Koeien...

15 juni. Zoals jullie weten ben ik mijn digitale fotoalbum aan het opruimen. Alle foto's op een grote hoop en die ben ik nu aan het uitzoeken. Van sommige foto's weet ik precies wanneer ik ze maakte. Anderen was ik vergeten maar bij het zien van de foto's komt meteen alles weer boven en er zijn er ook bij die ik me absoluut niet meer herinner. 

Deze houten koeien zijn daar een voorbeeld van. Ik zit er naar te kijken en weet echt niet meer hoe ik er aan kwam. Ze zijn wel hier in huis genomen. Ik herken de achtergrond en de manier van fotograferen. Maar verder. Ik zal eens even rondvragen hier en daar.

Een half uur later krijg ik antwoord van vriendin. Ik kocht ze bij de kringloop. Zij was er bij. Ik vond ze leuk voor een project om af te tellen van tien naar nul. Een van de koetjes was kapot aan de achterkant (dat klopt en dat zie je ook aan de foto hierboven) maar de voorkant was nog goed.
Wat voor project het was kan ze zich niet meer herinneren. Ik heb en had veel projecten. Ze wordt er soms moe van, zegt ze en gaat terug in vergadering. Haha!

En nu kraak ik mijn hersenen wat het geweest zou kunnen zijn. Vakantie? Nee, daar tel ik niet voor af. Kwam er iemand slapen? Nee, dat gebeurt zo vaak. Nieuwe baan? Nieuw huis? Nieuw kleintje? Nee nee nee. Ik heb geen idee. Maar het was vast de moeite waard. Misschien floept het zo mijn hoofd terug in als ik er niet aan denk. Dat gebeurt meestal bij mij.

Ik was vandaag veel in de tuin maar nu zit ik binnen. Het was erg warm vanmorgen maar nu is het duidelijk frisser aan het worden. Het is ook harder gaan waaien en volgens de voorspelling krijgen we straks een bui. Ik hoop het, want de stokrozen lusten wel een slokje water. De rest van de planten trouwens ook.

Waar zou ik die figuurtjes gelaten hebben bedenk ik me nu. Heb ik ze verkocht? Of weggegeven? Ik ben ze nergens tegen gekomen bij het opruimen. Ze zijn wel leuk trouwens. Maar dat terzijde. Dat ik het me toch niet kan herinneren.....

Het is een relatief rustige dag hier en dat is fijn. De man is de hele dag al buitenshuis en de buurman van de buurman die zijn huis laat bouwen is tevreden over de voortgang van de bouw. Als je voor het huis in de tuin aan het werk bent komt er altijd wel even iemand een praatje maken. Ons huis ligt op de route naar het centrum van het dorp. Vandaar.

Het gebeurt wel eens dat ik echt niet opschiet in de tuin omdat ik steeds moet stoppen. Ik maak best graag een praatje want ik ben geïnteresseerd in mensen en wat ze te vertellen hebben maar sommigen kunnen ook heel heel erg zeuren. En dan heb ik er geen zin in :-) Ach ja...

Ik ben behalve het digitale fotoalbum ook mijn boekenkast weer eens aan het opruimen. Dat doe ik zo'n beetje elk half jaar. Hoewel we een enorme boekenkast hebben zit hij toch steeds weer vol. De boeken staan stijf tegen elkaar en dan ligt het ook nog vol met boeken die er op gestapeld zijn. Wij zijn hier dol op lezen. Ik kan me echt in een boek verliezen.

Op het moment herlees ik Tikkop van Adriaan van Dis. Het speelt zich af in Zuid- Afrika en omdat onze jongste daar woont pakte ik het weer eens van de stapel. Tik is trouwens een soort drug. Het lijkt op chrystal meth en is super verslavend en een zeer groot probleem daar. Het is een echte armeluisdrug en arme jongeren zijn er daar genoeg. De werkeloosheid is zeer hoog. Er is weinig overgebleven van de idealen en de hoop die de vrijlating van Mandela met zich meebracht.

Ik sta vandaag wel in de babbelstand zeg. Zou dat door het weer komen? Of omdat ik zomaar een paar uur over heb doordat iemand zijn afspraak (voor de vierde keer) afzegde? Laat ik het maar op het eerste houden :-) Dagdag!