Vader gaat op stap...

Zaterdag 14 juli 2018. Zit mijn dasje goed? Zit mijn jasje goed? Vader gaat op stap....enz. Herinneren jullie je dit liedje nog? Ik moest er aan denken bij het telefoontje van mijn vader. Hij belde me om te zeggen dat hij kersen kwam brengen. Hoe fijn is dat? En zei hij er meteen bij... ik wil ook even samen met jou iets wegbrengen bij iemand bij jou in de buurt. Je vindt dat vast leuk. Nou hou ik mijn hart vast als mijn vader iets leuk vindt want in de praktijk betekent dat vaak veel werk voor mij (grinnik) en daar had ik met die hitte niet zoveel oren naar. Maar tegen mijn vader zeg je geen nee. Dat doe je gewoon niet ;-) 

En zo kwam het dat hij rond drie uur hier voor de deur stond. Met kersen, met leuke suikerzakjes, met postzegels, mooie papiertjes, sigarenbandjes en wat legpuzzels. Oh dear! Kijk maar of je er wat mee kunt zei hij en meteen er achteraan: heb je een 'bakkie'? Jazeker had ik dat. En ik had er ook nog wat lekkers bij. Hoera! We kletsten wat over de huizen die we bezichtigd hadden. Over de familie, de mensen in het dorp, de kleinkinderen en nog wat meer. Ik heb niet heel veel tijd want ik wil wel de kleine finale van het voetbal zien, zei hij. Zullen we daarom maar meteen gaan? Waar gaan we naartoe vroeg ik? En wat brengen we weg? Dat zul je wel zien. We gaan met jouw auto want jij hebt toch zo'n navigatiesysteem?

In de bloedhete auto gaf hij me een briefje met een adres. De dame weet dat we komen en zo rond vier uur heb ik met haar afgesproken. We gingen naar Pijnacker naar een mevrouw die speelkaarten spaart. Of liever gezegd, de Jokers van speelkaarten. Pa had een partijtje gevonden en wilde haar dat zelf brengen. Het is bij mijn dochter in de buurt zei hij tegen de mevrouw en ik kan dat dan mooi combineren. Dat vond de mevrouw natuurlijk ook een goed idee. En zo vond ik mezelf terug in de auto op weg naar Pijnacker. Mijn vader gezellig onderuitgezakt en ik achter het stuur. Na ruim een half uur rijden en wat zoeken waren we er. Goh, zei pa, ik had niet gedacht dat het nog zover was. Grrr dacht ik alleen maar :-) We vonden onszelf terug voor een appartementencomplex. We zochten en vonden de voordeur en belden aan. Het duurde en duurde maar uiteindelijk ging de deur open. We zochten en vonden de lift en boven drukten we weer twee keer op een bel en ging de deur steeds gelukkig weer open. We werden er een beetje lacherig van. Het was net een speurtocht.

Het rook er naar pies en naar bedorven lucht. En het was er warm, warm dat wil je niet weten. Er ging daar echt nooit een raam open en zeker was er geen airco. Bij het appartement aangekomen vonden we een oude dame. Heel broos en in een rolstoel. Ze reageerde niet echt op onze komst. Vroeg ons niet om te gaan zitten en of we koffie wilden. Dat had ze allemaal wel al met pa aan de telefoon besproken. Maar goed, ze had haar dag niet zullen we maar zeggen. Het was er bloedheet in het appartementje. Nou was dat misschien een te groot woord. Het was een soort van postzegel. Pa gaf haar de kaarten (200 stuks) voor haar verzameling. Een slap dankjewel was het antwoord. Toen het enigszins mogelijk was (zonder onbeschoft te lijken) zijn we maar weer gegaan.

Terug in de snikhete auto (gelukkig kon het dak weer open) reden we over een fietspad weer terug de weg op. Dat van dat fietspad was een beetje raar maar anders kon je de wijk niet uit en het mocht van de borden. Ik hoop dat ik nooit in zo'n situatie terecht kom, zei pa een beetje beteuterd. Hij was er van onder de indruk. Ik zal er voor zorgen dat dat nooit gebeurt hoor. Dat beloof ik je, zei ik hem. Ik was er ook een beetje stil van. Onderweg pakte hij mijn hand. Beloof je me dat tien? Ik beloof het je, zei ik nog een keer. Och toch, die stoeren vader van 84 was ineens kwetsbaar. Het raakte me. En ik moest aan Sting denken.... how fragile we are....

Terug in het oude koele huis was hij al snel weer de oude en keek hij samen met de man naar het voetballen. Daarna reed hij naar huis. Raam open en de hand eruit tot hij de bocht omging. Dag pa!