onverwacht bezoek...

Maandag 23 juli 2018. Vanmorgen ging rond half tien de bel. We hebben hier een ouderwetse trekbel en iedereen heeft zo zijn eigen manier om er mee om te gaan. De DHL mevrouw bijvoorbeeld, trekt steevast de bel er bijna af, zo hard trekt ze er aan. De pakket postbezorger herken ik ook. Die trekt altijd twee keer aan de bel. Zo maar een paar voorbeelden. Zo herkende ik ook het aan de bel trekken van vanmorgen. Ik dacht meteen.... dat is Willem. Onze voormalige overbuurman. We maakten destijds elke dag wel even een praatje. Hij liet dan zijn hond uit op het gemeentegrasveld naast ons huis. Zat op een van de paaltjes en rookte zijn sigaretje. Als ik toevallig koffie maakte voor mezelf, tikte ik op het raam en maakte een koffiegebaar. Hij kwam dan even een bakkie doen. Hond dronk water en speelde ondertussen in de gang met onze hond. Hij rookte nog een sigaretje (had zelfs een eigen asbak) en we spraken zo wat over de dingen van de dag. Hij was niet heel gezond en was 48 (!) keer geopereerd. Het was daarom beter naar een flat te verhuizen. Hij woont nu met zijn vrouw aan de andere kant van het dorp. 

Hij maakte mee dat ik mijn eerste blog de wereld in stuurde. Hij was erbij toen onze jongste eerst naar Curacao vertrok en daarna naar Zuid- Afrika. Hij wist van onze hond. En van zoveel meer dingen. Door de verhuizing raakten we elkaar een beetje kwijt. Vlak voor de operatie deed ik een bakkie bij hem. Hij woont vlakbij onze huisarts. Ik vertelde hem dat ik eindelijk geopereerd zou worden. Dan mag je mijn krukken lenen, zei hij toen. Later bracht ik de krukken terug en weer dronken we koffie. Ik mis mijn oude buurtje, zei hij. We zaten 6 hoog op een balkon wat uitkeek over een parkeerplaats. Ach toch....

Hij was bijna niet meer mobiel. Mocht geen auto meer rijden (was zijn hele werkzame leven chauffeur geweest), met de rollator net de hond uitlaten aan de overkant van de flat en kon niet meer bij mij komen. Maar vanochtend was hij er toch ineens. Met een scootmobiel. Het is zó fijn dat ik er weer op uit kan trekken vertelde hij me. Ik kon me dat zo goed voorstellen. Het was gezellig en we haalden herinneringen op aan de tijd van toen. Hij rookt inmiddels niet meer. Onze hond en ook zijn hond zijn allebei overleden. Kind in Afrika is inmiddels bijna 3x vader. Er was veel veranderd.

Blok je nog, vroeg hij me op een goed moment. Blokken? Huh? Ja, op de computer. Daar vertelde je toch een en ander. Ahhhh, bloggen. Ja, dat doe ik nog steeds. Zal ik vandaag over jou blokken? Ja, prima. Maar dan moet ik wel een foto van je maken en die stuur ik dan ook aan zoon in Afrika. Ja dat vind ik leuk. Hij lachte zijn vrolijke lach. En kijk nou toch... 48 keer geopereerd, altijd pijn en toch zo optimistisch. Diepe buiging voor de buurman.