24 mei. Kikkers! Vandaag ga ik vertellen over kikkers en laat ik er maar meteen bijzeggen dat ik er bang van ben. Toen ik bedacht had om over kikkers te schrijven heb ik geprobeerd me te herinneren wanneer die angst begonnen is. Was het die keer dat vriendje van vroeger een dikke pad in mijn gezicht duwde? Ik voel nog die nare rasperige huid van het beest. Was het die keer dat mijn broertje een kikker in mijn bloesje stopte en ik dat glibberige ding over mijn rug voelde gaan? Was het die keer dat ik het hele bad vol kikkerdril zag? Ik weet het werkelijk niet.
Ik moest er ineens weer aan denken toen ik gisteren schreef over vriendje van vroeger. Die keek veel liever naar het kikkerdril in de sloot, dan dat hij de vertaling van de engelse woordjes voor Barbies opschreef. Dat vriendje heeft me wat geplaagd met mijn angst. En wat kon ik daar dan kwaad om worden. Ik heb altijd het idee gehad dat hij niet wist hoe bang ik er van was. En nog heb ik er angst voor. Ik wilde zojuist wat in de groene container gooien en zag daar een pad zitten. Nou mooi dat ik omdraaide en zeker de hele dag niet meer daar in de buurt kom. Mal eigenlijk want die beesten doen geen vlieg kwaad.
Is het hun uiterlijk? Padden zijn niet moeders mooiste, maar er zijn zeker andere dieren die ook niet mooi zijn en waar ik niet bang van ben. Is het de onvoorspelbaarheid waarmee ze zich voortbewegen? Misschien is het een combinatie van factoren. In de polder van mijn jeugd waren veel kikkers. En ooievaars. Hoewel er toen ook al niet zo veel ooievaars meer waren. Later kwam daarom het ooievaarsdorp Het Liesvelt. Misschien zijn jullie er wel eens geweest. Ooievaars horen bij mijn jeugd. Later kreeg mijn broertje een soort van baantje in het ooievaarsdorp en ging ik er kijken. Totdat ik zag wat die beesten te eten kregen. Eendagskuikens en jawel... kikkers. Ik was er binnen een paar minuten weg. Ooievaars leuk maar verder....
Wij hadden vroeger een buurman die Johan de Kikker genoemd werd. Het schijnt dat hij in zijn jonge jaren, in een dronken bui, tijdens een weddenschap een kikker de kop had afgebeten. Ik keek als kind vaak naar zijn mond en dacht er dan het mijne van. Of het een dorpsverhaal was of echt gebeurd weet ik eigenlijk niet. Ik zal het pa eens vragen. Ik mag wel een lijstje gaan aanleggen van de dingen die ik hem nog vragen wil. Ik ben zo dankbaar dat dat nog kan. Maar dat terzijde. Kikkers waren er genoeg in mijn jeugd.
Ik heb geprobeerd om mijn angst niet op mijn kinderen over te brengen en hoewel ze er niet dol op zijn, denk ik dat ze ze wel op durven pakken. In mijn huwelijkse leven in de polder en daarbuiten hadden we een kat. Dat was een buitengewoon goede kikkervanger. En muizen ook en kleine vogels. Het was een echte boerenkat. Altijd aan het jagen en stropen. Altijd 's nachts buiten en in de ochtend lag dan de buit voor de achterdeur. Joris heette de kat en het was een grote rooie kater. Een mooi en soepel beest. Overdag lag hij altijd op de trap te slapen.
Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een kikkerknuffel voor de kinderen gekocht heb. Bovenstaande knuffel kreeg ik bij het boek: Kikker van Max Veldhuis. Ook dat boek heb ik nooit voorgelezen aan mijn kinderen trouwens. Ik heb het ooit een keer cadeau gegeven aan iemand die er speciaal om vroeg. Meteen in laten pakken in de winkel :-)
Kermit de kikker vond ik ook altijd een naar personage. Betweterig en vervelend om naar te kijken. Raar hè dat dat zover gaat. Zijn liefde voor miss Piggy vond ik dan wel weer aandoenlijk. Maar dat lag meer aan het feit dat ik varkens wel heel leuk. De kikkers hierboven en onder kwam ik tegen op de SH in Delft. De man was daar opgenomen. Dit was een kamer om in te wachten. Het zag er gezellig uit; er stond koffie en thee. Er waren zelfs lekkere koekjes en soepjes maar door die vervelende kikkers ben ik ergens anders gaan zitten.
In de jaren rond de eeuwwisseling zag je veel kikkers in het interieur. Ik weet nog dat een vriendin van me er bloempotten van had. Kikkerbloempotten mind you (!) stof naaien en vullen met rijst. Met tegenzin heb ik ze genaaid. Ze verkochten trouwens wel goed maar dat terzijde.
We zijn inmiddels heel wat jaren verder en ik heb leren omgaan met mijn 'angst' voor kikkers. Hoewel ik nog steeds een bladzijde in een tuintijdschrift sneller omsla al ik er een kikker zie. Artikelen over vijvers en sloten sla ik ook over. Hier om mijn huis heb ik een 'slotgracht' vol met kikkers. Gelukkig is daar Rak de reiger die dag na dag de ene na de andere kikker er voor mij uitvist. Dank je wel rommeliger reiger. Hij ziet er altijd een beetje slordig uit, dat beest. Minutenlang staat hij daar dan. Onbeweeglijk en hap... ineens slaat hij dan toe. En altijd raak. Hoera denk ik dan. Wel maak ik met veel enthousiasme opkikkertjes om te verkopen in mijn winkeltje. Een van de best lopende artikelen. Er zijn veel mensen die een opkikkertje kunnen gebruiken dezer dagen.
Bij het opzoeken van de foto's bij dit schrijven stuitte ik toch nog op aardig wat kikkerfoto's in mijn fotoarchief. Misschien valt het allemaal toch wel mee en heb ik er in de loop van de tijd meer van gemaakt dan het is. De kikkertjes hier op de foto horen bij een spelletje. Hoe ik er aan kom weet ik niet meer. Was het niet een rond bakje wat je op moest winden? De kikkertjes draaiden dan rond en moest je er niet met een hengeltje een en ander uitvissen? Zoiets? Misschien weet een van jullie het nog wel.
Ach ja, zo heeft ieder mens zijn eigen aardigheden. Zijn jullie bang voor kikkers? Of hebben jullie een ander dier waar je niet dol op bent? Ik ben heel benieuwd. Dagdag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten