Harten...

27 mei. Ik wil het vandaag graag nog eens met jullie hebben over de liefde. Ik ben dol op de liefde en ik zou bijna zeggen; wie niet. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik veel lieve mensen om me heen heb. Een paar jaar geleden waren dat er meer. Toen waren er heel veel lieve mensen. Veel van hen overleden. Het was een pijnlijk proces om te leren omgaan met dat gemis. Het weten dat je iemand die zó diep in je hart zit nooit meer zal zien. Dat je iemand nooit meer hoort bulderen van de lach, malle fratsen ziet uithalen, te weten dat je nooit meer dat mooie gesprek met die ene vriendin zult hebben, of je innig verbonden voelen met iemand. 

Gewone dingen, dingen die ik vroeger voor lief nam, zijn nu bijzonder geworden. Hetzelfde is het geval met kleuren. Ik hield altijd al van kleuren, daarna voelde een tijd lang alles zwart of nee misschien moet ik zeggen dat alles een soort modderkleur had. Een drabbige kleur. Zo'n kleur die je krijgt als je alle kleuren verf door elkaar mengt. Een niks kleur. Ik weet nog dat ik me de eerste keer weer bewust was van wat er om me heen gebeurde. Dat ik naar de lucht keek en blauw zag. En dat ik daarvan moest huilen. Liefde en het gemis daaraan doet veel met je. Nu kan ik weer kleur verdragen en er zelfs weer volop van genieten.

Je kunt zo opgaan in je verdriet dat je geen aandacht meer hebt voor de mensen die er nog wel zijn. Die nog wel van je houden en die soms zelf ook verdriet hebben. En het gekke is... nu alles zo langzaamaan zijn plekje heeft gekregen en ik soms over de tijd van toen spreek met mensen, ze regelmatig tegen me zeggen dat ze zo'n steun aan mij hadden in die tijd. Wat een merkwaardig fenomeen vind ik dat. Het kan dus zijn dat je zelf het gevoel hebt dat je totaal niet functioneert en dat er dan tegelijkertijd iets is waardoor je toch anderen steunt en kracht uitstraalt. Hoe kan dat? Hebben jullie daar een verklaring voor?

Liefde is er in zoveel verschijningsvormen. De liefde voor hen die niet meer hier zijn is een gestolde vorm. Er zal niet veel meer aan veranderen. Zij worden nooit ouder meer en ik wel. Er komen geen nieuwe herinneringen meer en de oude zullen hun scherpe randjes (die er zeker ook waren) verliezen. Uiteindelijk blijft een bepaald beeld over. Dat beeld zal mooier worden in de loop van de tijd. Vervormen op een bepaalde manier. Kleuren. Ik zal hun gezicht gaan vergeten en foto's nodig hebben om me ze te helpen herinneren. Ik zal filmpjes kijken om te zien hoe ze bewogen en lachten. Hoe ze spraken en hoe ze dingen deden. Ze zullen bevriezen in de tijd.

Er zullen nieuwe avonturen beleefd worden waar zij geen deel meer van uitmaken. Dat is al gebeurd. In het begin vertelde ik hen die er niet meer zijn, daarover. Het gaf nog steeds een gevoel van verbondenheid. Ook dat wordt steeds minder. De weegschaal helt steeds meer over naar de andere kant. Het leven gaat door zegt men dan. En dat is ook zo. Er komt een dag dat je niet meer achterom kijkt maar vooruit. Dat je je losmaakt van hen waar je zoveel van hield. Er komt weer een dag dat je voluit lacht en daar voel je je schuldig over. Maar dan is er ineens ook een dag waarop je voluit lacht en je niet meer schuldig voelt.

Het eerste is niet erg. Het tweede ook niet. Maar wanneer weet je nu dat het genoeg is. Diverse keren is me gezegd op te houden met rouwen. Alsof je een knop om kunt zetten. Ook waren er mensen die me het tegenovergestelde verweten. Die zeiden: hoe kun jij zo normaal doen als je zo kort geleden nog maar zo'n verdriet te verwerken hebt gekregen. Ik voelde me vaak kwetsbaar en aangevallen in die tijd. Niemand kan voor jou bepalen hoe en wanneer het genoeg is. Dat weet je op een dag gewoon. Net zo goed als je weet wanneer de weegschaal genoeg naar de andere kant is doorgeslagen. Dat is zo persoonlijk. Iedereen rouwt op zijn eigen manier. Als iemand niet huilt wil dat niet zeggen dat je geen verdriet hebt. Dat weet je gewoonweg niet. Je kunt nooit in iemands hart kijken.

En dan op een dag, vind je de balans tussen het een en het ander. In die fase ben ik nu beland. Er is weer ruimte voor het hier en het nu. Ik zie meer dan ooit hoe rijk ik ben. Hoeveel mensen er gebleven zijn. Hoeveel moois er is. Hoeveel er te geven en te delen valt. Terwijl ik schrijf kijk ik naar buiten. Na de regen van gisteren en eergisteren is alle groen in de tuin weer fris en helder. Ik sluit mijn ogen niet voor wat er in de wereld gebeurt. Er is veel rottigheid. Er zijn veel mensen die kwaad willen en kwaad doen. Je kunt er niet aan ontkomen. Soms lijkt het wel of niets meer is wat het was. Dat er niks meer goed gaat. En dan voel je je machteloos er iets aan te veranderen. En ja, daar moet ik dan om huilen. Ik kan dat niet helpen.

De wereld is altijd zo geweest en zal altijd zo blijven. Ook toen ik kind was en in het slaperige dorp achter de dijk woonde waren er oorlogen, werden moorden gepleegd en stonden mensen elkaar naar het leven. Waren er verdrietige dingen maar ook veel moois. Waren er mensen die van elkaar hielden. Waren er mooie vriendschappen en ook daar kwam soms abrupt een eind aan. De liefde bleef altijd. En wat vind ik dat troostvol. Niet alleen de liefde voor je gezin en familie maar ook vandaag de dag zijn er mensen die om elkaar geven. Die omzien naar elkaar.

De wereld is inderdaad aan het veranderen maar de mooie dingen zullen altijd blijven. Zo zijn er hier  op het blog nog steeds mensen die al vanaf het allereerste begin meelezen. Hoe vaak ik ook stopte en weer opnieuw begon, ze oordeelden daar niet over. Waren steeds blij me weer te zien. Hoe lief is dat? Mensen die me lieve cadeautjes sturen zoals gister ook weer. Lieve B ik ben zo blij met al je moois. Wat heb je een prachtig handschrift en wat heb je veel aandacht en zorg besteed aan de echte post die je me stuurde. Lieve K ook van jou kreeg ik moois en nog wel in mijn lievelingskleur rood. Mijn hart sprong er van op. Lieve F uit de polder van mijn jeugd. Jou ben ik altijd weer dankbaar voor de herkenning en de opbeurende woorden. Voor het groen en de vergezichten en voor de rest. Je weet wat ik bedoel. Lieve alle anderen die hier steeds komen om te reageren op wat ik schrijf. Jullie mopperen nooit als je alweer dezelfde foto's ziet langskomen. Hoe lief is dat ;-)

Ja, de wereld om ons heen kraakt en zucht maar als je dan inzoomt op je eigen niveau, je eigen leven moet ik misschien zeggen, dan is het zo slecht nog niet. Hoewel het soms gevaarlijk dichtbij komt. Een ongeluk dat voor je ogen gebeurt maar waaraan jij net ontsnapt. Een kind wat wordt vermoord maar niet jouw kind (maar wat wel voelt alsof) Een oorlog die uitgevochten wordt maar niet in jouw land (maar waarvan je zo graag wil dat hij stopt) Een storm die raast over een land waar jij niet woont en waarvan je blij bent dat je kind dat er wel woont gespaard is gebleven (waar je dan vervolgens van hoort dat van zoveel arme mensen het huis gewoon weggewaaid is) Steeds weer besef ik me dat ik ongelooflijk dankbaar mag zijn dat ik in dit stukje van de wereld woon. Qua mensenrechten, vrede, gelijke rechten voor man en vrouw, rijkdom en welvaart, gezondheidszorg en zo veel meer. En dan schaam ik me dat ik toch zo vaak mopper op een en ander. Och toch.

Ik bladerde door het fotoalbum op de laptop en verzamelde alle harten die ik kon vinden. Sommigen zagen jullie al eerder, misschien zijn anderen nieuw. De laatsten zijn dat zeker. Het zijn borduurpatronen van Hugs'nKisses. Ik kocht ze ooit, lang geleden. Bij het opruimen vond ik ze weer. De hartjes pikte ik er uit om hier te laten zien.