Logeren...

Omdat we niet bij elkaar in de buurt wonen, komen de kleine meisjes bijna elke vakantie hier logeren. We hebben veel plezier met elkaar. We kletsen en knutselen wat af. Nu ze wat groter worden kunnen ze sommige dingen al zelf. Dingen waar ze de vorige keer nog hulp bij nodig hadden kunnen ze nu zonder hulp. Het is boeiend om de ontwikkelingen te volgen. 

Waar ze normaal gesproken naar hier komen, was het nu een keer omgedraaid en ging ik bij hen logeren. We deden het sprookje van de drie beren na en probeerde wat bedden. Het bed van oudste meisje paste me het best. Daar sliep ik vannacht als een roosje.

Bij het wakker worden had ik wel erg warme voeten. Er bleek een harige man bij me in bed te liggen. Een met rood haar. Hij maakte een spinnend geluid en had de motor behoorlijk hard aanstaan. Och toch. Nou ja, het was ook wel gezellig voor een keertje :-)

Ik mocht boven slapen en oudste meisje ging in het huisje onder het bed. De knuffels lagen tussenin zoals ze dat zei. Als je opa een beetje mist, mag je er wel een pakken hoor, zei ze samenzweerderig. Dat is toch wel erg zoet is het niet?

Bij na het wakker worden kwam ze gezellig naar boven om te kletsen. Meisje, de kat en ik in de hoogslaper en ook nog op de matras die ik ooit met haar papa kocht en drie hoog het studentenhuis in droeg. Het paste maar net.

Hoe komt de poes hier nou, vroeg ik haar? Die is in de nacht toch buiten? Ja dat is zo zei ze. Hij gaat dan muizen jagen. Maar soms heeft hij geen zin. Dan springt hij op het afdakje en dan in mijn raamkozijn en als het raam dan openstaat hoor ik hem en doe ik het hor even omhoog. Het mag niet van papa maar ik vind het zo zielig als hij alleen buiten is. Ach toch! Dat is toch lief?

Versje van Toon (30)...

Op zondag altijd een versje van Toon Hermans. Omdat we niet mogen vergeten hoe mooi ze zijn. In al hun eenvoud. Vandaag uit: Van ganser harte.

Klein

Het licht is zo gigantisch groot
hier boven het weidse strand
dat ligt niet aan het licht, het ligt
aan mij hier in het zand
ik ben een druppel van de zee
van het zand ben ik één korrel
en mijmerend denk ik bij mezelf.....
nu
lust
ik
wel
een
borrel :-)

Hier niet ver van de zee staat een stevige wind. De temperatuur is prima om een fijne strandwandeling te maken. Ik wens je, bij wat je ook gaat doen, een fijne dag! Dagdag ;-)

Regen...

Ik heb hier in mijn werkkamer de beschikking over twee tafels. Soms schuif ik ze tegen elkaar. Een andere keer schuif ik ze juist weer apart. Het is maar net hoe het uitkomt. Ik schrijf mijn blogs aan de tafel waar het minst op ligt. Dat klinkt alsof het hier een rommeltje is maar zo moet je dat niet zien. Meestal is het omdat ik met iets bezig ben wat moet rijpen, groeien, ontwikkelen. Dingen waar ik wat langer over moet nadenken. Vaak voor mijn winkeltje. Zo zit ik nu aan de tafel voor het open raam. Ik heb de pin er weer tussen gezet en de rolluiken omhoog getrokken. Door de foto's van een paar blogs geleden kun je je er denk ik wel een voorstelling van maken. Ik kijk wat uit het raam. De lucht betrekt was. In de verte hoor ik gerommel... onweer. En dan ineens, alsof iemand een gordijn wegtrekt is daar de regen. Ken je die grote douchekoppen in luxe hotels? Zo ongeveer komt hier het water naar beneden. Wat is de natuur toch mooi :-)

Ik vind dit een sowieso een mooie tijd van het jaar. De kinderen hebben net vakantie gekregen en van de week bij de Hema hier in het dorp kwam ik al verschillende ouders met kroost tegen op de schoolafdeling. Briefje in de hand met daarop de dingen die nodig zijn. Welke schriften? Welke kleuren? Welke lijn? Ga ik voor stoer of toch voor lief? Ga ik voor neutraal? Ik keek er van een afstandje met een half oog naar. Ik dacht aan het reisje naar de grote stad Utrecht met mijn  dochtertje destijds.

We maakten er een feestje van want zo'n dag beleef je maar 1x. In die tijd ging je naar de schoolcampus in de kelder bij V&D. Ik liet haar de vrije hand en hoefde alleen maar te genieten van haar gezicht. Zij gloeide helemaal. Het was net of er een lampje binnen in haar was aangegaan. Nou ja zeg, ik word hier helemaal sentimenteel geloof ik. Nadat de aankopen waren gedaan aten we boven in het restaurant. Als toetje namen we een ijsje bij Venezia aan de Voorstraat in Utrecht. Daarna met de trein en de fiets weer naar huis.

Daar werden alle spulletjes uitgestald om aan haar vader en broertjes te laten zien. Het kaftpapier werd bewonderd en ook de schriften, pennen en weet ik wat allemaal meer. De oh's en ah's vlogen over tafel. V&D is niet meer. De Hema gelukkig nog wel. En al die andere winkels met leuke spulletjes.

Mijn moeder was praktisch. Wij moesten kaften met dik bruin papier. Geen fluffy papiertjes want het moest een schooljaar lang meegaan. In de tijd van mijn kinderen was er stevig papier met een mooie print. Nu zie ik al een paar jaar elastische hoesjes die je zo om je boek heentrekt. Snel klaar en makkelijk. Zou er nog gekaft worden? Met bruin papier? Of met mooi papier. Het was altijd wel een klus maar ik vond het leuk. Een stapel boeken op tafel en dan met zijn allen een kaft daaromheen doen. Het was echt een begin van het schooljaar. Mijn kinderen kopen al jaren geen schoolspullen meer. En toch? Toch kan ik het niet laten om de afdeling links te laten liggen. Het is gewoon te leuk allemaal.

Het gerommel is inmiddels voorbij. Het onweer kwam niet tot boven het oude huis. De regen is ook gestopt. Het is tijd om de deuren tegen elkaar open te zetten en de boel wat door te laten waaien. Morgen weer een versje van Toon. Dan is er alvast iets om ons op te verheugen. Dagdag! :-)

Wat is wijsheid...

Vrijdag 27 juli 2018. Wat is wijsheid..... gaan of niet gaan? Elke vrijdag bezoeken we wat huizen om te zien of het wat voor ons is. Dat is een heel gebeuren want de man en ik denken daar verschillend over. Eerst wordt door mij een voorselectie gemaakt aan de hand van het lijstje met verlangens. Het is lastig om iets te vinden wat zo fijn zal wonen als het oude huis. Ik blijf het proberen. Als de selectie is gemaakt gaat fase twee in werking. De afspraak met de makelaar. Ik maak mijn wensen qua data bekend, de makelaar gaat daarmee naar de verkopende partij en uiteindelijk komt het tot een afspraak. 

Die wordt ook regelmatig weer veranderd. Meestal door de verkopende partij. In één geval zo vaak dat ik me afvroeg of ze wel wilden verkopen, maar goed. De afspraken staan soms al ruim vooraf ingepland. Zo ver vooruit dat je geen zicht hebt op het weer. En dat was vandaag ook het geval. De afspraak van 12.00 uur heb ik als eerste afgezegd. Dat was op al dinsdag. Er werd toen nog gesproken over een temperatuur van 35 graden. De tweede (15.00 uur) volgde de dag daarna. Maar de laatste.... die met zoveel moeite gemaakt was, heb ik toch maar door laten gaan. Om tien uur in de ochtend zou het misschien net nog gaan.

We reden om half negen weg met 23 graden. Het gaat nog prima dachten we maar onderweg zagen we de wijzer oplopen. Hoe verder we het land inreden hoe hoger het wijzertje van de temperatuur aangaf. 24, 25, 26, 27 en op de plaats van bestemming was het inmiddels al 28 graden. We keken eerst buiten en gingen daarna snel naar binnen. Wat zijn wij hier toch verwend met de zee zo om de hoek. Het was daar windstil.

We keken goed en nog eens beter. We zagen een huis waar we zeker we in potentie zouden kunnen wonen. Maar ik zag hoe het zou kunnen worden en de man zag hoe het nu was. Dat zag ik ook maar ik keek er doorheen zoals dat zo mooi heet. De man houdt niet van verbouwen en werklui. Er moet heel veel aan gedaan worden en dat moet door een aannemer. We rekenden uit hoeveel dat zou gaan kosten. Gezien de vraagprijs nu en wat wij willen betalen zit er nog en behoorlijk bedrag tussen. Teveel voor de verkopende partij ben ik bang. Jammer want het is een mooi plekje. Niet in de polder van mijn jeugd maar iets verderop. In de buurt zal ik maar zeggen. Wordt vervolgd.....

Wat is wijsheid schreef ik boven aan het bericht. Was het wijs om hier op de warmste dag van het jaar te gaan kijken? We reden terug met een temperatuurwijzer die inmiddels 33 graden aangaf. En het was nog maar 11 uur. Gelukkig deed de airco het nog. Op de terugweg scheen de zon vol in ons gezicht maar toch zakte de temperatuurwijzer een beetje. Hij bleef hangen op 30 graden.

Thuisgekomen deden we de voordeur open en wat denk je? We hadden zowaar de temperatuur van 23 graden gehaald in huis. Maar dat kwam vooral omdat ik vergeten was om de markiezen naar beneden te doen. Oh dear! :-)

Foto's zijn van mijn broertje. Hij was op vakantie in een warm land met veel water in de buurt. Net als zijn vader schreef hij dat het er goed toeven was. Maar wel warm ;-) (zie vorig blog)

Groeten uit...

Donderdag 26 juli 2018. Mijn vader heeft een mooie verzameling kaarten uit het dorp waar hij geboren is. Vroegùh ging hij naar ruilbeurzen om de dubbele kaarten te verkopen of te ruilen. Na het overlijden van mijn moeder heeft hij daar geen zin meer in. De kaartenmarkt is ook een beetje ingestort. Een tijd terug gaf hij me een stapel dubbele exemplaren en ik beloofde ze te verkopen op Marktplaats. Ik vertelde er hier al eerder over volgens mij. 

Het verkopen geeft soms leuke reacties en het is fijn om er andere mensen blij mee te maken. Het geld gaat terug naar pa die het bewaart om er iets leuks van te doen. Wat opvalt bij de kaartenverkoop is dat een duidelijke scheiding ligt bij het formaat van de kaart. 9x 14 cm is beter dan 10,5 x 15 cm. En zwartwit brengt meer op dan kleur/ingekleurd. Zo zijn er ook mensen die persé geen groeten uit... kaarten willen kopen en er is juist ook weer een groep fanatieke verzamelaars van groeten uit.... kaarten.

Ik zette weer wat kaarten online vandaag en moest er even aan denken hoe leuk het was vroeger als je op vakantie was en dan kaarten naar huis stuurde. Je haalde je boekje te voorschijn met daarin de adressen van je vriendjes en vriendinnetjes. En dan daarna bij het kaartenrek in de vakantiewinkel zocht je voor iedereen een kaart uit. Dat was nogal een dingetje en ik deed er altijd lang over om te kiezen. Maar oh wat was dat leuk! Net zo leuk was het als je zelf kaarten kreeg. Vooral die uit andere landen waren mooi. Maar soms ook kwam een kaart van een plekje waar je zelf ook al eerder geweest was. Dan was er de herkenning. Mijn moeder bewaarde alles en na haar overlijden komt alles zo'n beetje terug naar hier. Ook de vakantiekaarten van toen. Het is leuk ze nog eens te lezen.

De traditie van het vakantiekaarten sturen is vrijwel verdwenen. Veel vakanties kun je bijna live volgen. De ene foto na de andere wordt gestuurd via de app. Filmpjes gedeeld. Op social media kom je van alles tegen. Het is bijna alsof je er zelf bij bent. Is dat beter dan het sturen van een kaartje? Slechter misschien? Ik weet het niet. Het is zoals het nu is.

En waar vroeger het prikbord op mijn meisjeskamertje vol hing met vakantiekaarten is het er nu maar een. Geen groet meer uit.... maar een groet van... de Veluwe. Van pa en zusje. Het goed toeven moet je vertalen als..... pa wordt daar op handen gedragen en verwend als een prins. Iedereen is dol op hem. Hij komt er al jaren en jaren. Eerst met mama en nu voor de derde keer met zusje.

Zus houdt me via de app op de hoogte. Pa stuurt een kaartje. Het is allebei fijn. Ik zie nu de plaatjes real time van zusje en hoor straks thuis zijn verhalen. Met elkaar vormen ze een mooie herinnering. Het kaartje hangt eenzaam op het prikbord hier naast me. Als ik mijn hoofd omdraai zie ik het meteen.

Het is er goed schrijft pa.....maar wel warm ;-) Hier inmiddels ook met de aflandige wind. Geen briesje van zee. Maar het oude huis geeft geen krimp ;-)

Vrouwen bloot- handel dood...

Woensdag 25 juli 2018. De opa van de man zat in de handel. Twee keer per week, in alle vroegte, reed hij vanuit de polder van mijn jeugd (en ook die van de man) naar Utrecht. Of naar Zwol, zoals hij dat altijd zei, om koeien te kopen en te verkopen. De meesten droegen een platte pet en een stofjas, rookten een stevige sigaar en om de arm droegen ze een stok. De handel ging met handjeklap en halverwege kwamen ze tot een prijs. Aan het eind van de markt dronken ze met zijn allen een witje (jenever) en gingen daarna naar huis. Op zaterdag werd er afgerekend bij de boeren. Opa reed niet, dus dat mocht de man doen. Die bleef dan in de auto wachten terwijl opa naar binnen ging. Alles werd contant verrekend en de portemonnee zat aan een grote ketting. 

Opa had een karakteristieke kop en is nog eens getekend door Rien Poortvliet. Je kunt hem terugvinden in het boek te hooi en te gras. Helaas heb ik zelf geen exemplaar maar mijn vader volgens mij wel. Ik zal eens zien of ik het kan vinden als ik er weer ben en een foto van maken. Opa was een bijzondere man als ik de verhalen moet geloven. Ik heb hem alleen in zijn nadagen meegemaakt. In de tijd nadat zijn vrouw was overleden en hij niet meer op de boerderij woonde. Hij woonde zelfs niet meer in zijn eigen dorp maar bij zijn zoon in huis. Liefdevol verzorgd door zijn schoondochter :-) Zoon was ook koopman (varkens) en zo af en toe ging hij nog eens mee naar de mart zoals hij dat zei.

Hij vertelde er graag en veel over en ik vond het fijn om naar hem te luisteren. Voor kooplui is een aparte hemel. En het meest wordt verdiend in de handel zei hij dan. En als het zomer werd, nog stiller in de toch al stille polder en de handel bijna stil lag, dan zei hij altijd...... vrouwen bloot- handel dood. Ik denk er deze dagen nog wel eens aan. Het laatste spreekwoord gaat voor mij niet op. Het lijkt wel op iedereen de hele dag op Marktplaats kijkt. Het is hier op het gebied van de 'handel' zeker niet stil.

Waar opa vroeger bijna midden in de nacht helemaal naar Zwolle moest rijden om de 'waar' te zien, kan dat voor mijn 'waren' gewoon via je telefoon. Snel kijken of er wat leuks te vinden is. Even bieden, even betalen met diezelfde telefoon en weer verder genieten van de zon. Zo stel ik me het dan voor.

Ondertussen zien jullie foto's van mijn heerlijk koele kamer. Ik doe de luiken in de avond naar beneden. Als ik dan in de ochtend hier binnenkom en de zon er vol opstaat voelt het zeker niet warm.  De bovenste foto laat het rechter raam zien. Dat luik moet eigenlijk nagekeken worden. De tweede foto is van het linkerraam. Je ziet dat als ik het een heel klein beetje optrek ik er genoeg licht door naar binnen krijg en zelfs een klein beetje naar buiten kan kijken. Op foto drie zie je hoe het er van buiten uitziet. Een beetje ongezellig maar ach.... Op de foto hierboven zie je dat de zon bijna van het linkerraam af is en ik het raam alvast omhoog geschoven heb. De pin waarmee je het raam vastzet, gebruik ik om te zorgen dat het niet naar beneden schiet.

Rond een uur of twaalf trek ik de luiken weer omhoog en zet ik ook een pin onder het andere raam. Een uur later, als de zon om de hoek van het huis is, herhaal ik dit alles in de woonkamer. Ik eindig aan de achterkant. Geen luiken daar maar markiezen. En aan de binnenkant de shutters. Dat zijn ook een soort van rolluiken denk ik nu. Ze wisten wel hoe ze vroeger huizen moesten bouwen. De grote oude lindebomen geven het kantoor van de man op de eerste verdieping het mooiste zonnescherm wat er is. Ze zijn nog mooi fris want hun voetjes staan vlakbij de sloot. Heel af en toe voel ik een briesje van buiten. Het is hier goed toeven en zeker nog wel uit te houden. En dat is maar goed ook met al die handel ;-)))))

Warm- koud- warm-koud...

Dinsdag 24 juli 2018. Och toch, wat zijn we allemaal druk met het weer. Het is te warm, te heet, te droog enz. We hebben te maken met hitteplannen, hittegolven, moeten elk uur wat drinken ook als we er geen zin in hebben. Koffie is niet vochtafdrijvend en weet ik wat ik allemaal nog meer lees en hoor. 

Ik moet dan even denken aan jongste in Kaapstad. Het is daar nu winter en nog steeds 19 graden. Zij hadden afgelopen zomer (toen het bij ons winter was) vrijwel geen drinkwater meer. Echt geen water dus...

Ik moet denken aan de tijd dat we in Cairo woonden. In de zomer, in de stad, smog, uitlaatgassen van auto's die net zo oud als ik waren, heel heel veel arme mensen in huizen zonder airco, die gewoon op het veld, de straat veegden of ergens anders buiten werkten. De vrouwen vaak in het zwart. Ik denk daar vaak aan deze dagen. 

We klagen wat af hier in Nederland. Ik hoorde ze daar nooit klagen. Het hoort er gewoon bij. Het leuke van Nederlanders is, dat als het straks weer een paar dagen achter elkaar regent, dat we daar dan weer over 'zeuren'. Soms ook moet je wel weer lachen....

Zo zag ik vanmorgen, toen ik boodschappen deed bij de Dirk hier in het dorp, opvallend veel mensen in de koelruimte. Ikzelf vond het er ijzig koud maar volgens mij was ik de uitzondering. Terwijl ik wat yoghurt en melk pakte hoorde ik een vrouw tegen haar man zeggen.... ik denk dat ik hier mijn bed maar neer ga zetten vannacht. Geweldig toch? Volgens mij was het niet de eerste keer dat ze dat zei, hij reageerde nauwelijks...... :-)))))

Alles is een beetje anders nu. De warmte brengt mensen tot andere gedachten, andere daden en handelingen. Sommigen worden zelfs een beetje bozig van de warmte. Zo ook de mevrouw bij de dekbeddenwinkel. Ha, ben je daar weer, begroette ze me. Ja, ik kom nog zo'n katoenen dekbed halen, zei ik haar. Het andere bevalt goed. Je wil toch niet zeggen dat je nu onder een dekbed slaapt? Jawel antwoordde ik. Je bent niet wijs !! De mensen hier in de streek nemen geen blad voor de mond ;-) Ik koop een dekbed voor straks, voor de man. Hij is wel wijzer begrijp ik (zal hij leuk vinden), zei ik. Dit keer koos ik voor een blauwe hoes. Makkelijk als ik ze voor de winter opberg. Dan heeft straks weer ieder zijn eigen dekbed. Geel voor mij, blauw voor hem.

Maar kijk nou toch. Waar de tekst de vorige keer bijna hysterisch was (ik heb er nog een blogje aan gewaagd) is het nu net iets minder schreeuwerig. De mevrouw in de mooie jurk is vervangen door wat bolletjes katoen. Het woord katoen valt überhaupt niet te missen. Het is allemaal puur natuur.

De mevrouw ging mopperend de hoge trap op. Het blauwe dekbed lag niet bovenop en ze moest wat schuiven om het te pakken. Daarop viel een andere stapel naar beneden. Door de winkel heen. Een dekbed viel bij iemand op het hoofd. Gelukkig bij een stevige meneer die er de humor van in kon zien en ook meteen maar zijn diensten aanbood om het hele boeltje weer naar boven te brengen.

Ik moet toch wachten tot mijn vrouw nieuwe lakens gekozen heeft. En dat kan nog wel even duren, zei hij :-))))) Hij liep fluks de ladder op, gooide een goed dekbed voor mij naar beneden. Ik ving het behendig op en liep er mee naar de winkelmevrouw die inmiddels bij de ventilator achter de kassa stond met een gezicht dat onweer aangaf. En toch was het lekker koel daar. Precies 1 vierkante meter, maar toch.... Ik denk dat ik me er voorlopig maar niet meer laat zien ;-)

onverwacht bezoek...

Maandag 23 juli 2018. Vanmorgen ging rond half tien de bel. We hebben hier een ouderwetse trekbel en iedereen heeft zo zijn eigen manier om er mee om te gaan. De DHL mevrouw bijvoorbeeld, trekt steevast de bel er bijna af, zo hard trekt ze er aan. De pakket postbezorger herken ik ook. Die trekt altijd twee keer aan de bel. Zo maar een paar voorbeelden. Zo herkende ik ook het aan de bel trekken van vanmorgen. Ik dacht meteen.... dat is Willem. Onze voormalige overbuurman. We maakten destijds elke dag wel even een praatje. Hij liet dan zijn hond uit op het gemeentegrasveld naast ons huis. Zat op een van de paaltjes en rookte zijn sigaretje. Als ik toevallig koffie maakte voor mezelf, tikte ik op het raam en maakte een koffiegebaar. Hij kwam dan even een bakkie doen. Hond dronk water en speelde ondertussen in de gang met onze hond. Hij rookte nog een sigaretje (had zelfs een eigen asbak) en we spraken zo wat over de dingen van de dag. Hij was niet heel gezond en was 48 (!) keer geopereerd. Het was daarom beter naar een flat te verhuizen. Hij woont nu met zijn vrouw aan de andere kant van het dorp. 

Hij maakte mee dat ik mijn eerste blog de wereld in stuurde. Hij was erbij toen onze jongste eerst naar Curacao vertrok en daarna naar Zuid- Afrika. Hij wist van onze hond. En van zoveel meer dingen. Door de verhuizing raakten we elkaar een beetje kwijt. Vlak voor de operatie deed ik een bakkie bij hem. Hij woont vlakbij onze huisarts. Ik vertelde hem dat ik eindelijk geopereerd zou worden. Dan mag je mijn krukken lenen, zei hij toen. Later bracht ik de krukken terug en weer dronken we koffie. Ik mis mijn oude buurtje, zei hij. We zaten 6 hoog op een balkon wat uitkeek over een parkeerplaats. Ach toch....

Hij was bijna niet meer mobiel. Mocht geen auto meer rijden (was zijn hele werkzame leven chauffeur geweest), met de rollator net de hond uitlaten aan de overkant van de flat en kon niet meer bij mij komen. Maar vanochtend was hij er toch ineens. Met een scootmobiel. Het is zó fijn dat ik er weer op uit kan trekken vertelde hij me. Ik kon me dat zo goed voorstellen. Het was gezellig en we haalden herinneringen op aan de tijd van toen. Hij rookt inmiddels niet meer. Onze hond en ook zijn hond zijn allebei overleden. Kind in Afrika is inmiddels bijna 3x vader. Er was veel veranderd.

Blok je nog, vroeg hij me op een goed moment. Blokken? Huh? Ja, op de computer. Daar vertelde je toch een en ander. Ahhhh, bloggen. Ja, dat doe ik nog steeds. Zal ik vandaag over jou blokken? Ja, prima. Maar dan moet ik wel een foto van je maken en die stuur ik dan ook aan zoon in Afrika. Ja dat vind ik leuk. Hij lachte zijn vrolijke lach. En kijk nou toch... 48 keer geopereerd, altijd pijn en toch zo optimistisch. Diepe buiging voor de buurman.

Versje van Toon ( 29)...

Zondag 22 juli 2018. Op zondag een versje van Toon Hermans. Omdat ze te mooi zijn om te vergeten. Vandaag draag ik hem op aan J mijn vriendje van toen. En aan B omdat hij er destijds voor zorgde dat zijn moeder en ik vriendinnen werden en nog steeds zijn. B is vandaag jarig. Het versje van vandaag komt uit het Groot Versjesboek

Zee

Helemaal niets doen,
languit op het strand,
helemaal niet denken,
zand zijn met het zand.
Alles overbodig,
wat je doet of dee,
er is maar één ding nodig:
zee zijn met de zee.

Mooi hè? Zo simpel is het dus. Zee zijn met de zee.......
Ik wens je een fijne en mooie zondag.

Eten koken....

Zaterdag 21 juli 2018. Vandaag is het precies 9 maanden geleden dat ik geopereerd werd en wat is het dan fijn om te kunnen zeggen dat het goed gaat. Dat ik, na alle tegenslag, de stijgende lijn weer te pakken heb. Dat ik eigenlijk heel voorzichtig kan zeggen dat ik de oude weer ben. Hoewel ik me na al die jaren niet meer kan herinneren hoe dat ook al weer voelde, maar toch. Reumatoïde artritis zal ik de rest van mijn leven blijven houden maar de knietjes doen het weer aardig. So far so good.  We vierden het met koffie en lekkere koekjes. Voor ieder was er 1. Het moet niet te gek worden hoor :-))

Ik weet niet hoe het met jullie is maar ik heb met deze warme dagen niet veel zin om lang in de keuken te staan. Mijn moeder (de wijze vrouw) zei altijd dat we juist met het warme weer wel gewoon moesten eten. Ik denk dat ze gelijk had. Toch eet ik deze dagen niet het eten van toen. Ik maakte voor vandaag een improvisatie salade. Dus met dat wat ik in de koelkast en net daarbuiten vond. De koelkast was daarna bijna leeg en heb ik hem ook maar meteen een sopje gegeven. Ik was er toch in de buurt. En hygiene is een groot goed is een groot goed in deze barre tijden. Het pakte allemaal verrassend lekker uit en ik zal hem hier delen.  Hij is zo klaar. Wij aten hem lauwwarm. Toen we hem de tweede keer opschepten was hij helemaal afgekoeld en net zo lekker.

Je hebt nodig: appels (ik had er 2,5), een restje gerookte kipfilet (ik had nog wat met een soort van zoetzuur chili smaakje), een restje pasta (penne), een handje walnoten, een handje cranberry's, citroensap, roomkaas naturel, kaneel, wat zure room.

Kook de pasta beetgaar en laat het afkoelen. Snij de appels in blokjes en doe ze in een schaal, besprenkel met wat citroensap zodat ze niet bruin worden. Snij de kipfilet in blokjes. Doe de kipfilet bij de appels. Voeg de walnoten en de cranberry's toe samen met wat kaneel en oh ja, ik deed er ook nog wat nootmuskaat bij om een appeltaartsmaak te vermijden. Maak een dressing van de zure room en de roomkaas en voeg ook dat toe. Omscheppen en klaar. De pasta gaf ik apart maar je zou hem er prima door kunnen doen.

In plaats van zure room met roomkaas (naturel) zou je ook Griekse yoghurt kunnen nemen maar die was op en dit was er nog wel. Wat de appels betreft: ik had een Golden delicious en een Gala appel. Ik vermoed dat de halve appel die er nog lag een Granny was. Met elkaar smaakte het prima.

Huisjes kijken...

Vrijdag 20 juli 2018. Vrijdag lijkt onze huizenbezichtigingsdag te worden. Zo ook vandaag. We keken in een beeldschoon huis in de polder van onze jeugd. Aan dezelfde dijk waar ik ooit woonde. Het voelde als thuiskomen. Veilig en vertrouwd. De aardige makelaar nam ons mee naar boven. Naar de slaapkamer met uitzicht op de rivier. Ah, zo mooi. De benedenverdieping was helemaal onze smaak. We hoefden er alleen onze meubelen in te zetten en klaar. En alles was in perfecte staat. 

En dan de tuin..... oh de tuin. Die was sprookjesachtig mooi. Met diverse zitjes, een verwarmde serre (het was meer een huisje) een mooie vijver, twee schuren en helemaal aan het eind een klein stukje bos. En in het midden van het bos was een ronde cirkel met gras. In gedachten zag ik daar al een tipi staan. Of een mongoolse tent. We aten een lichte lunch in het dorp waar we waren. Die was erg lekker. Jammer genoeg heb ik er geen foto van gemaakt. 

 Na de lunch reden we verder en bekeken we alvast 6 huizen die ik gezien had op funda. Omdat de makelaarsplaatjes vaak veel mooier zijn dan de werkelijkheid kun je maar beter voorbereid zijn. En dat was dit keer ook het geval. Twee van de huizen waren dusdanig anders dan op de foto dat we ze niet eens willen zien aan de binnenkant. We hebben alle tijd en het kan nog wel vijf jaar duren (nee grapje) voor we iets moois vinden. Iets waar we ons allebei thuis voelen. En zoals ik al eerder zei, dat wordt nog een hele klus. Het is goed om meerdere huizen te bezoeken. Zo krijg je een goed beeld van wat je echt wilt. Wat je wensen zijn maar zeker ook waar je consessies wilt doen. Want er zal water bij de wijn gedaan moeten worden. Niet zoveel water als in de rivier van onze jeugd stroomde maar toch...

Het is een boeiend proces en we leren elkaar goed en op een heel andere manier kennen. Thuisgekomen waren we best wel moe van alle indrukken en gingen we op tijd slapen. Ik vertelde laatst toch over het nieuwe dekbed? Nou, alsof de buitenkant nog niet genoeg kermis had, bleek er aan het dekbed zelf ook nog een lap tekst te zijn genaaid. Nog een keer die verkoelende bries in de slaapkamer. Ja duh. Nou echt niet hoor :-)

De tuin in Juli...

Donderdag 19 juli. Hoera! De volgknop werkt. En nu vind ik mezelf terug met drie volgers. Hoe leuk is dat? Van harte welkom dames :-)))) 

Ongeveer een maand geleden gaf ik de laatste update betreffende de tuin. Het is dus tijd om er weer eens even doorheen te wandelen. Het enige stukje tuin wat ik met jullie deel dit keer is het stukje met de stokrozen. Want die zijn dit jaar weer erg mooi. Vooral de rode doen het goed. 

Stokrozen hebben veel water nodig en dat krijgen ze. Van de buurman. De buurman houdt van sproeien. Elke dag staat de sproeier een paar uur aan. Zo'n zwiepende straal in de achtertuin en aan de zij- en voorkant van het huis is er een ander systeem. De zwiepende straal is zo hard dat hij ook een stuk van onze tuin meeneemt. Precies daar waar de stokrozen staan. Hoera!

Zelf ben ik niet zo van het sproeien. Ik weet eigenlijk niet waarom niet maar ik doe het gewoon nooit. Ik giet in de avond wel het water uit de regenton met een gieter maar dat zet niet echt zoden aan de dijk. Bovendien is de regenton ook helemaal leeg. Het is nu al zo'n lange periode droog en warm. En zo te zien lijkt daar voorlopig nog geen einde aan te komen.

Door de warmte ben ik ook niet verder gegaan met het schoonmaken van de voegen tussen de tegels. Met de zon er vol op ben ik er maar mee gestopt. Ik krijg het onkruid er simpelweg niet tussenuit. Het zit muurvast. Jammer dan. Ik ga er later wel weer verder mee. Binnen in het oude huis is het nog heerlijk koel. Ik houd de houten luiken naar beneden totdat de zon van het raam weg is en hijs ze dan op. Dat is wel een klus waar je spierballen van krijgt want ze zijn behoorlijk zwaar. De schuiframen staan op een kier en het is hier goed toeven in mijn werkkamer. En dat is maar goed ook. Want er wordt hier hard gewerkt :-)))))

Een dag als vele anderen behalve...

Woensdag 18 juli 2018. Er gebeurde niet veel vandaag. Ik maakte schoon wat ik schoon wilde maken. Ik ruimde op wat ik op wilde ruimen. Maakte de man blij door weer schoongestreken overhemden in de kast te hangen. Ik verkocht (best veel) op Marktplaats en pakte dat netjes in. Daarna bracht ik het naar het postagentschap. Ik liep over de markt en kocht wat boerenkaas uit het groene hart bij de aardige kaasmeneer. Oh en wat sperziebonen. Ik vind die toch zo lekker! 

Het was eigenlijk best een fijn dagje waarin ik dingen deed die al een poosje lagen te wachten. Zo had ik al een paar keer de vraag gekregen hoe je mijn blog kunt volgen. Ik heb daar eens naar gekeken en volgens mij kan dat nu. Misschien dat iemand het wil proberen. Het staat rechts boven. Ik hoop dat het lukt en zo niet, dan kijk ik er nog eens naar ;-) Je kunt me altijd een mail sturen: tinekehendrikse@hotmail.com. Hebben jullie het fijn gehad vandaag? 

Dekbed...

Dinsdag 17 juli 2018. Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik slaap niet zo goed met dit warme weer. Er gaat nog meer verkeer langs ons huis dan anders in de nacht. Een van de doorgaande straten is afgesloten en alles komt nu hierlangs. Ik slaap sowieso maar een paar uur per nacht maar met dit warme weer kom ik daar zelfs niet eens aan. Dat begint zijn tol te eisen. Overdag slapen is geen optie. Ik word dan misselijk wakker. Of met hoofdpijn. Als ik überhaupt al kan slapen. Ik kan beter wakker blijven overdag.

Nu is er, ik denk 300 meter hier vandaan een mooie beddenshop. Ik kocht er toen het koud was al een keer een heerlijk warm donzen dekbed. Dat dekbed is een feestje om onder te slapen. Het is zo fluffy en licht. Super. Ik kocht het in de tijd dat ik nog revalideerde met de rollator. Het lag op het plankje toen in naar huis liep. Elk trottoir wat ik tegenkwam gleed het er af. Dan probeerde ik het tegen te houden en reed de rollator weer weg. En ik was nog niet snel genoeg om te corrigeren. Dit keer ging het wat makkelijker want lekker op de fiets.

Het warme dekbed is nu zelfs voor mij (die het altijd koud heeft) te warm. Alleen een dekbedhoes vind ik weer te licht en veel te koud. Als ik naar de supermarkt ga dan kom ik langs de beddenshop en ik dacht: ik ga eens zien of ze niet een dunne versie van mijn dikke donzen dekbed hebben. Er waren meerdere verkoopsters en ik zocht de dame die me vorige keer goed geholpen had.

Met veel kennis van zaken mag ik wel zeggen. Ze had veel productkennis. Ik herinner me nog dat ze het al warm kreeg bij het zien van mijn aankoop. Ze was van een zekere leeftijd en moest er niet aan denken onder zo'n dik ding te slapen :-) Nee, ze had zelf een katoenen dekbed en dat was zó fijn. Ik besloot dáár naar te vragen. Maar dat gebruikte zij voor de winter. Nee kind, veel te warm. Ik kan nu helemaal niks op me verdragen, zei ze. Maar ja, als jij het koud hebt moet je het dekbed nemen.

En fluks trok ze een van de dekbedden van het rek af. Het voelde flodderig (woord van mijn moeder) dun en onbetrouwbaar aan maar ach, als het nou heel warm werd dan zou het moeten kunnen dacht ik maar. Voor 25 euro mocht ik het meenemen. Het hing voor even aan de kapstok en vanaf mijn werktafel kon ik het zien. Een mooie gele tas. Dat is fijn want zo kan ik het in de winter netjes bewaren. Maar kijk nou eens naar de hoeveelheid tekst die er op staat. Ik maakte er wat foto's van.

Zullen we er samen eens naar kijken? Eerst naar het plaatje van de mooie dame. In koel wit. Het lijkt me niet dat ze al klaar is voor de nacht. Zo'n mooie japon is niet om in te slapen. Maar misschien vergis ik me. Ze heeft haar schoenen al wel uit. Het merk Harris & Darwin (bij haar knieën) garandeert me topkwaliteit. Hoera. Dan de tekst Cool Cotton in schreeuwend roodgele letters. Ik krijg het warm van deze kleuren. Ik associeer ze met vuur en vlammen.
Speciaal voor de zomer ----- Koel slapen staat er verder. Dat is mooi. Want slapen wil ik zeker.

Koel slapen + cool cotton+ cool cotton+ heerlijk verkoelend en ademend. Vier keer wordt vermeld dat ik het er zeker niet warm onder zal krijgen. Geeft niet hoor, daar heb ik dat andere dekbed voor. Die met dat fluffy dons :-)

Het mooist van alles vind ik de tekst onderaan. De verkoelende bries in Uw slaapkamer. Dus niet in die van iemand anders maar in Mijn slaapkamer! Een verkoelende bries van een dekbed? Ik zie het in gedachten al wapperen. En dat voor 25 euro? Wat een larie eigenlijk. Verkoelende briesjes komen hier van zee. En zo staat er nog veel meer reutemeteut op de verpakking.

Het is optimaal ventilerend en dat lijkt me niet onhandig in de zomer. Het heeft een sublieme vochtregulatie (ik zie nu ineens die warme verkoopster voor me) De stof en vulling zijn van 100% koel katoen. Duh. Is er ook warm katoen dan? Strikt genomen wel natuurlijk. Ik denk nu aan geruwde katoen en flanel.

Puur natuurlijk. Is er ook chemische katoen? En hoe is de stof zo mooi wit geworden dan?

Ik koos een 1 persoons dekbed want ik deel niet meer met de man. We draaien 's nachts verschillend en daar kwamen we in de tweede nacht na ons huwelijk al achter. Het was een van de eerste aankopen in ons huwelijkse leven die we deden (we trouwden in de koude maand februari). Twee aparte dekbedden. Heerlijk!

De man zag het dekbed hangen aan de kapstok en ook hem viel de hoeveelheid tekst op. Wat een circus joh! Ja, dat is het zeker. Hij wil er geen. Hij wil ook niet zo'n dik donzen dekbed als ik. Hij wil al helemaal niet dat dikke donzen dekbed met een paar gehaakte dekentjes erover. Pippi Langkous noemt hij mij in de winter. Want sokken en soms zelfs heb ik wanten aan in bed. Ik krijg het gewoon nooit warm.

In de avond nestelde ik me onder mijn nieuwe aankoop. Het viel me niet tegen. Toen ik tevreden omdraaide zei de man ineens heel onderkoeld; eigenlijk lig je nu onder een quilt. Die heeft ook drie lagen katoen. En daar heb je er nog 20 van in de kast liggen, ik kan ze vanaf hier zo voor je pakken.

Hmm.... dat is waar. Maar die die zijn natuurlijk niet speciaal voor de zomer zoals dit dekbed, maar voor in de winter. Voor als de gehaakte dekens in de wasmachine zitten. Of gebruikt worden als tent voor de kleintjes.

Ik sloot mijn ogen en viel in slaap. Na een half uur werd ik wakker. Waar was ik door gewekt? Het leek wel een briesje. Was dat nou van de wind buiten of toch van dat dekbed? :-)))

Maandag opruimdag...

Maandag 16 juli. Vandaag had ik ineens weer een zin om dingen uit te zoeken en op te ruimen. Je weet wel, van die dingen die er al zo lang liggen en maar heen en weer gaan door het huis. Zo'n schoenenkastje bijvoorbeeld waar steeds maar een schoen uitvalt als je het opendoet. Wij hebben een schoenenkastje onder de trap. Het bovenste plankje is erg smal en de planken daarna worden steeds breder. De onderste drie (!) planken zijn voor de schoenen van de man. Hij heeft de meeste schoenen en de grootste voeten. Ik maakte vanmorgen het kastje leeg en haalde er een doekje door. Daarna poetste ik alle schoenen en zette alles weer netjes terug. Met een uurtje was het klaar. Ik heb het kastje open laten staan tijdens het koffiedrinken. Ik moest bijna een zonnebril op, zo blonk het allemaal. 

Na het schoenenkastje zocht ik weer e.e.a. aan rommeltjes uit de grote glazen pot uit. Die pot staat hier op mijn werkkamer en alles wat ik kwijt wil, gooide ik er tot kort van een afstandje in. Laatst ben ik begonnen om alles eens uit te zoeken. Halverwege het proces ben ik blijven hangen. Nu ging ik verder. Ik heb deze rommeltjes niet terug in de pot gedaan maar in een apart doosje. Ik heb ze dan allemaal bij elkaar als ik ze voor een of ander project ga gebruiken.

Ook het sleutelbakje moest er aan geloven. Van veel sleutels hebben we geen idee waar ze van zijn. Van vorige huizen waarschijnlijk. Of van studentenhuizen waar de kinderen al een poosje niet meer wonen. Van geldkistjes die we niet meer bezitten. Of fietsen die lang geleden gestolen zijn. Ik had al eens eerder een rondje gemaakt maar nu deed ik het weer. De sleutels die ergens in dit huis of op spullen uit dit huis passen gaan terug en krijgen een label. De sleutels die overblijven gaan naar kleine man om mee te spelen. Hij vindt sleutels geweldig. Ik zal ze aan een grote ring hangen en dan aan de spijker hier in de keuken.

Ondertussen belde ik met makelaars, werd ik gebeld door allerlei goede doelen en energiemaatschappijen met geweldig aanbod, pakte ik pakjes in die verstuurd worden, werd mijn winkeltje op Marktplaats weer aangevuld, schreef ik drie blogjes, draaide de wasmachine overuren en deed ik nog een en ander. Het mooie weer geeft me veel energie. Het blijft nog steeds heerlijk 'koel' in het oude huis. Meer dan 22 graden is het nog niet geworden binnen.

Versje van Toon (28)...

Zondag 35 juli 2018. Op zondag altijd een versje, gedichtje, verhaaltje of liedje van Toon Hermans. Omdat ze te mooi zijn.... Vandaag uit: Tussen mei en september.

Er moeten mensen zijn
die zonnen aansteken
voordat de boel verregent,
die zomervliegers oplaten
als het ijzig wintert,
die confetti strooien
tussen de sneeuwvlokken.
Er moeten er zijn
die aan de uitgang van het kerkhof
ijsjes verkopen
en op de puinhopen
mondharmonica spelen;
door de tranen heen
blijven lachen.
De
clown
uithangen.

Mooie zondag!

Vader gaat op stap...

Zaterdag 14 juli 2018. Zit mijn dasje goed? Zit mijn jasje goed? Vader gaat op stap....enz. Herinneren jullie je dit liedje nog? Ik moest er aan denken bij het telefoontje van mijn vader. Hij belde me om te zeggen dat hij kersen kwam brengen. Hoe fijn is dat? En zei hij er meteen bij... ik wil ook even samen met jou iets wegbrengen bij iemand bij jou in de buurt. Je vindt dat vast leuk. Nou hou ik mijn hart vast als mijn vader iets leuk vindt want in de praktijk betekent dat vaak veel werk voor mij (grinnik) en daar had ik met die hitte niet zoveel oren naar. Maar tegen mijn vader zeg je geen nee. Dat doe je gewoon niet ;-) 

En zo kwam het dat hij rond drie uur hier voor de deur stond. Met kersen, met leuke suikerzakjes, met postzegels, mooie papiertjes, sigarenbandjes en wat legpuzzels. Oh dear! Kijk maar of je er wat mee kunt zei hij en meteen er achteraan: heb je een 'bakkie'? Jazeker had ik dat. En ik had er ook nog wat lekkers bij. Hoera! We kletsten wat over de huizen die we bezichtigd hadden. Over de familie, de mensen in het dorp, de kleinkinderen en nog wat meer. Ik heb niet heel veel tijd want ik wil wel de kleine finale van het voetbal zien, zei hij. Zullen we daarom maar meteen gaan? Waar gaan we naartoe vroeg ik? En wat brengen we weg? Dat zul je wel zien. We gaan met jouw auto want jij hebt toch zo'n navigatiesysteem?

In de bloedhete auto gaf hij me een briefje met een adres. De dame weet dat we komen en zo rond vier uur heb ik met haar afgesproken. We gingen naar Pijnacker naar een mevrouw die speelkaarten spaart. Of liever gezegd, de Jokers van speelkaarten. Pa had een partijtje gevonden en wilde haar dat zelf brengen. Het is bij mijn dochter in de buurt zei hij tegen de mevrouw en ik kan dat dan mooi combineren. Dat vond de mevrouw natuurlijk ook een goed idee. En zo vond ik mezelf terug in de auto op weg naar Pijnacker. Mijn vader gezellig onderuitgezakt en ik achter het stuur. Na ruim een half uur rijden en wat zoeken waren we er. Goh, zei pa, ik had niet gedacht dat het nog zover was. Grrr dacht ik alleen maar :-) We vonden onszelf terug voor een appartementencomplex. We zochten en vonden de voordeur en belden aan. Het duurde en duurde maar uiteindelijk ging de deur open. We zochten en vonden de lift en boven drukten we weer twee keer op een bel en ging de deur steeds gelukkig weer open. We werden er een beetje lacherig van. Het was net een speurtocht.

Het rook er naar pies en naar bedorven lucht. En het was er warm, warm dat wil je niet weten. Er ging daar echt nooit een raam open en zeker was er geen airco. Bij het appartement aangekomen vonden we een oude dame. Heel broos en in een rolstoel. Ze reageerde niet echt op onze komst. Vroeg ons niet om te gaan zitten en of we koffie wilden. Dat had ze allemaal wel al met pa aan de telefoon besproken. Maar goed, ze had haar dag niet zullen we maar zeggen. Het was er bloedheet in het appartementje. Nou was dat misschien een te groot woord. Het was een soort van postzegel. Pa gaf haar de kaarten (200 stuks) voor haar verzameling. Een slap dankjewel was het antwoord. Toen het enigszins mogelijk was (zonder onbeschoft te lijken) zijn we maar weer gegaan.

Terug in de snikhete auto (gelukkig kon het dak weer open) reden we over een fietspad weer terug de weg op. Dat van dat fietspad was een beetje raar maar anders kon je de wijk niet uit en het mocht van de borden. Ik hoop dat ik nooit in zo'n situatie terecht kom, zei pa een beetje beteuterd. Hij was er van onder de indruk. Ik zal er voor zorgen dat dat nooit gebeurt hoor. Dat beloof ik je, zei ik hem. Ik was er ook een beetje stil van. Onderweg pakte hij mijn hand. Beloof je me dat tien? Ik beloof het je, zei ik nog een keer. Och toch, die stoeren vader van 84 was ineens kwetsbaar. Het raakte me. En ik moest aan Sting denken.... how fragile we are....

Terug in het oude koele huis was hij al snel weer de oude en keek hij samen met de man naar het voetballen. Daarna reed hij naar huis. Raam open en de hand eruit tot hij de bocht omging. Dag pa!

Huizen kijken...

Vrijdag 13 juli 2018. Huizen kijken op vrijdag de dertiende? Is dat wel een goed idee? Ach, we zijn niet bijgelovig dus waarom niet. We zijn er aan toe om te verkassen en willen wat dichter bij de familie wonen wonen. Ik heb ze heel erg gemist tijdens de revalidatieperiode. Natuurlijk waren er de telefoontjes en lieve kaartjes maar er gaat in zo'n periode niets boven een contact. Een echte knuffel voelt zoveel beter als een virtuele knuffel. 

We zijn in ons huwelijkse leven altijd verhuisd voor het werk van de man. Vond hij een nieuwe baan, dan zocht ik daar een huis bij. Maar nu hij zelfstandig onderneemt hoeft dat voor het eerst niet meer en kunnen we zelf kiezen. Dat geeft veel vrijheid maar je moet het op een hele andere manier aanvliegen. Daarom hebben we allereerst een gebied bepaald waar we willen zoeken. We zijn uitgekomen op de rechthoek Lek, Alblasserdam, Merwede, Wijk bij Duurstede. Dichter bij de familie, meer naar het midden van het land. Het is leuk om op funda een voorselectie te maken en te bepalen welke huizen we gaan bezoeken. Vrijdagmiddag is onze vaste bezoekmiddag. We kiezen dan steeds twee huizen uit.

We hebben al wonderschone huizen gezien. In prachtige omgevingen. Het zal moeilijk kiezen worden. Na elk bezoek drinken we ergens koffie in de buurt en maken we een praatje met de mensen daar. Zo kom je er al snel achter of het goed voelt. Het is best wennen om niet plaatsgebonden te zoeken zoals we dat voorheen deden (max 10 km van het werkadres van de man) Het beperkende was soms lastig, maar de vrijheid van zoeken nu is zeker zo lastig. Veel mensen denken dat we zoeken naar een huis waar we oud willen worden maar nee hoor....

Ik zie mezelf echt nog niet in een appartement met buren aan alle kanten. Het zal allemaal best wel dat dat minder werk is maar ik ben nu weer goed gerepareerd en kan er weer 15 jaar tegen wat de knieën betreft. Nee nog geen appartement voor mij. Wel wil ik weg kunnen kijken en het moet er rustiger zijn dan waar we nu wonen. Buiten de randstad dus. Het liefst zou IK aan het eind van de wereld wonen met een roedel beagles, wat katten, kippen en een moestuin. Zoveel mogelijk zelfvoorzienend. Dat is mijn droom. De man zoekt naar een onderhoudsvrije tuin, liefst wat onder de mensen, geen honden, geen katten, geen moestuin, geen kippen en het liefst niet al te ver van een snelweg. We zullen ergens in het midden uit moeten zien komen. Het is een uitdaging :-)) Wordt vervolgd....

In de herhaling...

Vanmorgen mocht ik in de herhaling (zie bericht van gisteren). De tas werd ingepakt met pakjes en ik fietste opnieuw naar het postagentschap. En wat denk je? Weer storing. Ik reed onverricht ter zake naar huis. Voor de tweede keer. Weer een berichtje naar de mensen die wat gekocht hadden en gelukkig hadden ze er weer begrip voor. 

Vanmiddag heb ik eerst maar even naar de winkel gebeld om te vragen of alles werkte ;-) en dat was het geval. Drie keer is scheepsrecht en dat klopte ook in dit geval weer. Ondertussen was er nog een pakje bijgekomen en dat kon mooi tegelijk verstuurd worden. Fijn hoor, alles kan maar weer weg zijn nietwaar? Ondertussen ga ik vrolijk verder met opruimen. Zonder al te hoge verwachtingen zette ik een partijtje kaartjes met stopwol op Marktplaats. De wol is niet veel bijzonders maar de kaartjes zijn leuk om ergens anders voor te gebruiken. Om lintjes om te doen. Of een slinger van te maken. De man zegt steeds: Tineke, jij wilt overal slingers van maken. Maar dat terzijde. Hij heeft trouwens wel gelijk hoor.

Wat schetst mijn verbazing? Iemand wil de kaartjes kopen? Ik vind dat dan zo leuk hè. Ik had ze ook weg kunnen geven maar eerlijk gezegd ben ik daar een beetje voorzichtig mee tegenwoordig. Maar al te vaak wordt er niet eens bedankt. Nou hoeft dat niet natuurlijk want daar geef ik het ook niet voor maar het is maar een kleinigheid denk ik dan. Kringloop is ook een optie. Ik kan het ook daar brengen maar sinds ik gezien heb dat die heel veel weggooien heb ik daar ook een beetje schrik van. Daarom probeer ik het eerst op MP en dat lukt vaak wonderwel. Het gaat maar om dubbeltjes en kwartjes en ik heb er een puist werk aan maar joh, ik word er blij van. En hoe fijn is het om blij te zijn omdat je iemand anders blij maakt.

Ik sta geloof ik in de babbel de babbel modus. Nou ja, dat is ook niet erg toch? Het zonnetje schijnt, de pakketpost werkte. De mevrouw van het postagentschap was gelukkiger dan gisteren. Ze hoefde niet al dat gemopper aan te horen van haar boze klanten.  Oh en toen ik naar het agentschap fietste werd ik aangeroepen door een kennis die me uitnodigde voor een kop koffie op het terras. Zomaar midden op de donderdagmiddag. Tssss, het moet niet gekker worden zeg :-)))

Hoe fijn is het....

Hoe fijn is het als je je vader blij kunt maken met een doos vol suikerzakjes voor zijn verzameling? Dat hij daar uren mee bezig is?  Hoe fijn is het als hij dan vervolgens dat wat hij niet nodig heeft bij jou brengt om er weer iemand anders blij mee te maken? Hoe fijn is het als dan iemand anders er weer blij van wordt en ze koopt op MP? Door een meneer die vrijwilligerswerk doet in een verzorgingshuis. Dat door het bekijken van de zakjes herinneringen boven komen en mensen met elkaar beginnen te praten. Mensen die nooit wat zeggen tegen elkaar en dan ineens wel? Hoe fijn is dat? 

Hoe fijn is het dat we een telefoontje kregen waar we al zó lang op zaten te wachten? Een geruststellend telefoontje? Het bracht positief en goed nieuws (waarover later). Ik moest er het vuur voor uit mijn spreekwoordelijke sloffen lopen maar het lukte. Hoe fijn is dat? :-)

Hoe fijn is het dat ik gewoon weer op de fiets kan stappen om twee pakjes naar het postagentschap te brengen? Weet je hoe ik nog steeds een gevoel van diep geluk ervaar dat dat kan? Er was een grote storing bij de post. Mensen konden geen pakjes ophalen en ook niet brengen. Mopper de mopper. Het was vreselijk om aan te zien. En die arme postmevrouw, die kon er ook niks aan doen.

Weet je hoe fijn het is dat ik weer op de fiets naar huis stapte en het gewoon later nog eens probeer? Weet je hoe fijn dat is? Dat je dat uberhaupt weer kan denken en daarna ook gewoon even doet? Echt, als je eenmaal aan de andere kant gekeken hebt, ga je nooit meer iets vanzelfsprekend vinden. Hoe fijn is dat?

Voor alles is een tijd...

Mijn moedertje (ze leeft helaas niet meer) citeerde graag uit de bijbel. Ze kon soms ineens een wijsheid verkondigen waar ik nu nog wel eens aan terugdenk. Ik was destijds wel eens gefrustreerd over e.e.a. en dan zei ze me: er is een tijd voor alles Tineke. Een tijd om te werken, een tijd om te rusten enz. En dan er achteraan: soms loop je niet helemaal gelijk met de tijd. En daar heeft ze gelijk in. Ik heb dat heel sterk met de verkoop van de spullen in mijn winkeltje. Ik laat er hier en daar wel eens wat van zien. Mensen uit de buurt lopen binnen op donderdag of als ze in de buurt zijn. Er zijn ook reacties via e-mail als iemand hier iets naar zijn of haar zin gezien heeft. (tinekehendrikse@hotmail.com) Ik maak dan iets waarvan ik denk dat het een toppertje zal worden en er gebeurt vervolgens helemaal niks. En dan, soms wel een jaar later, blijkt het ineens een zeer gewild artikel. Ik loop dan niet helemaal gelijk met de tijd met mijn spullen en met de verkoop. Maar goed....

Maar het meest verkoop ik toch gewoon via Marktplaats. En dat is zo'n aparte ervaring. Er zitten botte horken tussen die het uiterste uit de kan willen halen. Prima hoor want het is een marktplaats en daar mag je onderhandelen. Meestal is dat ook wel leuk om te doen. Als mensen grof worden en gaan schelden of niks van zich laten horen dan is dat even lastig. Maar over het algemeen heb je een best leuk contact. Het is al fijn als iemand zich beleefd toont. Ik had al eens eerder wat suikerzakjes aangeboden op MP maar geen reactie daarop gehad. Zo ook met de verzameling ansichtkaarten van mijn geboortedorp (die ik verkoop voor mijn vader) Daar werd ook niet zoveel op gereageerd. Het grappige is dat ik laatst dacht... weet je wat? Ik zet het hele handeltje er nog eens op. Foto's gemaakt, aardige tekst erbij geschreven met veel informatie en eerlijk gezegd had ik er niet veel vertrouwen in dat het nu wel zou lukken zo in de vooravond van de zomervakantie.

Maar wat schetst mijn verbazing? Het bleken dus voltreffers. Vooral de suikerzakjes. Ik zocht ze wat bij elkaar en deed ze in een schoenendoos. Nog niet eens zo'n heel grote doos. Er gingen er 2000 in. Dat zou je niet zeggen zo op de foto niet? ) Op de foto hierboven staat de bovenste rij rechtop en de onderste rij overdwars. Die is wel twee lagen hoog. Maar toch... ik was verbaasd dat er zoveel in een doos gingen. Er was veel belangstelling voor en zojuist ben ik akkoord gegaan met een bod. Voor alles is een tijd. En die was voor de suikerzakjes dus nu. Als ik alles bij elkaar leg kan ik misschien nog wel zo'n doosje maken. Ik zal eens zien. Maar nu niet. Want nu is het tijd om de wasmachine aan te zetten :-) En koffie te drinken met de man want hij werkt vandaag thuis. Hoera! Vanavond zal ik vast nog een uurtje kunnen vinden om weer wat uit te zoeken. Het is een leuk werkje om te doen. Er zitten echt hele mooie zakjes tussen. Soms sta je er verbaasd van hoe oud ze dan al zijn. Jaren 50 en 60 bijvoorbeeld. Of soms zelfs nog ouder. Gelukkig is de suiker er al uit. Ik hoef dus niet bang te zijn voor mieren ;-)