Boeken #6 en wat meer...

Bij het schrijven van de blogs laat ik me ook wel leiden door wat ik aan foto's op mijn telefoon aantref. Er is aan mij geen groot fotograaf verloren gegaan maar soms maak ik een leuk kiekje en ben ik blij. Dat soort foto's bewaar ik dan voor ooit. Soms ook sturen mensen mij een foto en dat is altijd tof. Zo stuurde mijn broertje deze foto van een duivenhok. Hij had het nagemaakt van het oude aap noot mies leesplankje van vroeger. Het hok is het nieuwe onderkomen van de oudhollandse Meeuwtjes die hij gekocht heeft. Ik weet weinig van vogels en dacht dus eerst dat hij echte meeuwen in het hok wilde houden. Maar het blijken duifjes te zijn. Een heel oud Nederlands ras. Ze worden ook wel boerenmeeuwtjes genoemd. Het zijn hele vriendelijke ruistige en aanhankelijke beestjes en lijken weinig op wat wij hier in de tuin aan duiven tegenkomen. Dat zijn van die grote bosduiven. Dit zijn schattige kleintjes. Mooi gedaan hè en knap voor iemand die van huis uit niet heeft geleerd om zoiets te maken?

Nog zo'n malle alleenstaande foto op mijn telefoon. Als je ziet hoeveel er hier in huis geknipt en geplakt wordt snap je vast wel dat er heel wat lijm doorheen gaat. Lang geleden vond ik goede lijm. Notabene verkrijgbaar bij de Action. Het was ook nog eens leuk geprijsd. Alleen was ik niet de enige die dat ontdekte en vrijwel altijd als ik het nodig heb, zijn er maar een paar flesjes. Als er dan een heel vak vol staat (net aangevuld) dan springt mijn hart op. Zeker nu ik niet meer in de buurt van zo'n winkel woon. Ik heb er twee laten staan. Noem me A- sociaal maar ik was er al zo vaak voor niks geweest dat ik dit voor één keer van mezelf mocht doen.

Nog zo'n foto die al tijden op mijn telefoon staat. Klein meisje maakte dit armbandje voor me. Helemaal alleen en dat vond ik best knap. Ik doe het altijd om als een van de kleintjes hier is. Hoewel ik destijds erg moest wennen aan het feit dat mijn kinderen vrijwel meteen na of nog tijdens hun studietijd kinderen kregen, zijn ze nu een groot geluk.

Natuurlijk las ik ook, maar niet heel veel om eerlijk te zijn. Eigenlijk las ik vooral veel voor uit boeken die ik al eerder voorlas en hier al liet zien. Volgens mij deze nog niet? Ik ben het even kwijt. Een leuk boek en de kleine jongetjes aan de andere kant van de wereld genoten er van. Note: voor de mensen die hier voor het eerst lezen... mijn jongste zoon woont met zijn vrouw en drie zoontjes in Kaapstad.

Zelf las ik eigenlijk alleen het boek van de buurman. We ruilen elke maand een boek. Omdat onze smaken verschillen lezen we dus ook wat we zelf nooit zouden uitzoeken en dat leidt tot mooie nieuwe ontdekkingen. Zo gaf hij me dit keer het boek van Lale Gül. Uitgegeven bij Prometeus met de titel: Ik ga leven. Ze vertelt hoe het is om als meisje op te groeien in een gezin met een traditioneel Turkse achtergrond. Jarenlang werkte ik in de buurthuizen in Den Haag (Schilderswijk, Laakkwartier, ZuidWest) en woonde ik 3 jaar in Caïro. Het was mij wel bekend hoe het er in de traditionele gezinnen aan toe gaat. Te kort door de bocht gezegd: jongens mogen alles en meisjes mogen bijna niks. Voor veel mensen zal het een eye opener zijn. Het geeft een goed inkijkje in hoe dingen er aan toe kunnen gaan.

Lale (eigenlijk heet ze Büsra) vertelt daarover. Muziek mag niet, daten is verboden, het hebben van vrienden van het andere geslacht onwettig, je leuk kleden en opmaken is ongepast, 's avond buitenzijn ongeoorloofd, films en series waarin gezoend wordt mogen niet, vieren van verjaardagen of nederlandse feestdagen mag niet, werken met mannen kan niet en uitgaan/ festivals verboden. Het is me nogal een rijtje en ik vind er het nodige van. Het maakte me verdrietig. Het maakt me al jaren verdrietig. En waarom? Het helpt niemand. De meisjes niet maar ook de jongens niet. Die krijgen ook geen goed beeld van hoe het er aan toegaat in de westerse wereld. Tegelijkertijd wonen ze wel hier en zijn zelfs hun ouders hier geboren. Ze leven in twee werelden en dat maakt het zo zwaar voor ze. Ze ontsporen en breken met hun achtergrond (met alle gevolgen van dien) of ze doen gewoon als ieder ander mee en worden vervolgens steeds met alle ontsporigen en uitwassen van de ander geconfronteerd. Terwijl zij er niks aan kunnen doen. Mijn hart voelde zwaar en ik was blij dat ik het boek terug kon geven aan de buurman. De buurman die hier al 50 jaar woont en nooit in contact kwam met deze mensen. Het boek was een eye-opener voor hem. Ik wist niet dat het zo erg kon zijn, zei hij. We waren allebei een beetje van ons pad, op onze eigen manier.