Woensdag 25 juli 2018. De opa van de man zat in de handel. Twee keer per week, in alle vroegte, reed hij vanuit de polder van mijn jeugd (en ook die van de man) naar Utrecht. Of naar Zwol, zoals hij dat altijd zei, om koeien te kopen en te verkopen. De meesten droegen een platte pet en een stofjas, rookten een stevige sigaar en om de arm droegen ze een stok. De handel ging met handjeklap en halverwege kwamen ze tot een prijs. Aan het eind van de markt dronken ze met zijn allen een witje (jenever) en gingen daarna naar huis. Op zaterdag werd er afgerekend bij de boeren. Opa reed niet, dus dat mocht de man doen. Die bleef dan in de auto wachten terwijl opa naar binnen ging. Alles werd contant verrekend en de portemonnee zat aan een grote ketting.
Opa had een karakteristieke kop en is nog eens getekend door Rien Poortvliet. Je kunt hem terugvinden in het boek te hooi en te gras. Helaas heb ik zelf geen exemplaar maar mijn vader volgens mij wel. Ik zal eens zien of ik het kan vinden als ik er weer ben en een foto van maken. Opa was een bijzondere man als ik de verhalen moet geloven. Ik heb hem alleen in zijn nadagen meegemaakt. In de tijd nadat zijn vrouw was overleden en hij niet meer op de boerderij woonde. Hij woonde zelfs niet meer in zijn eigen dorp maar bij zijn zoon in huis. Liefdevol verzorgd door zijn schoondochter :-) Zoon was ook koopman (varkens) en zo af en toe ging hij nog eens mee naar de mart zoals hij dat zei.
Hij vertelde er graag en veel over en ik vond het fijn om naar hem te luisteren. Voor kooplui is een aparte hemel. En het meest wordt verdiend in de handel zei hij dan. En als het zomer werd, nog stiller in de toch al stille polder en de handel bijna stil lag, dan zei hij altijd...... vrouwen bloot- handel dood. Ik denk er deze dagen nog wel eens aan. Het laatste spreekwoord gaat voor mij niet op. Het lijkt wel op iedereen de hele dag op Marktplaats kijkt. Het is hier op het gebied van de 'handel' zeker niet stil.
Waar opa vroeger bijna midden in de nacht helemaal naar Zwolle moest rijden om de 'waar' te zien, kan dat voor mijn 'waren' gewoon via je telefoon. Snel kijken of er wat leuks te vinden is. Even bieden, even betalen met diezelfde telefoon en weer verder genieten van de zon. Zo stel ik me het dan voor.
Ondertussen zien jullie foto's van mijn heerlijk koele kamer. Ik doe de luiken in de avond naar beneden. Als ik dan in de ochtend hier binnenkom en de zon er vol opstaat voelt het zeker niet warm. De bovenste foto laat het rechter raam zien. Dat luik moet eigenlijk nagekeken worden. De tweede foto is van het linkerraam. Je ziet dat als ik het een heel klein beetje optrek ik er genoeg licht door naar binnen krijg en zelfs een klein beetje naar buiten kan kijken. Op foto drie zie je hoe het er van buiten uitziet. Een beetje ongezellig maar ach.... Op de foto hierboven zie je dat de zon bijna van het linkerraam af is en ik het raam alvast omhoog geschoven heb. De pin waarmee je het raam vastzet, gebruik ik om te zorgen dat het niet naar beneden schiet.
Rond een uur of twaalf trek ik de luiken weer omhoog en zet ik ook een pin onder het andere raam. Een uur later, als de zon om de hoek van het huis is, herhaal ik dit alles in de woonkamer. Ik eindig aan de achterkant. Geen luiken daar maar markiezen. En aan de binnenkant de shutters. Dat zijn ook een soort van rolluiken denk ik nu. Ze wisten wel hoe ze vroeger huizen moesten bouwen. De grote oude lindebomen geven het kantoor van de man op de eerste verdieping het mooiste zonnescherm wat er is. Ze zijn nog mooi fris want hun voetjes staan vlakbij de sloot. Heel af en toe voel ik een briesje van buiten. Het is hier goed toeven en zeker nog wel uit te houden. En dat is maar goed ook met al die handel ;-)))))
Geen opmerkingen:
Een reactie posten