Eigenlijk best grappig dat ik zo enthousiast word van het opruimen van mijn digitale fotoalbum. Net alsof ik de fotoalbums van zolder gehaald heb, het stof er af geblazen heb en nu zit te bladeren. Steeds denk ik o ja, dat was toen en toen. O ja, dat maakte ik dan en dan. En zo ontdek ik steeds weer wat nieuws.
De houten figuurtjes van twee blogs geleden laten me niet los, ik denk er nog steeds over na (zucht) Dit keer laat ik jullie, om in de sfeer te blijven allerlei houten dingen zien. Of eigenlijk moet ik natuurlijk zeggen foto's van dingen van hout. De bakken hierboven bijvoorbeeld. Ik kocht ze met het idee om ze te gaan schilderen. Daarna zou ik er plastic in bevestigen en er vervolgens leuke plantjes inzetten. In mijn hoofd zag het er leuk uit maar het kwam er in de praktijk niet van.
Ze hebben lang in 'het winkeltje' gestaan met van alles en nog wat er in. Vol met knuffels bijvoorbeeld. Dat zag er buitengewoon leuk uit. Ik heb er enveloppen in bewaard. Ook dat was leuk. Later zette ik er de hangeletterde kaarten in en nog wat los spul en ook dat beviel goed. Steeds verder raakten ze op de achtergrond en ze zijn hun leven geëindigd als voederbak voor de kippen en eenden van mijn broertje. En daar waren ze in allereerste aanleg misschien wel voor bedoeld. Wie zal het zeggen.
En kijk eens wat ik hier vond. Een foto van een zakje met koetjes. Jawel het zijn de koetjes. En aan de prijssticker kan ik zien dat ik ze kocht in de kringloop in het dorp hier verderop. Een stapje dichter bij de ontknoping van het vervolgverhaal. Yes! De foto zat weggestopt in de krochten van het foto-mapje maar bij het schoonmaken kwam het toch te voorschijn.
Hierboven een foto van het memory-spel van hout. Ik plakte er een speldje achter en maakte er broches van. Veel verwachte ik er niet van maar zoals dat gaat... je weet het nooit. In een mum van tijd waren ze verkocht. Een meisje van de school hier vlakbij kocht er een en deed hem op haar tas. En toen wilden al haar vriendinnen er één en ze had veel vriendinnen of misschien waren het alleen klasgenootjes. Dat weet ik natuurlijk ook niet. Ik weet zelfs niet of het klasgenootjes waren maar het konden net zo goed meisjes van school zijn. Na de eerste serie maakte ik er nog veel meer. Niet alleen van hout maar ook van karton.
Ach, en dit is nou een van die foto's die ik compleet vergeten was. Ik kocht deze letterbak nog in de oude kringloopwinkel in de polder van mijn jeugd. In een oude boerderij waar je eigenlijk niet bij kon parkeren. Het was er altijd druk. De winkel is verhuisd naar een nieuwe locatie en heeft meer parkeerruimte nu. Deze letterbak stond in een hoekje om weggegooid te worden. Hij was namelijk kapot. Ik mocht hem zo meenemen van de dames.
Ik plakte het stukje er weer in, fluitje van een cent en heb de bak daarna voor veel foto shoots gebruikt. Als display in de winkel voldeed hij goed en nu staat hij alweer een jaar op de plank boven de eettafel. Steeds als ik iets leuks vind ergens zet ik het er bij. Alleen witte dingen anders wordt het een rommeltje.
Hierboven een foto van het kamerscherm in wording. Ik zocht al heel erg lang naar een leuk kamerscherm. Uiteindelijk vond ik er een maar er zat geen stof in. Het duurde nog een poos voor ik een leuk lapje vond om er gordijnen van te naaien. Op winkeldagen zet ik hem in de gang om zo mijn privé een beetje te beschermen. Mensen gaan dan bij de voordeur automatisch rechtsaf. De kleintjes maken er een tent van. We leggen er dan een gehaakt dekentje in en een badlaken er over.
Hier het doosje van de broches nog even.
En hier kun je zien hoe ik het speldje bevestigd heb. De achterkant is soms mooier dan de voorkant. Geen probleem, dan draaien we de boel gewoon om. Toch?
Och en nu vind ik ook een foto van de letters van scrabble. Dat was een tijdje helemaal hip. Om die lettertjes te gebruiken in je foto's. Dit is een foto uit een serie waarmee ik mijn terugkeer in blogland aankondigde. Ik denk na de zomerstop. De tekst weet ik ook nog: Aanstaande maandag ben ik er weer. Terug op mijn blog. Tot dan en een fijn weekend. Ik maakte de foto in de serre. Dat zie ik aan het streepjes behang. De tafel staat nu boven in de logeerkamer.
Dit doosje komt van mijn schoonmoeder. Het is een soort van lakdoosje. Volgens de man is het al van haar moeder geweest. Zijn oma dus. Het is eigenlijk een make-up kistje want er zit een spiegeltje in en is bekleed met paars fluweel. Jammer genoeg is het deksel beschadigd. Ik bewaar er steeds wat anders in. Alles is in beweging hier. Zullen we het mijn eigen kringloop noemen :-)?
Hier moet ik even om glimlachen. Van punnik klosjes word ik altijd blij als ik ze vind. Hier mijn kleine verzameling van vier stuks. Inmiddels zijn het er al behoorlijk wat meer en worden ze zelfs af en toe gebruikt. Ik heb ook een automatische punnik klos maar die gebruik ik eigenlijk nooit. Het gaat me te snel. Je hoeft alleen maar aan een hendeltje te draaien en er komt een sliertje uit. Terwijl juist de charme was dat je aan het punniken was en maar aan het kijken of er al iets te zien was aan de onderkant.
Ik punnikte vroeger veel want met mijn vriendje Rens speelde ik vaak drumband en wij hadden veel koord nodig om de stok van de tambour maitre te versieren. De man/vrouw die voorop loopt bij de fanfare. We oefenden op het grasveld van de buurvrouw en de grootte van de drumband wisselde nogal. Het was maar net hoeveel kinderen er beschikbaar waren of mee wilden doen. We pakten het best serieus aan en oefenden veel. Wat een bont gezelschap zal dat geweest zijn. Nog altijd als ik een fanfare hoor denk ik aan de tijd van toen. Aan het grasveld en aan het vriendje.
Wat jammer dat je tegenwoordig de fanfare niet vaak meer op straat ziet. Of is het bij jullie nog wel het geval? Bij het varend corso (ik vertelde daar al eerder over) zitten er wel wat orkesten in de boten maar dat is toch anders dan toen. Vooral koninginnedag en met Sinterklaas waren echt hoogtepunten en extra feestelijk door de fanfare/harmonie.
Het girafje op de foto boven de foto hierboven is niet zo heel erg oud vermoed ik. Hema? Je kunt de onderkant indrukken en dan wordt hij slap. Zodra je loslaat staat hij weer rechtop. Het huisje hierboven kreeg ik van iemand. Ze bracht het mee van Wibra/Zeeman. De beertjes kocht ik in Caïro bij de Chinese winkel en de klompjes kreeg ik van KLM. Als je business class vliegt krijg je zoiets bij de lunch. Gevuld met peper en zout. Er hoort een onderkantje bij waar je ze op kunt klikken.
-
Toen de zoon ging trouwen heb ik extra hard gespaard om luxe te kunnen vliegen. Ik kreeg er geen spijt van. Wat een ruimte en wat een verschil met de rest. Voor een reis van 12 uur geen overbodige luxe. Op de terugweg kreeg ik een schattig toilettasje van Victor en Rolf. Gevuld met sokjes, een slaapmasker, tandenborstel en pasta, oordopjes en nog wat meer van dat leuke spul. Ik heb het nog steeds bewaard. Als herinnering aan toen :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten