22 mei. Wat leuk om jullie Barbie verhalen te horen naar aanleiding van mijn vorig bericht. Echt leuk om te lezen. Dank jullie wel voor het delen :-) Vandaag laat ik nog wat leuks zien. Dit boekje is ook nog bewaard. Het hoorde bij 'mijn' popje Tressy. Zij had een knopje op haar buik en een sleuteltje in haar rug waarmee je haar haar langer en korter kon maken. Dat was me een bijzonderheid destijds. Ik vertelde daar eerder over.
Het boekje is leuk om door te bladeren. Een beeld, bevroren in de tijd. Mooie herinneringen zijn het. Ik zie de vriendinnetjes en vriendjes van toen weer voor me, de plaatsen waar we speelden, de dingen die we deden, de geheimen die we deelden. Alles was nog zo onschuldig toen. We kenden weinig gevaar. Ik denk dat de grootste zorg van mijn moeder zo ongeveer was dat we in een sloot konden vallen. Als je dat vergelijkt met de gevaren van nu, dan zou ik ieder kind Mijn jeugd willen gunnen. Zo onschuldig en vrij. Buitenspelen tot het donker werd. De nieuwe tijd heeft ook veel voordelen en daar ben ik me zeker van bewust hoor. Niet alles was vroeger beter. Zeker niet.
Maar goed, terug naar de 'Barbies'. Of misschien moet ik zeggen: terug naar Tressy met haar mooie haren. In het boekje staan allerlei kapsels. Ik heb ze allemaal gemaakt. Echt modellen uit de jaren zestig en zeventig. Ik vind ze nog steeds mooi, jullie niet? Op de foto's hierboven zie je bij het onderste model de krul op de op een na rechtse foto. Die met de vinger erbij. Ik heb eindeloos voor de spiegel gezeten om mijn eigen haar zo te krijgen. Ik vond dat zó mooi.
Bij het kijken in het boekje gaat ook een luikje in mijn hoofd open. Ik herinner me veel kleine dingetjes. Veel voorvallen. Zoveel gebeurtenissen. Wat leuk is dat toch. En dat allemaal naar aanleiding van een paar plaatjes. Zo weet ik nog dat ik bij mijn vader om een woordenboek vroeg om alle engelse woorden in deze boekjes te vertalen. Hele lijsten maakte ik samen met vriendje van toen. Ik zocht ze op en hij moest ze opschrijven. We lagen in het gras. Bij de sloot. Volgens mij wilde hij alleen maar kikkerdril vangen en vissen maar hij deed het wel. Lief hè? Hij leeft niet meer anders had ik hem kunnen vragen of hij zich dat nog herinnerde.
Tressy zelf heb ik niet meer, maar nog wel sommige van haar spulletjes. Ik heb nog wat krulspelden, wat kleertjes en tasjes. En.... het sleuteltje om het haar langer te maken. Ik zie nu op een van de laatste bladzijden van het boekje dat er ook haarverf was. Ik kan me niet herinneren dat ik dat ook had. En niet voorstellen ook, want mijn moeder was niet van het 'knoeien' met verf, haha.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten