Naaien...

3 juni. Ik weet nog goed dat ik mijn eerste knuffel maakte. Het was bij mijn vriendinnetje Mia. Zij was twee jaar ouder en kon al goed overweg met naald en draad. Zij deed het me voor en ik probeerde haar na te doen. Ik was denk ik een jaar of 8 en ik maakte een beertje. Daarna ben ik er eigenlijk nooit meer mee gestopt. 

Er waren periodes dat ik er niet veel aan deed. Maar er waren ook periodes dat ik er juist heel veel maakte. Voor de markten waar ik in m'n vorige blog over vertelde bijvoorbeeld. Er zijn patronen die ik al jaren en jaren gebruik. Omdat ze gewoon hartstikke leuk blijven. De hondjes met de flaporen bijvoorbeeld maakte ik al in 1983 en nog steeds zijn ze meteen uitverkocht als ik er weer een paar maak.

Ik heb een tijdlang knuffels gemaakt van tekeningen die kinderen aan me gaven. Ik vroeg ze dan hoe hun knuffel er uit moest zien en probeerde die zo goed mogelijk te laten lijken. Vaak ook gebruikte ik daar stof voor van hun eigen, te klein geworden, kleertjes.

Fantasieknuffels maken vond ik het leukst. Knippen uit de vrije hand en dan zien wat er van komt. Heerlijk vrij werken en het was zó leuk om te doen dat ik hier met een grote glimlach achter het toetsenbord zit bij de herinnering alleen al. En zijn er niet veel meer in omloop. Ze zijn letterlijk stuk geknuffeld. Ik weet dat mijn jongste er ook een had. Keer op keer naaide ik er een nieuw lapje of. Of een nieuw been. Hij werd er alleen maar mooier van.

Ik weet nog dat we ook eens met een groep knuffels gemaakt hebben voor een kindertehuis in Sri Lanka. Iemand hier uit Westland ging daar regelmatig naartoe en nam ze dan mee. Volgens mij was dit naar aanleiding van de tsunami. Kleine en grote knuffels het maakte mij niet uit. Vulling kocht ik overal en nergens.

Veel bracht ik mee uit Egypte. Daar hadden ze een prachtige zachte wasbare vulling voor een mooie prijs. Ik kocht zoveel dat de eigenaar van de kraam/winkel/grot me op een dag vroeg wat ik er toch mee deed. Ik nam wat voorbeelden mee (voor zijn kinderen) om te laten zien en dat vond hij helemaal leuk. Vanaf die tijd bewaarde hij de restjes voor me die overbleven. Waar het resten van waren is me nooit helemaal duidelijk geworden. Hij sprak alleen Arabisch in een dialect wat ik bijna niet verstond. Hij verstond mijn Arabisch wel maar ik kende toen nog niet zoveel woorden. Op een dag was hij weg en kwam hij niet meer terug. De krantenverkoper verderop vertelde me dat hij een aangereden was door een auto en niet meer naar het zuiden van de stad kon komen. Toen hoorde ik pas dat hij elke dag twee uur moest reizen om naar daar waar ik was, te komen. Nog heel lang heb ik aan hem gedacht als ik weer een genaaide knuffel vulde met de vulling die ik bij hem kocht.

Ik heb ik de loop der jaren veel genaaid, gebreid, gehaakt en zelfs gevilt. Dat laatste met zo'n gemeen scherpe pen. Droogvilten heet dat. Je kon de leukste diertjes maken in die techniek. Naaien vond ik het leukst. Breien ook nog wel. Maar de amugurumi dieren haakwerkjes heb ik helemaal aan me voorbij laten gaan. Ik ben er nooit aan begonnen. Ik vind ze mooi maar heb geen zin om ze zelf te maken.

De hondjes met de flaporen zijn gebaseerd op mijn all time favorite hondenras: de Beagle. Ik vind dat de allerleukste honden die er zijn. Grappig, ondeugend, ongehoorzaam maar oh die oren. Als ik er een op straat zie, kan in ze niet weerstaan. Echt de allerleukste honden ooit.

De foto van de poezen hieronder is al oud. Ik zie het aan de vloerbedekking. Dat waren lastige knuffels om te naaien. Vooral het gezichtje waar je al snel een steek te ver naaide. En dat zag je meteen. Ik weet echt niet hoeveel ik er hier van gemaakt heb. Het zullen er honderden geweest zijn. Het was leuk om ze op het randje van de kast of op een plank neer te zetten. Gezichtje naar beneden en dan leek het net alsof ze er af wilden springen. Bij het opvullen van de staart ging het ook wel eens mis. Teveel vulling was niet goed, maar te weinig ook zeker niet.

Deze foto is ook niet zo nieuw meer en ik heb hem niet zelf genomen. Ik denk een van de kinderen. Het snuitje staat er niet op en aan de achtergrond te zien is hij van dezelfde tijd al de poezenfoto hierboven. De laatste foto ook trouwens, zie ik.

Ik zoom nog even in op het behang. Wat was dat een leuk behangetje! Echt schattig!

Ik krijg echt weer zin om nieuwe dingen te gaan maken. Niet meer deze knuffels. Niet nu in ieder geval. Misschien later nog eens. Maar andere dingen. Het kriebelt weer en dat is mooi. Ik geloof dat dat met een mooi woord inspiratie heet. Toch? Dagdag!