Bloemen...

29 mei. Hallo lieve allemaal, wat leuk dat jullie hier weer komen lezen. Zullen we in gedachten even in de keuken gaan zitten? Dan nemen we er een kopje koffie of thee bij en kletsen we wat. Daarna gaan we weer uiteen om ieder ons eigen ding te doen. Doen? Ja? Gezellig :-) 

Op deze manier schrijf ik altijd mijn blogs. Met jullie in gedachten. Alsof jullie goede vrienden zijn die even aanwippen en een praatje komen maken. Soms zijn dat ernstige gesprekken, soms lachen we en zijn we vrolijk. Soms ook zijn we boos om de dingen die gebeuren of zijn er dingen waar we verdrietig van worden of ons machteloos over voelen. Jullie zijn inmiddels met zoveel dat het niet lukt om allemaal aan de keukentafel aan te schuiven, maar weet je... dan verhuizen we in gedachten gewoon naar de woonkamer. Die is groot genoeg. Zo zit ik dus en schrijf ik. En vandaag schrijf ik over foto's.

Er zijn een paar aanleidingen voor om daarover te schrijven. Ik verzamel altijd gedachten over een bepaald onderwerp en bundel die als het ware. Soms broeit dat een poosje, maar vaak ook gebruik ik een gedachte meteen. Soms is een voorval precies het kapstokje wat nodig is om je verhaal aan op te hangen. Zo was dat gisteren een app-je van mijn dochter.

Ze was op haar werk en vergeten dat ze een jeugdfoto mee had moeten nemen. En wat doe je dan in zo'n geval? Juist, dan app je je moeder. Mam, heb jij nog een leuke foto van vroeger van mij voor me? Ach toch, ze kunnen toch ook niet zonder je. Ik ging naar het kastje waar alle fotoalbums liggen en zocht e.e.a. voor haar op. Ik stuurde meerdere foto's, want door de jaren heen heb ik wel geleerd dat de foto's die ik 'schattig' vind, meestal niet goed vallen bij de desbetreffende persoon :-))))))

Ik stuurde er een stuk of wat en kreeg een lief bedankje terug. Carrière gered ;-) Ik hoor vandaag vast wel waar ze hem voor nodig had. Of niet! Het kind heeft een druk leven. Toen toch alle fotoboeken uit de kast waren ben ik er even in gaan bladeren. Alles netjes ingeplakt en voorzien van data. Ja, zo was ik toen. En voor ik het wist was ik terug in de tijd. Wat is het toch leuk om foto's terug te kijken. Ik zag foto's van mezelf als baby. Ik was de eerste en er zijn veel foto's van mij gemaakt. Wat grappig dat ik nu zelf ook zie dat oudste klein meisje erg op mij lijkt :-)

Ik zie mezelf als schoolkind, middelbare-schoolkind en nog weer later op kamers met vriendinnen. Ik zie mijn eerste collega's en zie de kleren die ik droeg. Het haar, de make-up. Mijn kleurige periode's, de zwarte periodes. Ik heb lang zwart gedragen. In die tijd zong ik veel zelfgemaakte liedjes en schreef ik gedichten en korte verhalen.

Sommige van die liedjes heb ik nog. De gitaar ook trouwens. Ik zal eens zien of ik ze nog kan spelen. Ach, en ik zie wat trouwfoto's en foto's van ons eerste huis. Wat waren we trots. Elk album zie ik mezelf een beetje ouder worden. Ik zie een super trotse mama met eerste kind (de dochter waar ik het net over had) en later foto's met drie kindjes. Ik zie heel veel mensen die inmiddels niet meer leven. Doordat we zo vaak verhuisd zijn zie ik mensen terug waar ik al tijden niet meer aan gedacht heb en waarvan ik me afvraag waar ze nu wonen...

Ik ben helemaal de tijd vergeten bij het doorbladeren van de albums. Opeens staat de man naast me. Je zit hier al meer dan 3 uur te bladeren zegt hij en geeft me een kop koffie. Hij schuift bij en pakt ook een album. Kijk nou, zeggen we tegen elkaar. Kijk daar eens naar en daar eens naar. Samen foto's kijken is nog leuker dan alleen.

We zien vakantiefoto's van lang geleden. Wat hadden we toch altijd veel plezier. De laatste albums dateren van 2006. In dat jaar kreeg ik een digitale camera voor mijn verjaardag en zijn de meeste foto's op de computer terecht gekomen. Later in Egypte liet ik de foto's nog vaak printen om ze aan de mensen uit te delen. Ik zwierf daar graag wat rond door de buurt. Ik maakte heel veel foto's in Cairo. Het licht was er vrijwel altijd goed en er was zoveel te zien en te beleven. En nee, ik droeg er geen hoofddoek en voelde me totaal niet onveilig. Ik vind een album vol foto's van hekken en hekjes. Die waren daar zo mooi. Nog echt vakwerk van de smid.

In de Egyptische tijd heb ik nog veel foto's laten afdrukken. Het was daar nog heel goedkoop. De foto's van daar heb ik niet allemaal meer ingeplakt. Hier en daar valt er een stapeltje uit een plakboek of album. Eerst plakte ik alles in echte fotoalbums. Later in plakboeken met van dat speciale papier ertussen. Papier met een soort van spinnenweb patroon. Al met al is het een hele stapel. En dan te bedenken dat ik de foto's van de kinderen al meteen in aparte albums plakte die zij inmiddels allemaal zelf in hun bezit hebben.

De rest van de middag bleven we bladeren, de man en ik. Het was leuk om zo weer eens te kijken en te bladeren. Dat doen we eigenlijk veel te weinig. Ik heb de leukste boeken bovenop gelegd. Misschien als een van de kinderen ze nog eens in wil zien met hun kleintjes. Er zijn ook nog een paar schoenendozen met foto's die gemaakt zijn door anderen. Ook die zitten behoorlijk vol. Het zijn vooral foto's van uitjes met groepen waar ik toen bijhoorde. Ik was bijvoorbeeld lid van een quiltgroepje ( wel meer dan een hoor) en aan het eind van het seizoen gingen we dan een dag uit. Anderen maakten dan foto's waar ik op stond en die kreeg ik dan. Zoals ik weer foto's van hen teruggaf.

Heel veel quiltfoto's zie ik. Van tentoonstellingen. Van sommigen was ik diep onder de indruk destijds. Ik schrik er van hoe gedateerd ze inmiddels zijn. En er is zoveel werk in gestoken door de makers. Ik zie mensen op de quiltfoto's staan die er inmiddels ook al niet meer zijn. Och toch. Ik zie foto's van mezelf dat ik aan het lesgeven ben. Leuk om die weer eens terug te zien. Wat heb ik toch veel kleuren en modellen haar gehad door de jaren heen. Niet altijd even geslaagd zie ik achteraf :-) Het geeft een mooi beeld van de tijd.

Langzaamaan sla ik het laatste boek dicht. De man is allang weer naar een volgende afspraak. Ik loop naar beneden. Er ligt een briefje op de trap: ik eet vanavond niet thuis. Goed dat hij dat deed, want ik was het helemaal vergeten :-) Ik besluit niet te koken en een boterham te eten. Ik zoek verder en vind de liedjes en de gitaar. Zal ik? Na heel veel pogingen lukt het me weer ze te zingen. Gitaarstemmen had ik lang niet gedaan. Mijn stem is ook wat lager dan vroeger zie ik aan de zetting. Of heb ik de laatste tijd te weinig gezongen en is mijn stem roestig.? Mijn vingers zijn ook onwillig. Het valt niet mee om alle accoorden nog te spelen. Af en toe sla ik wat over.

Mijn vingers werden moe en ik besloot verder te zoeken of ik de gedichten van toen ook nog kan vinden. Het duurt even en jawel daar zijn ze. Ze zijn niet allemaal somber zie ik nu. Gelukkig maar. Er zijn zelf hele grappige bij en sommigen zijn nog in print verschenen in diverse tijdschriften zie ik nu. Knipsels vallen achter uit het schriftje. Helemaal vergeeld. Wat leuk, ik was dat vergeten. Ik vind ook nog een schriftje met verhaaltjes voor de kinderen. Daar ben ik mee begonnen toen ik zwanger was van de eerste. Die kan ik nu aan de volgende generatie voorlezen. Ook maar even apart leggen. Dat verhaaltjes schrijven ben ik blijven doen. Of misschien moet ik zeggen: dat heb ik weer opgepakt. Hele stapels liggen er hier. Gelukkig maar want één verhaaltje is nooit genoeg als de kleintjes hier zijn.

En zo ga je dan van het een in het ander. Van een telefoontje naar de kast waar de fotoalbums liggen. Je bladert er in. Eerst alleen, dan samen, dan weer alleen. Je drinkt koffie, praat er over, stuurt foto's naar je kind en besluit dan verder te zoeken naar liedjes. Je probeert ze te zingen en dat lukt zo goed en kwaad als het gaat. Je zoekt verder, vindt gedichten die je schreef en verhaaltjes van toen. Zo gaat dat van het een naar het ander. Dat is het voordeel van een groot huis. Daarin kun je veel bewaren. Ik heb al heel erg veel weggedaan maar toch valt er nog veel te ontdekken. En eigenlijk beleef je dan zoveel avonturen in een paar uur tijd dat je eigenlijk niet op vakantie hoeft.

Toen ik begon met zoeken was het weer buiten niet best. Toen ik klaar was en naar buiten keek, scheen de zon. Daarom toch nog een poosje naar buiten. Ramen lappen en onkruid wieden. Ook dat is een verhaal op zich. Onkruid wieden is vooral de ergste narigheid er tussenuit trekken. Voor de rest leidt het hele gebeuren een eigen leven op dit moment.

Ook vertelde ik al verschillende keren dat ik mijn digitale fotoalbum aan het opruimen ben. Tussen de albums en de niet ingeplakte foto's in de dozen en wat ik hier op de computer heb staan zit wel een gat van een paar jaar. Ik heb een paar keer problemen met mijn oude computers gehad en niet alles heb ik terug kunnen halen. Hier en daar staat er nog wat op een externe harde schijf. Maar ook daar kijk ik eigenlijk nooit meer op. Net als bij het bladeren in de fotoalbums boven zou daar nog best eens leuks op kunnen staan bedenk ik me nu. Misschien moet ik er toch eens naar kijken.

Jullie kunnen het niet zien maar ik was een half uurtje weg om te zien hoeveel ik had opgeslagen. Ik vond drie (!) harde schijven met foto's van allerlei leuks. Oh, wat een vreugde. Ik voorzie weer veel plezier. Het valt me mee wat er nog bewaard is. Of misschien moet ik zeggen: hoeveel heb ik dan wel niet geproduceerd? :-)

Langzaamaan begint er een beetje orde in mijn fotoalbum hier op de laptop te komen. Veel foto's zijn inmiddels in de prullenbak verdwenen. Zij waren niet goed genoeg of stonden er dubbel op. Veel was wazig en rommelig. Ik vind mezelf een slechte fotograaf maar als ik zie hoe het ooit was, valt het nu hartstikke mee, haha. Ik laat vandaag alle bloemenfoto's zien die ik nog had bewaard. Ooit heb ik ze al eerder laten zien maar op welk blog en wanneer dat weet ik niet meer. Wel zie ik dat het allemaal 'oudere' foto's zijn. Geen van de laatste tijd. Ik heb lang bloemen meer in huis gehad. Shame on me. Ik woon op een paar kilometer van de grootste bloemenveiling van Europa en hoef maar een paar meter te gaan voor een bloemetje van de kweker en daar betaal je dus nooit de hoofdprijs.

Uit mijn hoofd gezegd zullen de oranje ranonkels de laatste geweest zijn, zo rond Koningsdag. Oef! Toch maar eens even de tuin inlopen zo en alvast wat plukken. Als het tenminste nog droog wordt. Regent het bij jullie ook weer? De stokrozen schieten uit de grond. Je ziet ze bijna groeien. Vogeltje van gisteren is geslaagd voor de vliegles. Gisteren vond de jonge merel het nog eng. Nu doet hij net of nooit anders gedaan heeft :-) De golf cabrio die hier geparkeerd stond is ook weggehaald. Er groeide gras onder en de gemeente (afdeling beheer?) kwam kijken. Samen met twee politiebussen met daarin ieder twee agenten. Het was een hele gebeurtenis in het kleine straatje. Maar goed, de auto is weg en we kunnen weer wat beter parkeren. En dat is toch ook wel weer fijn.

De laatste bloemenfoto uit het album is geplaatst. Ik heb jullie in gedachten hier aan tafel zien zitten en nu gaan we ieders ons weegs. Er zijn nog veel dingen die gedaan moeten worden voor het weekend is. Ik moet de gespijbelde uurtjes van gisteren nog inhalen ;-) Het begint buiten wat lichter te worden, wie weet droogt het op en kan ik nog even naar het dorp. De boekhandel heeft een boek voor me klaargelegd, mijn medicijnen liggen klaar bij de apotheek en ik wil eigenlijk ook nog even naar de bibliotheek. Daarna nog een cadeautje voor vriendin L kopen en dat alles is fijn om op de fiets te doen. Dagdag!