Donderdag 21 juni 2018. Precies negen maanden nadat ik geopereerd werd mocht ik voor controle naar het ziekenhuis. Wat een verschil met de vorige keren. Eerst ging in voor een ingrijpende operatie die nog eens dunnetjes werd overgedaan.
Ik ging door diepe dalen. Een geweldig gevoel van machteloosheid en eenzaamheid kan ik me nog herinneren. Pijn, zoveel pijn en maandenlang. En nu kan ik, gelukkig dit alles voorlopig achter me laten. Ik kan en mag schrijven over de dingen die ik weer wél kan. Over de dingen die weer goed gaan. Over hoop en toekomst. En dat maakt me zo dankbaar en gelukkig.
Zo reed ik vanmorgen zelf naar het ziekenhuis en de parkeergarage in. Begane grond, eerste, tweede en derde etage waren afgeladen vol. Ik reed door naar de vierde verdieping, parkeerde daar en wilde automatisch al met de lift naar beneden gaan. Dat zit na al die jaren nog steeds zo in mijn systeem dat het er moeilijk uit te krijgen is. Ik moet me er echt bewust van zijn dat het anders kan.
En dat kon. Ik liep de eerste twee trappen naar beneden. Ongeveer tien treden per trap. Ik keek achterom en nam deze foto. Hoe bijzonder. Ik, die gewoon de trap afliep. Als je me dat een jaar geleden gezegd had, had ik het niet geloofd. Maar ik deed het (!). En ook de rest van de trappen naar beneden. Ik zal niet zeggen dat ik de snelste was, maar het ging. Wat een overwinning :-)
De dokter was tevreden en stelde, net als de fysiotherapeute vast, dat ik mijn grenzen nog niet bereikt heb. In september zou ik voor de laatste controle terug moeten komen maar dan is de dokter er niet. Hij is per 1 juli een half jaar op reis. Ik zou het leuk vinden je zelf terug te zien, zei hij. Wil je er over nadenken om niet in september maar pas in januari terug te komen? Jazeker zei ik met een grote glimlach. Daar hoef ik niet over na te denken hoor. Dat doe ik. Met een high five namen we afscheid. Heel even dacht ik er over om met de lift terug naar boven te gaan. De arts had nogal zitten rommelen aan mijn knieën maar nee.... dat zou niet passen bij deze vreugdevolle dag. En daarom liep ik alle trappen op die leidden naar de auto. Die stond inmiddels in een bijna lege parkeergarage :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten