Kransen op de voordeur...

26 mei. De dag na hemelvaartsdag. Ik loop weer hopeloos achter met schrijven maar ach...Het is soms zelfs wel makkelijker schrijven als je er even afstand van hebt genomen. Je hebt de gebeurtenissen wat laten bezinken, je hebt er eens over nagedacht en in sommige situaties als de emoties hoog oplopen is dat zelfs wel fijn. Na de heerlijke dag bij onze dochter (wat heb ik veel commentaar gehad op het aan de haak slaan van de rijke man) was er nog een vrije dag ingepland. Als je allebei volop bezig bent is dat af en toe nodig. Door mijn enthousiaste verhalen over Parkoers in het Zuiderpark was de man ook eigenlijk wel benieuwd naar die lekkere broodjes en de mooi geworden locatie. We konden buiten zitten en genoten van het mooie weer, van de fijne lunch en van elkaar.

Nog even over de man van dochter: dat is dus een schat hè en de dochter ook. Ze werken gewoon heel erg hard en ze is geen golddigger. Ze ging gewoon houden van een man met een huis. En bij dat huis hoort een zwembad. Ik zal dan ook maar meteen vertellen dat jongste zoon ook een zwembad achter het huis heeft. Maar ja, dat hebben veel mensen in Zuid- Afrika. En nee, zoon en zijn vrouw zijn ook niet rijk :-) Zo, ook dat is de wereld uit. Ha! In deze post wil ik wat vragen beantwoorden die mensen me stelden via mail. Krijgen jullie ook mail n.a.v. wat je schrijft? Een van de vragen was: hoe is het met opruimen en wat is er blijven hangen van het boek van Marie Kondo?

Nou eigenlijk best veel. Ik vertelde al eerder dat ik niet zo extreem ben als Marie. Ik heb hier wat lege dozen staan en daar gaat elke dag iets in. Soms heb ik wat meer tijd en dan vul ik een hele doos tegelijk. Veel spullen gaan de deur uit. Soms is het genoeg er nog een keer goed naar te kijken, soms heb ik er geen emotionele band mee. Ik mis de meeste dingen niet eens. Het proces is dus nog in volle gang. Een andere vraag: hoe is het met de tuin? Hou je hem dit jaar wel goed bij?

Antwoord: nee. Het is weer niet gelukt. Hoewel niet zo erg als vorig jaar is het dit jaar toch weer niet gelukt de perfecte tuin te creëren. Die tuin bestaat natuurlijk ook alleen in mijn gedachten, dat weet ik ook wel. Ik heb de laatste tijd steeds minder energie. Het is iets lichamelijks. Veel dokters hebben hun licht er al over laten schijnen maar tot nu toe zonder resultaat. Weinig energie betekent kiezen. En dan ligt de prioriteit niet altijd bij de tuin. En straks als de stokrozen weer bloeien gaat alle aandacht daar naartoe.

Verder was er nog de vraag of ik nog steeds een winkeltje aan huis heb? Jazeker. Zolang ik het leuk vind om dingen te maken blijf ik ook verkopen. Ik wil er immers geen spullen meer bij hebben? :-)
-
Nog een vraag: waarom ik op twitter niet meer vermeld dat ik een blog geschreven heb? Dat deed ik elke dag maar kreeg daar weinig tot geen respons op. Ik heb mijn account gewoon aangehouden en misschien verander ik later nog wel van gedachten, maar voor nu vind ik het goed zo.

Hetzelfde geldt voor FaceBook. Op FB had ik een winkeltje van Tineke. In heb begin liep het als een tierelier en nog verkoop ik er regelmatig maar FB is gewoon niet mijn ding. Het hele idee begon ook ooit leuk en interessant maar nu slaat voor mij de balans naar de andere kant door. De hele tijd dat gedoe met allerlei dingen die ik helemaal niet wil. Als je er een 'verkooppagina' hebt word je constant 'lastig' gevallen door FB. Ook dat account hou ik wel aan maar ik laat het allemaal even voor wat het is.

Pinterest blijf ik leuk vinden. Niet dat ik er veel mee doe maar ik vind Pinterest leuk om 's avonds voor het slapengaan wat door te kijken. Je ziet er zoveel moois voorbijkomen. De meest wonderlijke dingen ook. Instagram is ook leuk. Daar probeer ik ook regelmatig foto's te plaatsen. Er is daar een levendige gemeenschap van mensen die mooie dingen delen.

Blijf je nog bloggen? Ook een bezorgde vraag. En terecht met mijn blog-geschiedenis. Ik ben een paar keer gestopt en weer overnieuw begonnen. Als je me al een poosje volgt weet je daar alles van. Als ik dan een poos niet schrijf kan ik me goed voorstellen dat je dan denkt: o jee ze is er weer mee opgehouden. Maar nee, dit keer niet. De burn-out van vorig jaar was erg maar ik heb er achteraf zoveel goeds aan overgehouden en veel van geleerd. Die nieuwe inzichten pas ik nu toe en tot nu toe doe ik er mijn voordeel mee. Dat is de reden dat ik (hoewel ik hopeloos achterloop) nu wel in de lucht blijf.

Nog een vraag: hang je nog steeds elke maand een nieuwe krans op de voordeur? Jazeker doe ik dat. Het is niet steeds een nieuwe krans maar wel elke maand een andere. Van sommigen is het zonde om ze na een maand alweer weg te gooien, die worden hergebruikt. Ooit ben ik met die kransen begonnen omdat ik het na het weghalen van de kerstkrans zo kaal vond. De krans met de sneeuwballen maakte ik toen voor de maand Januari (boven de foto met de groene krans) Voor februari maakte ik de hartjeskrans (laatste foto) en ook die viel in de smaak. Volgens mij heb ik er daar toen wel een stuk of tien van gemaakt. In allerlei kleuren. Ik nam ze mee naar een marktje en verkocht ze in twee uur tijd. De krans hierboven op de foto is allang niet groen meer. Hij is inmiddels bruin en hangt in de heg hier recht voor mijn werktafel.

Aan de krans hierboven heb ik leuke herinneringen. Ik weet nog dat mevrouw merel er steeds de stukje tule tussenuit pikte en verwerkte in haar nest. Zo mooi vond ik dat toen. Er waren er meer (ook kransen) maar voor nu vind ik het wel weer genoeg. Het is leuk om alle foto's nog eens bij elkaar te zien. Fijn dat je weer even kwam lezen hier! Dagdag!