Donderdag 5 juli 2018. Het is een wonderlijk gebeuren hoe dingen je soms ineens in kunnen halen. We kennen allemaal wel de situatie dat we een bepaalde geur ruiken en dan ineens aan iemand of aan vroeger denken. Zelf heb ik dat met het parfum van Gloria Vanderbilt. Altijd als ik het ruik, moet ik denken aan de eerste keer dat we dit huis bezichtigden. Het was een allesoverheersende geur die pas verdween toen we alle stoffen uit huis verwijderd hadden. Gordijnen, vloerbedekking enz. Nog altijd als ik deze geur ruik, denk ik terug aan die regenachtige middag in november.
Het hoeft niet alleen met geuren te zijn, het kan ook met geluid. Dat je een liedje op de radio hoort en denkt o ja.... dat was toen en toen. Ik had dat laatst met een oud nummer van Johnny Cash wat ik hoorde op de radio. Wij hadden destijds een buurman die op de grote vaart zat. Hij was een jaar aan wal op diverse diploma's te halen. Steeds als hij geslaagd was gaf hij een feestje en werd Johnny Cash gedraaid. Jaren later overleed een vriend en op zijn uitvaart werd diezelfde muziek gedraaid. De vriend overleed in Egypte en werd begraven in Den Haag. En dat brengt met tot het volgende wonderlijke gebeuren:
Ik vertelde hier al eerder over Kees met zijn olijfbomen in de oase van Siwa. We deden een test hier in de keuken. Later verruilde hij de olijfbomen voor dadels. Hoe het daar mee is weet ik eigenlijk niet. Ik durf er niet meer naar te vragen ;-) In Egypte is het geen probleem om iemands telefoonnummer aan een ander te geven. Er is weinig vangnet daar en dan is het handig als je iemand 'kent' die je kan helpen. Zo komt het dat ik zo nu en dan benaderd word door mensen die Kees kennen en vinden dat ik daarom ook hun vriend/vriendin ben. Altijd Egyptenaren natuurlijk. Het is soms nog een hele toer om ze hier buiten huis te houden. Als ze eenmaal binnen zijn.... Niet dat ik onaardig wil doen, maar in een oase in de woestijn heb je nou eenmaal een ander beeld van gastvrijheid dan wij hier in Nederland.
Laatst was het weer zo ver. Ik dronk koffie met deze aardige mevrouw in Den Haag. Ze vertelde dat haar familie uit de oase van Siwa kwam. Zo kende ze Kees ook. Na een hele lange omweg kwamen we over handwerk te spreken. Ik heb nog een multomap uit Siwa, zei ik. Ooit gekocht toen ik in Cairo woonde. Er was daar een winkel die handwerk verkocht van de vrouwen daar. Was het een oude multomap die opnieuw met stof bekleed was, vroeg ze? En geborduurd? Ja, zei ik. Die maakt mijn moeder. Zij is de enige die dat doet. Ik heb dus destijds iets gekocht in een ander land in een totaal andere tijd. En nu kom ik hier de dochter van de maakster tegen. Is dat niet bijzonder? Ik laat de map hier zien. Voorkant, binnenin en achterkant. Toeval bestaat niet zegt de man altijd... hij heeft gelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten