Koeien...

Het was de laatste dag van de maand juni en het regende pijpestelen. Ik was op weg naar de provinciestad waar we ooit woonden. Je kunt daar op veel manieren naartoe rijden. Een daarvan is via de snelweg. Als ik haast heb, doe ik dat. Zo ook deze dag. Ik zou nog snel even wat boodschappen doen en daarna zouden we gaan lunchen.

Iets na de afslag, ik kon mijn eindbestemming bijna zien, kwam ik in een file terecht. Op een zeer ongebruikelijke plaats. Het verkeer stond van beide kanten stil. Misschien zijn ze aan het grasmaaien dacht ik of misschien een gat in de weg aan het dichten. Maar nee, niets van dat al. Het was helemaal stil. En in die stilte kwam er een mevrouw over de weg aanrennen.

Je schrikt want hoezo rent iemand over de rijweg? In dit geval was het een boerin die achter haar koeien aanrende. Met alles wat ze in zich had draafde ze er achteraan, want ze gingen richting snelweg en dat kon natuurlijk niet. Ik had zo met haar te doen. Want hoe lief ik koeien ook vind, ze zijn niet zomaar even om te keren als ze de kolder in de kop hebben (zoals wij dat noemen).

Een van de dames was al 'gepakt' door de boer en had een lang touw om de nek. Hij liep aan de kant van de weg in het gras. In mijn hart leefde ik mee want wat een toestand en ook nog eens honderden mensen die gaan zien hoe jij je hieruit gaat redden. Maar ook ellende heeft soms een andere kant en dat was dat de koeien het eigenlijk best naar hun zin hadden. Ze liepen in een gezellig drafje achter elkaar aan. De auto's gingen netjes voor ze opzij en ze liepen voorlopig net iets harder dan hun boerin. Totdat.... iemand achter in de rij voorzichtig zijn werkbus wat naar het midden reed en iemand ander dat aan de andere kant van de weg ook deed. Zo werden de dames gestopt op een hele natuurlijke manier. Poeh! Het touw ging om de kop en de tractor kwam ze opladen. Ze gingen gewillig mee. Er ging een zucht van opluchting door die hele file. Wat een avontuur. Op mijn weg terug reed ik daar weer. Het was er als altijd. Alsof er niets gebeurd was.

Nog een avontuur beleefde ik een paar weken later. Stel je voor... zondagochtend 21 juli half acht. Het beloofde weer een mooie dag te worden en ik had zin in een wandeling langs de rivier. Op mooie dagen kun je dat maar beter vroeg in de ochtend doen want daarna komen de toeristen in groten getale de dijk bezetten met fietsen, motoren en en is het gedaan met de rust. Ik liep daar dus in de stille ochtend te wandelen en te genieten. Want oh wat kan ik genieten van de stilte. Alleen de vogels, het ruisen van de wind in de bladeren van de bomen, de zon die er al wel is maar nog niet warm en mijn eigen voetstappen op het asfalt. Totdat....

..Ik de schrik van mijn leven kreeg toen ik ineens oog in oog met een enorme koe stond. Letterlijk vanuit het niets. In the middle of nowhere. Zo, nou dan krijg je ineens een soort van hartverzakking. Hij stond op maar 30 cm van me af en ik zag hem pas toen ik de hoek om kwam. Gelukkig was koe lekker aan het eten van het malse gras en stond er een heel dun gazen hekje tussen ons in haha. Ik ben niet bang van koeien, sterker nog, ik vind dat ze hele lieve ogen hebben. Maar sommige koeien zijn wel heel groot en imponerend. Afin, het duurde even voor mijn hartslag weer op orde was. Later zag ik deze collega koe lekker snoepen van een boom vol appels en dat vond ik dan wel weer een grappig gezicht. Zo beleef je nog eens avonturen als je ik bent. Wonen in een dorp saai? Welnee. Echt niet!