Wandelen #9...

Het wandelen in en om het dorp blijft na de opmerking waar ik al eerder over schreef, een dingetje. Ik ga of heel vroeg of juist laat op de dag lopen om weer te wennen en terug te vinden wat ik verloor. De onbevangenheid is weg. Dat kan weer terugkomen en ik hoop met de onbevangenheid ook de verwondering over wat ik zie onderweg. We lopen moedig voorwaarts. Zo zag ik als eerste iets wat me verdrietig maakte. De telefooncel die dient als dorpsbibliotheek en waar ik met zoveel plezier naar kijk is vernield. Iemand heeft geprobeerd de ruit met een baksteen in te gooien. Vooralsnog lijkt het of men het niet echt storend vindt want ik heb er nog geen bericht over gelezen op de dorpsApp. En daar wordt nogal een en ander gecommuniceerd. Het is me verteld door iemand die er verstand van heeft dat vervanging ongeveer 200 euro gaat kosten. Het ziet er zo zinloos en verdrietig uit, vinden jullie niet?

Veel minder verdrietig maar juist vrolijk makend is het feit dat ik weer een boomschilderijtje ontdekte. Dit keer met een mooi is het een ijsvogel? Het is een schilderijtje op een los paneel geschilderd en later in de boom bevestigd. Er is me verteld dat er nog veel meer te vinden zijn in het dorp.

Waar ik ook blij van werd, was dat ik IN de telefooncel dit leuke kaartje aantrof. Voor jou stond er op. Die jou, was ik dus. Op de achterkant stond: Ik ben een achterlatertje. Speciaal hier neergelegd voor jou. Om je dag op te fleuren en je een glimlach te bezorgen. FIJNE DAG!. Daaronder met kleine lettertjes... wil je laten weten dat je mij gevonden hebt? FB enz enz. Dat heb ik natuurlijk gedaan!

De weg met de wilgen is mijn favoriete wegje. Het is er fijn stil en de wilgen zijn zó mijn favoriete bomen. Stoer, sterk en elke dag weer anders. Ja, hier loop ik graag. Het is er zo stil en helend. Het troost mijn ziel. Als ik hier loop voel ik me heel erg verbonden met mijn allerbeste vriend die alweer tien jaar geleden overleed, hij hield net als ik zielsveel van knotwilgen. Ik mis hem zo erg! Het korstje op de wond wordt steeds sterker maar het gemis zal altijd blijven.

En zo loop ik al mijmerend, tobbend, zorgelijk te wandelen. Maar even zoveel keren geniet ik en zie ik zoveel moois. Het is een beetje zoals het leven is. Met ups en downs. Sinds de diagnose HSP weet ik dat dit bij mij hoort. Mijn dalen en pieken zijn wat hoger en dieper. Het is zoals het is. Niet altijd makkelijk, maar het is te doen hoor!

De schapen zien me lopen en wat zouden ze denken? Heeft ze een goede dag? Of is het weer een dag in de min? Ze kijken op als ik er aan kom lopen en kijken me ook na, ja echt! Maar alleen omdat ze denken dat ik hen eten kom geven. Leer mij schapen kennen, ha! Het is een gezellig stel en z blèren wat af. Dit was zomaar weer een kleine wandeling. Hier en daar maakte ik een foto en vertelde daar wat over. Waarvan akte! Dank voor je bezoek. Fijne dag vandaag!