Wandelen #8...

Er werd natuurlijk gewandeld afgelopen tijd, hoewel minder dan gedacht. En dat had te maken met een opmerking die iemand maakte. Een volkomen onschuldige, beetje plagende en zeker niet onaardig bedoelde (hoop ik toch) opmerking. Op een of andere manier kwam die opmerking, gemaakt op op 14 15 juli, voor mij heel kwetsend binnen en sindsdien heb ik bijna niet meer buiten gewandeld. Ik zal proberen het jullie uit te leggen.

Wij zijn hier een paar maanden voor corona komen wonen. Om precies te zijn half november. Het was een overhaaste verhuizing want we kregen een goede prijs voor ons oude huis als we er ook snel uit zouden gaan. Dat deden we. De spullen werden opgeslagen op de zolder, in de kelder en in de garage. Het was koud, nat en geen weer om naar buiten te gaan. Vorig jaar hebben we de gebruikt om het huis en onszelf op orde te brengen. Van het verkennen van de omgeving kwam het nog niet echt. Bovendien herstelde ik nog van mijn dubbele knie operatie, val van de fiets, te hard werken, te snel weer beginnen en onderliggende kwalen (reuma) en had ik flinke achterstand op dat gebied opgelopen. Rust, reinheid en regelmaat (en coronalockdownenzperikelen)

Lopen werd steeds minder en minder en dat was niet de bedoeling want daarvoor was ik niet gerepareerd. Daarom aan mezelf de belofte om in het nieuwe jaar elke dag (weer of geen weer naar buiten te gaan. In januari zou ik 1000 stappen per dag lopen, in februari 2000 enz. Dat lukte prima. Hoewel het met het verglijden van de maanden wel steeds lastiger werd. Het was leuk om op deze manier het dorp en haar inwoners te leren kennen. Een praatje hier en daar en verder genieten van de rust, natuur en stilte. Ik vertelde daarover in diverse blogs.

Het begon met een opmerking van een dorpsgenoot.... Je loopt toch niet de hele dag op straat te schilderen hè? Ik: hoezo? Nou, ik kom je steeds tegen. Je bent maar met iedereen aan het lullen. Geen wonder dat je altijd moe bent! Ik: moe hoezo? Nou, ik hoor je vaak genoeg zuchten. En eh... ik zag je met * en * praten. Dat kun je beter niet doen hoor! Dat zijn rare lui. En zo ging het nog een poosje door.

Een week of wat daarna zag ik hem met de auto rijden. Hij stopte en draaide het raam open. Loop je nou alweer te lellebellen. Hij zei het lachend maar het maakte mij verdrietig en moedeloos. Ja, ik loop veel buiten. Als je met stappen met de maand mee wilt gaan, ben je best een paar kilometer onderweg. So what? Ik had deze opmerkingen gewoon weg moeten lachen natuurlijk maar op de een of andere manier lukte dat niet. Ik voel me nog steeds heel kwetsbaar wat lopen betreft en kan het maar net redden. Maar het maakte me ook heel trots. Op elke kleine overwinning die ik boekte. En dan dacht ik terug aan de tijd dat ik echt stap voor stap weer moest leren lopen.

Wie had toen ooit kunnen denken dat ik zo vaak en zo veel zou wandelen? Niemand (ook de artsen) niet. En toch lukte het. Op wilskracht en doorzettingsvermogen en soms ook op goede dagen met gemak en plezier. De opmerking die gemaakt werd, maakte dat ik me goedkoop voelde. Mooie ontmoetingen kregen ineens een rafelrandje. Ik weet dat het helemaal bij mij ligt. Ik ben gekwetst omdat ik daar op die plek in mijn gedachten nog een heel dun velletje heb en zeker nog geen korstje. Ik probeerde er met hem over te praten maar nee.... hij wapperde het weg. Je moet niet zo lichtgeraakt zijn was zijn verweer. Nog één keer heb ik een eind gelopen maar het gevoel van vrijheid, verwondering en geluk was er niet meer. En dat voelt zo naar. Er moet tijd overheen voordat het op een dag weer wel kan. Dan hervind ik dat gevoel weer. Ik heb geprobeerd de emotie uit de situatie weg te denken maar het lukt tot nu toe niet. Het was maar een opmerking.... hij bedoelt het niet zo..... hij weet mijn geschiedenis toch.... al dat soort dingen komen langs. En nu kom ik soms mensen tegen die zeggen: ik mis je. Zie je nooit meer lopen... ach... dat komt wel weer. Toch? Maar nu nog even niet.