Eind van een bijzonder jaar...

Hallo allemaal! Wat is het lang geleden dat ik hier was zeg! Het is bijna een maand geleden zie ik. Ik maakte zoveel mee afgelopen tijd dat er geen beginnen aan is om hier alles met jullie te delen. Het zijn voornamelijk privé dingen en dingen waar die we binnen de familie houden waar ik druk mee was. Aan de ene kant vind ik het jammer dat ik dat niet kan delen, aan de andere kant is het natuurlijk wel heel fijn dat ik ook een vol en rijk leven heb buiten het scherm hier. Toch? 

Het is er niet echt van gekomen om dingen precies op te schrijven en ik ga dus met zevenmijlslaarzen door de laatste weken heen. Zo vierden we Sinterklaas. Daar vertelde ik jullie nog over. De Zwarte Pietenpakken hangen hier nog steeds aan de grote kapstok in de gang. Ze worden in het nieuwe jaar teruggebracht. Gestoomd en gewassen. Maar ze hangen er nog wel. Zo bedenk ik me nu dat dit ook wel kenmerkend is voor het afgelopen jaar. Het was allemaal wat A-typisch zal ik maar zeggen.

Kruidnoten in augustus in de winkel maar Sinterklaas vieren na 5 december. Ik kocht wat kerstspul in oktober (in de kringloop) en november maar het kwam er niet van om het huis te versieren voor kerst. Iets waar ik altijd naar uitkijk maar ik had er simpelweg geen gelegenheid voor dit jaar. Geen probleem ;-) Toen het eenmaal kerst was had ik er ook eigenlijk genoeg van. Al dat glimmende spul was me een beetje tegen gaan staan. Kerst werd dit jaar terug gebracht tot de essentie van kerst. Daar waar het eigenlijk allemaal om draait. Wel ging ik met pa naar het kerstdiner. Dat was echt genieten. Ik verkeerde in goed gezelschap en het is heel fijn om te zien dat zoveel mensen van mijn vader houden. Wat me vooral ontroerde waren de handen van al die oude mensen. Zoveel werk was er mee gedaan. En nu waren ze klaar en mochten ze uitrusten. Het was een heerlijke avond. een om nooit te vergeten.

Ik bezocht voor de laatste keer allerlei kringloopwinkels (want volgend jaar mag ik van mezelf niks kopen en moet ik het doen met wat ik heb) en kocht hier en daar wat. Zoals de zak op de tweede foto. Voor € 1,95 per stuk kocht ik twee van dit soort zakken. Van alles en nog wat vond ik er in. Het was een goede koop want oh oh wat is er veel uit geknutseld en gekleurd de afgelopen weken. Superfijn. Ik kocht voor mijn project van volgend jaar nog wat papiertjes en oude boeken. Ik kreeg van Ageeth mooie post in ruil voor mijn give away met de sigarenbandjes. Ik was er blij mee. Ook spotte ik zingende Gene in zijn kapiteinspak. Ik vertelde hier al eerder over hem. Gelukkig spotte hij mij niet. Hij was weer allerlei dames aan het entertainen met zijn zoetgevooisde stem. Dromend van een witte kerst. Och toch! Het sneeuwde een klein beetje. Geen witte kerst maar een kleine week daarvoor. Het bleef zowaar even liggen.

Het huis was dan wel niet versierd met kerst maar oh wat had ik het leuk gevonden als jullie even om een hoekje hadden kunnen kijken. Het was gevuld met kinderstemmetjes en gemengd met het geluid van volwassenen. Er werd gepraat, bijgepraat, ideeën werden uitgewisseld, plannen gemaakt, kleintjes speelden met volwassenen, we maakten muziek. Oh wat maakten we veel muziek. Het kon allemaal weer. Na jaren vol herinneringen aan hen die zoveel van muziek hielden en niet meer bij ons zijn en waardoor het ons niet lukte om vrijuit te genieten, lukte dat dit jaar weer wel. Het was zo mooi om rond de piano mooie kerstliederen met elkaar te zingen. Natuurlijk was er lekker eten maar ook dat was niet de hoofdzaak dit jaar.

Er kwamen onverwachte bezoekers die ook bleven slapen. Alle kamers waren gevuld. Overal lagen mensen. Iedereen schoof een beetje op en zo lukte het allemaal prima. De kleintjes bleven meer nachtjes slapen natuurlijk want logeren in de vakantie is sowieso een feestje. Ondertussen veranderde ik een en ander in mijn kamer hier. Het garen en de lappen gingen er uit en alles papier gerelateerd kwam naar binnen. Ik deed het tussendoor maar het leuke was dat iedereen zich ermee bemoeide. We vonden leuke knutsel ideeën, werkjes van vroeger van de kinderen, kortom het was een feestje. Wel behoorlijk vermoeiend maar hoe fijn was het dat ik het allemaal weer kon. Want dat is wel de grootste winst van 2018. Het duurde lang voor ik hersteld was van de operatie maar kijk me nu toch, zo aan het eind van het jaar. Ik kan gewoon alles weer. Hoe fijn is dat na al die jaren van pijn en afzien?

Wel heb ik nog behoorlijk veel last van de val die ik maakte. Ik viel van de fiets en vol op mijn schouder. Dat wordt nog niet veel beter en daarom heb ik een bezoekje aan de huisarts maar vast op mijn lijstje voor volgend jaar gezet. Dit is zo'n beetje in het kort wat ik heb meegemaakt de afgelopen weken. Best veel eigenlijk want ik heb hier meer dan de helft nog niet verteld. Ik vertelde nog niet van de oliebollen die ik eerder kocht en van de Brabantse worstenbroodjes. Een verhaal op zich.

Het is de laatste dag van het jaar 2018 en ik voel me zoals elk jaar een beetje melancholiek. Het is bijna voorbij. Buiten schijnt de zon en lijkt het wel lente. Er wordt hier in Westland al volop vuurwerk afgestoken. Al weken zijn ze bezig trouwens. Ik hoorde de eerste knallen zo rond Sinterklaas. De tijd dat ook de oliebollenmix in de winkel stond. Het was een A-typisch jaar, ik zei het al. Vol mooie gebeurtenissen. Memorabele momenten. Teveel om op te noemen. Van de meeste deed ik hier verslag. Nog een paar uur en dan beginnen we met een schone lei. Met een lege agenda. Een nieuw begin. Ik ben zo benieuwd wat het ons gaat brengen. Echt!

Ik heb voor het nieuwe jaar bedacht dat ik elke dag aan de slag ga met papier. Gewoon wat prutsen en zien wat er van komt. Ik heb niet echt een plan en ben benieuwd hoe het zich gaat ontwikkelen. Blijf ik op een bepaald niveau hangen of kan ik boven mezelf uitstijgen? Wat ik met het blog ga doen weet ik ook nog niet. Er wordt veel gelezen maar weinig gereageerd en ik mis de interactie een beetje. Steeds vaker ook heb ik het idee dat ik alles al verteld heb. Ik blog al zoveel jaren. Op eerdere blogs en nu al weer een paar jaar hier. Misschien is het tijd voor verandering? Ik weet het niet. De tijd zal het uitwijzen. Elke dag bloggen is niet haalbaar gebleken. Mijn leven is op een of andere manier zo gevuld dat er weinig tijd overblijft om te schrijven. Het was een beetje hollen of stilstaan. De laatste weken vooral stilstaan.

Als ik iets heb geleerd dan is het dat je niet teveel plannen moet maken. Althans ik niet, want ze komen meestal niet uit en dingen lopen toch ander dan verwacht. Voor even was ik hier op dit moment alleen in huis en was het stil genoeg om wat na te denken en te schrijven. Nog een paar momenten van rust zullen er zijn en dan vult het huis zich weer met vreugde en vrolijkheid. Met elkaar zullen we genieten van het samenzijn en het oude jaar inwisselen voor het nieuwe jaar. Ik heb er zin in. Het oude huis is op zijn best als er veel mensen in en uit lopen. Bijkomend voordeel: het is er dan ook eindelijk weer eens lekker warm ;-)))) We zullen zingen en lachen en er zullen momenten van reflectie en bezinning zijn. We zullen terugkijken, weemoedig zijn en denken aan hen die niet meer bij ons zijn. We zullen ook vooruit kijken en ons verheugen op wat komen gaat. Ja, het gaat fijn worden. 2018 was een bijzonder jaar. En overall kijk ik er met dankbaarheid op terug. Het was goed. Ik wens jullie allemaal een fijne jaarwisseling en een heel mooi en gezond 2019! Dagdag! :-))

Versje van Toon (49)...

Zondag 9 december 2018. Op zondag hier op het blog altijd iets van Toon Hermans. Vandaag alweer voor de 49e keer. Nog maar drie te gaan voordag het jaar voorbij is. Dit keer iets uit: Dan heb je geluk.



Blad

Uit een boom, van weelde zat
viel opeens het eerste bla
bewogen heb ik het nagestaard
ik vond het sneu- het was einde maart
en het allerlaatste blad dat hing
nog maanden in de top
pas in december viel het af
het viel mij dadelijk op.


Ik wens je een mooie dag. Dagdag!

Uitnodiging...

Zaterdag 8 december 2018. Het weer was vandaag wat minder onstuimig als gisteren. Of laat ik zeggen: de wind was even krachtig maar het was gelukkig droog. Na een rustig begin van de dag besloot ik aan het eind van de ochtend toch maar even naar de kerstmarkt in de Oude Kerk hier in het dorp te gaan. Het is tenslotte ook een beetje 'mijn' kerk ;-) Wie weet zou ik er nog wat leuks kunnen kopen. Maar nee... helaas is deze markt verworden tot een commercieel gebeuren. Niet my kind of stuff. In de eerste jaren was de markt nog echt van de mensen van de kerk. Niet alles ging even soepel maar met veel gevoel voor humor en saamhorigheid werd alles opgelost. Nu staan er vooral mensen die veel geld voor de kraam hebben betaald en graag wat willen verdienen. Mooie dingen en met hart en ziel gemaakt (zeker weten) maar met een ander uitgangspunt als eerst. Ik ben blij dat ik er niet meer voor ingeschreven heb. 

Waar ik me wel voor ingeschreven heb is voor een kerstmaaltijd. Of eigenlijk moet ik zeggen dat ik een vriendelijke uitnodiging heb geaccepteerd. Ik ga met mijn vader uit eten. Hij ging altijd met mijn moeder maar nu zij er niet meer is kan dat natuurlijk niet meer. Vorig jaar ging hij alleen maar voelde hij zich ernstig verloren. Iedereen (behalve hij) had iemand bij zich en het gevoel van eenzaamheid was erg, vertelde hij me later. Hij vroeg daarom of ik zin had om mee te gaan dit jaar. Het is in het huis waar ik eerder over schreef toen ik er stond met een kraam op de hofdag. Pa woont daar zelf niet maar gaat er wel een paar keer in de week eten. De andere dagen eet hij ook bijzonder lekker kan ik je wel zeggen ;-)

Ik grapte dat ik dan wel eerst het menu wilde zien. Nou, dat kon hoor. Hij had al een extra exemplaar meegebracht. Oh en kijk eens wat een lekkere dingen we te eten krijgen.... Hoe kon ik nee zeggen? :-) En zo gaat het dan gebeuren dat ik, bij leven en welzijn, aanschuif in mijn goede goed met een zonnig gezicht. Naast mijn vader en aan de andere kant Oom Huib (een vriend van pa). Hoe leuk is dat? Ik verheug me er nu al op. Het diner vindt plaats op de trouwdag van mijn ouders. Het zal daardoor extra speciaal zijn. Want we zullen zeker herinneringen ophalen aan die dag. Aan die tijd, alweer zo lang geleden. Aan toen. En zo zal mama er ook een beetje bij zijn. De foto is niet heel erg goed gelukt maar dat komt doordat het papier een werkje heeft en een vreemde kleur. Vandaar.

Wat jammer...

Vrijdag 7 december 2018. Wat jammer dat het feest van Sinterklaas alweer voorbij is. Ik heb het gevoel dat het nog maar net begonnen was. Gelukkig hangt er nog een Zwarte Pietenpak aan de kapstok anders zou het zo kaal zijn. Hoewel je al weer volop kerstmarkten kunt bezoeken (de eersten waren al in november) moet ik altijd even schakelen. Je hobbelt deze tijd van het een naar het ander. Op het ene moment zit je een verjaardag te vieren, dan kijk je sinterklaasjournaal, daarna een kerstmarkt, dan weer Sinterklaas, verjaardagen en tussendoor blijven maar heel weinig gewone dagen over. 

Nog altijd ben ik enigszins traag in het hoofd en het lijkt net of ik dit jaar minder snel op gang kom dan andere jaren. Nog steeds heb ik last van de val van de fiets laatst. Mijn schouder doet nog steeds behoorlijk pijn. Het werk in de tuin met Leen, maakte het er niet beter op, maar goed. Verder klaag ik niet hoor. Sinterklaas is echt definitief terug naar Spanje. 

Het was een rustige dag vandaag. Ik deed wat boodschappen en de man ging naar de kaakchirurg. Hij heeft altijd meer last van de verdoving dan van de ingreep zelf en kwam terug met en dijk van een hoofdpijn. Oh en hij was misselijk en wilde geen avondeten. Ik maakte daarom voor mezelf een verwarmend soepje want o o dat nare koude natte weer buiten.... 

Sinterklaas...

Donderdag 6 december 2018. Al jaren en jaren trekt de man rond de verjaardag van Sinterklaas zijn tabberd aan. Een hele mooie want dezelfde als de tv Sint. Met zijn vaste pieten is hij dan een soort van rondreizend circus het is werkelijk een geweldig stel. Dit jaar kreeg een van zijn vaste Pieten een nieuwe heup en maakte de andere Piet een geweldige promotie bij het bedrijf waar ze werkt en is druk bezig met het afronden van de ene en het voorbereiden van de andere baan. Zij konden er niet bij zijn. Maar gelukkig was daar een gezellig hulp-Pietje in de vorm van een collega rotarian. Hier in huis vond de verkleedpartij plaats. Het is echt zo jammer dat ik die foto's niet met jullie kan delen. Het was werkelijk hilarisch.

Het was de eerste keer dat ik dit zo meemaakte. Ik zie iedereen alleen altijd maar kant en klaar want ze verkleden zich altijd bij carrière piet. Hoe leuk was het om het nu van dichtbij mee te maken. De voorpret was echt zo grappig. Na een laatste inspectie bracht ik het spul weg naar de plaats van bestemming. In het midden van een storm (het waaide erg hard hier) kon ik ze niet laten lopen. Dak open vanwege de mijter en staf, het was een mooi gezicht. Het laatste stukje moesten ze lopen want daar mogen geen auto's komen. Er liepen een paar kindjes, en oh die gezichtjes.... zo leuk. In het donker was daar ineens Sinterklaas. En een Piet met een zak vol pepernoten en kruidnoten. Natuurlijk kregen ze een handvol.

Binnen waren de rotarians bijzonder verrast want dit hadden ze niet verwacht. De Piet was al snel herkend vanwege haar geringe lengte. Er is maar een zo'n kleintje in de club. Maar wie was nou toch die Sinterklaas? Pas toen hij ging praten herkenden ze zijn stem. Het was een leuke bijeenkomst aan de foto's en filmpjes  (op de groeps-app) te zien. Om een uur of acht waren ze weer terug. Helemaal verwaaid maar rozig van alle opwinding.

De lijm zat de dag erna (na grondig wassen) nog in de wenkbrauwen van de man en ook bij Piet zat de andere dag nog een restje zwart in de oren maar dat was er zo weer afgehaald. Herinneringen aan een mooie samenwerking. Hoe leuk was het weer om te doen, zei de man. Volgend jaar zeker weer. Maar dan weer met de vaste staf. Hoewel..... deze inval-piet was toch ook wel een gezellige lachebek hoor. Zij is in ieder geval volgend jaar helaas niet van de partij want het bedrijf waar ze werkt gaat verhuizen naar Wageningen. Waar vast ook wel een afdeling van rotary zit en wie weet hebben ze daar ook wel een vacature ;-)

Of Sinterklaas nog hier zal wonen is ook maar de vraag. Het zoeken naar een ander huis ligt in de winter stil. Volgend voorjaar hopen we weer verder te gaan met de zoektocht. De staf lag op een gegeven moment op de trap. Ik maakte er een foto van want ik vond hem op een vraagteken lijken. Nooit eerder gezien. Grappig toch?

Post...

Woensdag 5 december 2018. Kijk eens wat de postbode me bracht. Een envelop met mijn naam erop. Ja, helemaal voor mij. Ik keek naar het handschrift en mijn hart maakte een sprongetje want ik herkende het. Het kwam van lieve vriendin uit de polder van mijn jeugd. En als daar post vandaan komt weet ik dat het bijzonder zal zijn. Zullen we eerst eens naar de envelop kijken? Mooi hè? Helemaal in zwartwit. Zelfs de postzegels passen in het plaatje. Ja, zo is vriendin. Ze is van de details. Alles klopt. Het enige wat er uit springt is de zegel met de rood geschreven woorden. Rood is mijn lievelingskleur. Er staat: bedankt lieve postbode. Hoe leuk is dat? 

Nu wil het geval dat wij hier een chagrijnige postbode hebben. Er kan geen lachje vanaf. Maar dit vond hij toch wel leuk want hij wees naar de brief, daarna stak hij zijn duim omhoog en deed hem in de brievenbus. Wat een verschil met de vorige postbode. De man die elke dag even vrolijk zwaaide en stipt op tijd bezorgde. Was er geen post in de bus om 13.00 uur? Dan was er niks om aan ons gestuurd te worden. Nu wordt het soms pas om 18.00 uur in de avond bezorgd. Of helemaal niet. Of bij het verkeerde adres. We hebben er zelfs serieus een klacht over ingediend met meerdere mensen uit de straat. Maar goed, dit keer was zelfs de nare man een beetje blij. Gelukkig maar. Nadat ik de envelop aan alle kanten had bekeken maakte ik hem open. Spannend!!

Kijk dan wat er in zat. Mooie gehaakte bloemen. De zon ging meteen een beetje schijnen hier in de kamer. Verder allemaal leuke kaartjes met lieve woorden en mooie teksten. Is het niet superleuk allemaal? Zo kreeg ik toch nog een cadeautje vandaag. Niet van de goedheiligman maar van 'sinterklaas' uit de polder. Wat zou ik daar graag weer wonen. Maar goed, dat is weer een heel ander verhaal. En dat heb ik bovendien al zo vaak verteld. Nee, vandaag hoefde ik niet naar de polder maar kwam de polder naar mij.

Dank je wel lieve F. Ik ben er  heel blij mee. En omdat 2019 mijn jaar van papier gaat worden, zul je jouw spulletjes zeker tegen gaan komen. Want ze worden onderdeel van wat ik ga maken. Echte post is zoveel leuker. Ik ben het er van harte mee eens! :-)

De mannen....

Dinsdag 4 december 2018. Vandaag was een ditjes en datjes dag. Eerst een telefoontje van Leen. Leen is een oude baas van 75 die me al jaren en jaren helpt met het werk in de tuin. Hij komt twee keer per jaar. Om de heg te snoeien en alle struiken en bomen mooi netjes te houden. In het najaar belt hij en zegt dan: Met Leen..... is het blad al van de bomen? Als ik bevestigend antwoord, maken we een afspraak. Hij is echt een lieverd. In het voorjaar komt hij nog een keer om de tuin door te werken. Dan zit de aarde te vast na de lange winter en doet hij het grove werk zal ik maar zeggen. We overleggen dan ook over de zomer bloeiers en zo. Leen doet me aan thuis denken. Aan de polder waar wij allebei vandaan komen. Net als de koeien op de foto. Wat staan ze mooi op een rijtje he en zie je dat ze allemaal even groot zijn? 

Als Leen in de buurt is moet word ik regelmatig geroepen. En moet ik mijn mening geven. Of doet hij een voorstel. We verschillen vaak van mening. Ik hou er van om alles goed kort te snoeien en hij dus niet. Daarom is het antwoord altijd: snoei zover als je geweten je toelaat ;-) Vandaag dus allemaal wat makkelijke werkjes in huis. Kastje opruimen hier, sopdoekje daar. Allemaal klusjes die vaak blijven liggen en waar je gemakkelijk bij weg kunt lopen. Bovendien kan ik nog niet echt uit de weg want mijn linkerschouder doet eigenlijk nog best veel pijn. Het wordt gelukkig elke dag minder maar bepaalde bewegingen geven toch nog steeds beperking.

Schoenenkastje werd ook weer opgeruimd en de schoenen hierboven weggegooid. Ik kocht ze lang geleden samen met mijn moeder. Ach ja... moedertje. Ik denk nog zo vaak aan haar. Terwijl ik langzaam de dag door werkte kwam ook de glazenwasser nog weer eens opduiken. Ik had hem al tijden niet meer gezien en had de hoop al opgegeven dat hij zich nog zou melden maar ineens was hij daar. Hij dacht dat ik een werkster had tegenwoordig want hij had een vroûtje op een trappetje gezien.

Nou, dat was ik zelf hoor, zei ik hem. Hij wou het niet geloven. Hij heeft mij alleen maar slecht lopend en vol pijn gekend. We dronken koffie met zijn drieën. De tuinman uit de polder, de glazenwasser uit de Schilderswijk en ik. Ik schonk nog maar eens in en het bleef nog lang gezellig aan de keukentafel van het grote oude huis. De glazenwasser lapte alle 44 ramen en vertrok daarna. We brachten aan het eind van de dag twee volle volle karren naar de gemeentewerf. En daarna vertrok ook de tuinman terug naar de polder. En kwam de man terug naar hier. Heb je een leuke dag gehad, vroeg hij tijdens het eten? Oh ja, zei ik. Maar ik heb zoveel gehoord, dat ik niet weet waar te beginnen :-))))))

Verjaardag van kleine man...

Maandag 3 december 2018. Vandaag is de verjaardag van zwager en die feliciteerden we natuurlijk van harte. Hij is een lieve bescheiden man die al jaren en jaren voor zijn gehandicapte vrouw zorgt. Zonder daar ooit over te mopperen. Echt bewonderenswaardig. Vandaag is ook een vriend van ons jarig (zie je wel dat ik zonder agenda alles vergeet) en ook hij werd van harte gefeliciteerd. Hij woont al jaren op een zonnig eiland in de West en daarom feliciteerden we hem via FB. De West is echt een uitdrukking van mijn vader (Aruba, Bonaire, Curacao, Saba, Sint Maarten en Sint Eustatius) en ik leen hem graag van hem. 

Gisteren vierden we de verjaardag van kleine man. En oh wat was hij jarig. Drie jaar worden is hartstikke leuk natuurlijk. Dochter houdt haar leven graag privé vandaar dat ik hier geen foto's deel. Jarige job liep de hele dag in een Pietenpak (zonder pruik, en andere accessoires en ook nog met korte mouwen en blote voeten. Heerlijk mannetje. We zongen lang zal hij leven en zongen nog meer. De kaarsjes op de taart werden uitgeblazen. Natuurlijk was het een taart van BrandjeSam zoals hij dat noemt. Hij kreeg cadeautjes en bij het weggaan kreeg iedereen een knuffel en vond hij ons allemaal lief. Geen foto's van de jarige zelf maar wel van de kat van zijn nichtjes waar hij zo dol op is. En ik vind die kat ook zo lief. Hij is groot, lui en bijzonder in om geknuffeld te worden. Mijn extra cadeautje in de vorm van een poezenknuffel werd trouwens zeer gewaardeerd. Goed dat ik toch nog even het dorp was ingelopen :-) 

Versje van Toon (48)...

Zondag 2 december 2018. Op zondag hier op mijn blog altijd iets moois van Toon Hermans. Vandaag een kleine gedachte over Sinterklaas. Het is maar één regel maar zó echt weer Toon.



Een kind dat in de Sint gelooft,
zet elke dag zijn schoen.

Lief toch? Ik wens je een mooie zondag. Dagdag!

Makkelijke zaterdag...

Zaterdag 1 december 2018. Alweer is er een maand voorbij gevlogen. Ik zou de tijd wel wat willen vertragen. De dagen twee keer zo lang willen laten duren. Of net als Donald Jones ooit een liedje van Annie MG Schmidt zong, even in een doosje willen doen. Maar goed, dat kan  niet en dus beginnen we vandaag aan een nieuwe maand. Een maand met veel festiviteiten. De verjaardag van kleine man, de verjaardag van zwager, die van Sinterklaas, schoonzoon is jarig. Zijn moeder ook. Ex-schoondochter viert en mijn zusje verjaart op eerste kerstdag. Dan zijn er nog diverse kerstmarkten, de Santarun, de Kerstdagen zelf natuurlijk, logeerpartijen ivm kerstvakantie en tenslotte Oud en Nieuw. Ik doe het even uit mijn hoofd (agenda ligt nog boven) en vergeet dus vast nog e.e.a. Als ik het zo lees word ik er al moe van. Laten we het maar per dag bekijken en het ondergaan/vieren/meemaken. We starten deze maand met een makkelijke zaterdag. 

We hebben voor vandaag geen afspraken gepland en daarom extra lekker gegeten. Nasi met saté. Ik had wat zitten rommelen met de marinade, want niet alles in huis, maar het pakte goed uit. Nog wat ingemaakte komkommer erbij en klaar was het. Genoeg tijd om even naar het dorp te gaan om een laatste cadeautje te kopen voor kleine man.

Ik heb wat loco bambino voor hem gekocht maar twijfel of hij dat leuk zal vinden. Hij is dol op de poes van de meisjes en daarom ga ik nog een poesjesknuffel voor hem kopen bij Intertoys. Het merk Ty heeft schattige zachte knuffels met lieve oogjes. Dan heeft hij zijn eigen huisdier. Ik heb zin om even het dorp in te gaan. Leuk om wat van de Sinterklaasdrukte mee te krijgen zonder er zelf stress van te hebben :-)

Alweer een jarige...

Vrijdag 30 november 2018. Op het verjaardagsfeestje van onze kleindochter drie jaar geleden was ook onze dochter aanwezig. Met een hele dikke buik. In verwachting van een, wat later bleek, lief jongetje. Maar heel weinig mensen wisten dat ze de dag erna zou bevallen. De afspraak was gemaakt voor half tien in de ochtend. Keizersnede. Rond twaalf uur belde ze. Mama, komen jullie kijken? Ik wil jullie zo graag zien. We reden naar het ziekenhuis in Bussum waar we de nieuwe mama aantroffen. Oh wat had ze een pijn. Maar wat lag ze te stralen. En ja, het was precies wat andere oma's al eerder tegen me zeiden. Het is echt anders als je dochter een baby krijgt dan waneer je schoondochter dat doet. 

Een stevig jongetje lag in de wieg. Een miniversie van zijn papa. Werkelijk he-le-maal niks was van onze dochter. Nu is hij al weer drie jaar geworden vandaag en zondag gaan we dat vieren. Hij ontpopt zich als een vrolijk jongetje. Dol op Sam de brandweerman die hij brandjesam noemt. Voor kerst komt hij een paar dagen logeren en ik verheug me daar nu al op.

Ik at een broodje met een vriendin die ik al heel lang niet gezien had. Op tafel stond een plantje. In het blik een bordje met daarop de tekst: Don't forget me. I need water. Ik keek eens naar het plantje. En nog eens een beetje beter. Het was een neppend. Stond dat bordje er nou per ongeluk in? Of was het Haagse humor? We zullen het nooit weten. Ik vond het wel grappig ;-)

Creatieve uitdaging...

Donderdag 29 november 2018. Heb je zin in een creatieve uitdaging werd me 2 jaar geleden gevraagd? Daar had ik wel zin in. Ik kreeg een pakket met wat spelregels en een gehaakt kleedje. Daar moest iets van gemaakt worden. Inleverdatum was 1 december en er zou een tentoonstelling aan vast zitten. Ik was het echt van plan maar werd ziek en zieker en het lukte me niet om iets in te leveren. Maar nu kreeg ik een tweede kans. Weer zei ik ja toen me gevraagd werd of ik zin had in een creatieve uitdaging.

Op het briefje hierboven staan de spelregels. Ook kreeg ik een groene servet en twee meter lint. Ik werkte gestaag door alle achterstanden heen en zorgde dat ik deadlines haalde. Marktjes werden gedaan en spullen voor de markt gemaakt. Alles verliep wonderwel en daarna was het tijd voor de creatieve uitdaging.

Ik had bedacht dat ik van de servet een boekje zou maken. Een zine. Die heb ik in het verleden vaker gemaakt. In het kort komt het er op neer dat je van een A4 tje een boekje vouwt. Dat dacht ik dus ook met stof te doen. Maar dat werd niks. Stof is zo anders als papier. Dus veranderde ik van gedachte en besloot wel een boekje te maken maar op een andere manier. Maar dat trok de naaimachine niet. Die gaf de geest na jaren trouwe dienst. Goede raad was duur.... ik besloot een bloempot te maken op dezelfde manier als ik hier ooit al eens liet zien van krantenpapier.

Het band zou ik er wel met de hand op kunnen naaien. Maar toen viel ik van mijn fiets. En had ik een zere linkerschouder. En kon ik mijn arm niet eens optillen van de pijn. En ik ben dus linkshandig. Dan maar weer niet meedoen met de uitdaging? Nee, dat wilde ik perse niet. Goede raad was duur.

Toen ik bij het tuincentrum was om wat moois voor mijn schoonzusje te kopen viel mijn oog op een paar kerststerren. Ik besloot er een te kopen. Die deed ik in een potje en vouwde het servet daar omheen. Het boeltje wordt bij elkaar gehouden door het lint. Het is een soort van papier, dat lint en het liet zich niet makkelijk strikken. Al met al is het bij lange na niet geworden wat ik er eigenlijk mee van plan was maar ik heb in ieder geval iets ingeleverd. En ook nog voor 1 december.

Voor we op weg gingen om een taartje te gaan eten bij mijn schoonzusje die vandaag verjaart bracht ik eerst het potje weg. Daarna gingen we naar de polder van mijn jeugd voor een genoeglijk samenzijn.

Jarig...

Woensdag 28 november 2018. Gisteren al weer acht jaar geleden werden onze zoon en zijn toenmalig lief ouders van een ieniemienie klein lief meisje. Acht jaar geleden werden de hun broer en zus oom en tante, werden wij voor het eerst grootvader en moeder en mijn ouders voor het eerst overgrootvader en moeder. Dat kleine meisje gaf ons allemaal een nieuwe titel. Vanaf het moment dat ik haar zag sloot ik haar in mijn hart. En hoewel er na haar nog vijf kindjes kwamen en later ook nog eens drie bonuskinderen, heeft dit meisje een speciaal plekje in mijn hart. 

Gisteren is ze acht jaar geworden en vandaag gingen we naar haar toe om dat te vieren. Ik kocht allemaal leuke paardenspulletjes voor haar. Een enorme stapel penny's die ik vond in de kringloopwinkel. Een penny winterboek (wat zijn die winterboeken toch leuk) met 30 paardenposters en stickers en nog veel meer. En zoals dat bij een verjaardag gaat, was er ook een taart. Roze natuurlijk want ja..... Met een paard natuurlijk want ja..... Het was een super gezellige middag en voor we het wisten was het al weer tijd om naar huis te gaan :-( Dit meisje. Ze is zó lief! Wat hou ik toch veel van haar. Acht jaar... time flies!

Preisoep met brie...

Dinsdag 27 november 2018.

Vandaag een recept van een lekkere preisoep met brie (4 personen)

Nodig:

- 500 gram prei (gesneden)
-  2 aardappelen
-  1 ui
- 150 gram brie
-  1 eetlepel boter
- 1 liter kippenbouillon (2 blokjes opgelost in een liter water)
- peper en zout

Werkwijze:

Snij de prei in ringen
Hak de ui grof
Schil de aardappelen en snij ze in blokjes

Smelt de boter in de pan en doe de ui er in. Even laten stoven.
Voeg de preiringen en de aardappelen toe en bak deze even mee.
Voeg nu de hete kippenbouillon toe en doe een deksel op de pan
Laat 20 minuten zachtjes koken.
Snij ondertussen de brie in stukjes en laat ze de laatste 5 minuten meekoken.
Mix de soep met de staafmixer en voeg eventueel nog wat water of melk toe.
Kruiden met peper en zout naar smaak. Eet smakelijk!

Toen ik deze soep voor de tweede keer maakte heb ik er kerrie aan toe gevoegd. Dat vond vooral de man veel lekkerder :-) Eet smakelijk!

Verjaardag...

Maandag 26 november 2018. Een keer per jaar komen we bij elkaar. Op de verjaardag van vriendin. Ooit vormden we met elkaar en anderen een gezellige quiltgroep. Jaren geleden alweer is de groep opgehouden te bestaan en eigenlijk zie ik de meiden (op een na) niet meer. Behalve dan die ene keer per jaar. Dan komen we met vier naar vriendin en praten we het hele jaar bij. We eten taart en drinken koffie en geven natuurlijk onze cadeautjes. Het is altijd weer spannend wat iedereen voor avonturen beleefd heeft. En waar we mee bezig zijn en wat onze plannen zijn. Ik vertelde over mijn (papier) plannen voor het nieuwe jaar. Spontaan besloten we een app-groepje te maken en als we daar zin in hadden iets papier-achtigs aan elkaar te laten zien. Is dat niet leuk?

Op weg terug naar huis bedacht ik me hoe leuk het zou zijn om weer wat contact met elkaar te hebben. Gewoon delen als jij dat wilt, op een tijd die jou uitkomt, en laten zien wat jij wilt laten zien. Verder geen gedoe en verplichtingen. Enig toch? Voor mij zal het een goede stimulans zijn om door te gaan in tijden dat er misschien wat minder inspiratie is. Ik vind het ook leuk dat we alle vijf zo verschillend zijn. Eén kan goed naaien, een ander tekenen, een derde borduurt prachtig en weer een ander is echt een kunstenares in mijn ogen. Ik ben zeg maar de partij die maar wat aanrommelt ;-) We zijn een bont gezelschap en daarom wordt het vast een mooi avontuur.

De tekening in het vorig blog heb ik gemaakt op de iPad pro en het was mijn eerste. Volgens mij moet ik nog maar heel veel gaan oefenen want dit lijkt nog nergens naar. De foto bij deze post is door mij gebreid met een laatste bol grijs en een laatste bol zwart garen. IK maakte er een col van. Helemaal garenloos zal ik nooit worden denk ik :-)

Versje van Toon (47) ...

Zondag 25 november 2018. Op zondag hier op mijn blog altijd een versje, verhaaltje, gedachte, gedicht of liedje van Toon Hermans. Omdat ze te mooi zijn om te vergeten. Vandaag een klein stukje over de one man show van 1989.


Het was Martin Luther King.
Hij vertelde de hele wereld over zijn droom.
Hij geloofde in een nieuwe wereld.
Omdat hij geloofde in een nieuwe mens.
En misschien dromen wij allemaal diezelfde droom,
al eeuwen lang.

Fijne zondag! Dagdag!

Oeps...

Zaterdag 24 november 2018. Nog even wilde ik snel een boodschap doen bij de supermarkt hier in het dorp. Aan het eind van de middag. En op de fiets. Ik moest ook nog even naar de boekwinkel om een bestelling op te halen. En naar de winkel met de fijne aardappelschilmesjes. De kookwinkel hier in het dorp. Gelukkig zijn deze winkels dicht bij elkaar en dus zou het qua tijd moeten kunnen. Bij de kookwinkel was het erg druk en duurde het lang voor ik aan de beurt was. Daarna stak ik de straat over om naar de boekwinkel te gaan. Vijf minuten voor sluitingstijd liep ik weer naar buiten. 

Voor de supermarkt hoefde ik me niet te haasten die is volgens mij altijd open. In ieder geval op tijden dat ik mijn neus daar laat zien. Ik deed mijn boodschappen en ruimde ze weg in mijn fietstassen. Ik heb al jaren fietstassen en zou niet meer zonder willen. Met twee handen aan het stuur vind ik toch het fijnst. Ik denk aan een jaar geleden..... ik kon na de operatie 256 dagen niet fietsen. En toen ineens weer wel. Sindsdien ben ik me er elke keer dat ik opstap van bewust hoe fijn dat is.

Maar nu ging het ineens mis. Ik weet nog steeds niet hoe het gebeurde. Ik wilde opstappen en voor ik het wist, vloog ik met een grote boog door de lucht en landde op de straat. Of misschien moet ik zeggen: ik stortte neer. En de fiets kwam achter me aan. Ik heb er een flink aantal blauwe plekken aan overgehouden. En een zere linkerschouder. Daar heb ik de klap mee opgevangen. Maar behalve dat ben ik er heel goed van afgekomen. Het had zoveel erger kunnen zijn. En het goede nieuws is dat de implantaten goed zijn blijven zitten. Hoera! :-)

Pennen...

Vrijdag 23 november 2018. Vandaag alweer vijf jaar geleden tekende onze jongste zoon zijn huwelijkscontract. Wij waren daarvoor afgereisd naar het mooie Kaapstad waar hij met zijn lief woonde. Het was een zonovergoten lentedag (het is daar precies andersom als bij ons) en iedereen zag er op zijn feestelijkst uit. Het was ook de dag dat we kennismaakten met de familie van wat nu onze schoondochter is. Hoe anders dan wij waren ze. 

Steeds weer kwamen er nieuwe ooms en tantes en neven en nichten. Het was werkelijk om duizelig van te worden. En hilarisch ook. Want bijna iedereen was al eens eerder getrouwd geweest. En welke de huidige vrouw of man was, was zeker niet altijd duidelijk. Oh oh, als ik er nog aan denk. Iedereen lachte er hartelijk om. Geen enkel probleem vonden ze dat. Iedereen leefde gezellig en in goede harmonie met elkaar. Het was gezellig en hartverwarmend op het prachtige oude landgoed tussen de wijnranken. Het jonge stel straalde en het was een dag om nooit te vergeten. En nu zijn we al weer vijf jaar verder. Zijn ze niet langer samen maar hebben ze drie schattige zoontjes. De pen waar ze destijds hun huwelijk met handtekening bezegelden heeft een ereplekje in hun huis gekregen.

En aan die pen moest ik denken toen ik de enorme hoeveelheid balpennen die wij bezitten, te voorschijn haalde om ze te proberen. Steeds vaker namelijk, moest ik er diverse uit proberen als ik er een nodig had. En misgrijpen, oh daar heb ik toch zo'n hekel aan. De een na de ander moest er aan geloven. Kras kras, krul krul. De een na de ander....

Een huwelijk lang pennen krijgen hier en daar. Een huwelijk dat al best lang duurt en dus ook heel veel pennen oplevert. De een na de ander werd dus geprobeerd en dat wat echt niet meer schreef werd meteen weggegeven. Aan een meneer die ze verzamelt. Hij was er blij mee. Voor hem maakt het niet uit of ze schrijven of niet. Ik bekeek ze een voor een en heel veel herinneringen kwamen boven. Aan bedrijven die niet meer bestonden. Van de meesten wist ik nog hoe ze in ons bezit gekomen waren. Het was een leuk werkje om even tussendoor te doen.

Een best nog wel redelijk aantal pennen is overgebleven. En deze schrijven dus allemaal goed. Wat fijn dat ik ze zo kan pakken. Het papiertje gaat bewaard worden. Jullie zullen het vast volgend jaar in een of ander project langs zien komen. Want 2019 wordt mijn jaar van papier.

Toch weer anders...

Donderdag 22 november 2018. Eindelijk een dagje om eens lekker te rommelen. Heerlijk is dat. Niemand die aan je hoofd zeurt of iets van je wil. Je kunt lunchen wanneer jij dat wilt en de koffie gewoon ergens neerzetten tussen de rommeltjes en er af en toe een slokje van nemen. Ik veranderde vandaag regelmatig van plan. Soms omdat ik een beter idee had. Soms omdat ik dacht dat het een goed idee was, maar dat het in de praktijk niet werkte en soms omdat ik er gewoon zin in had. 

Een keer in de zoveel tijd de tafels en stoelen hier in mijn werkkamer veranderen geeft mij altijd veel energie. Het is net of alles dan weer nieuw is. Omdat ik volgend jaar meer met papier ga werken haalde ik de wolletjes weg en het papier wat naar voor. Alle kleine rommeltjes deed ik in de lades van het rode kastje. Ik moet alleen nog naamkaartjes maken want anders weet ik niet waar ik wat opgeborgen heb. Hier en daar kan ik het natuurlijk wel zien maar het is makkelijker om het te voorzien van een kaartje. Het kastje staat op een hoge kruk en als ik een klein beetje strek kan ik de kleine prulletjes zo pakken. Fijn hoor zo'n dagje lekker aanrommelen. Ik ben er heel erg van opgeknapt.

Tekenen...

 Woensdag 21 november 2018. Na de succesvolle verkoopdag in de Hof van Ammers waar ik laatst over schreef was het tijd de voorraad weer aan te vullen. Op een of andere manier had ik veel duurzame confetti verkocht en daarom maakte ik nieuwe pakketjes. Daarvoor schreef ik twee vellen met stikkers 2x 48 stuks en vulde daarna de zakjes die ik sloot met een sticker. Fijn dat dat weer gedaan is.

De lege rondjes keken me een poosje aan en ik besloot er wat mee te doen. Ik plakte het gatenvel heel voorzichtig op gekleurd papier en tekende er daarna wat bloemen in. Het was een proces van dagen. Steeds even een bloemetje. Tijdens een pauze, een telefoongesprek, een moment van nadenken/bezinning. Voor ik het wist was het eerste vel vol.

Het tweede vel met een lichtere kleur roze die in de hoek verkleurd was tekende ik vol met gezichtjes. Hoewel er aan mij geen groot artiest verloren gaat, vind ik het wel leuk om te doen. Zomaar wat gedachteloos gezichtjes tekenen maakt me blij.

En hoe fijn is dat? Zo'n klein blij moment. Even geen zorgen en geen tobberijen maar vergeten. Ja, dat moet ik vaker doen.

De kringloopwinkel...

Dinsdag 20 november 2018. Je hebt kringloopwinkels en kringloopwinkels, dat zullen jullie met me eens zijn. De een trekt meer aan dan de ander. Kringloopwinkels zijn meestal een afspiegeling van de buurt waar je ze kunt vinden. Zo zijn de kringloopwinkels hier waar ik nu woon altijd netjes en ordelijk. Er zijn er die zo netjes zijn dat je bij de voordeur al kunt zien of er iets van je gading te vinden is en geen moment het gevoel hebt dat je in een kringloopwinkel loopt. In de grote stad hier vlakbij is de sfeer weer heel anders. Daar is het vaak wat rommeliger. Ik persoonlijk vind dat niet ongemakkelijk. Als je dan iets naar je zin vindt, kan dat soms echt een ontdekking zijn :-)

De man van mijn vriendin werkt sinds zijn 'pensionering' bij de kringloopwinkel in hun dorp. En net als bij andere kringloopwinkels hebben ze daar ook een speciale ruimte voor de opslag van de kerstspullen. Het hele jaar worden dozen gevuld met wat ze krijgen aangeboden en aan het eind van het jaar komt alles bij elkaar. Dan wordt de benedenverdieping ingericht en wordt er een speciale kerstverkoop gehouden. De opbrengst daarvan gaat naar een goed doel. Dit keer was dat het Ronald McDonald huis in Rotterdam. Bij het Sofia kinderziekenhuis. Opbrengst: € 11.200,00 Is dat niet geweldig?

Vorig jaar vroeg mijn vriendin al of ik kwam kijken maar toen kon ik nog niet zo ver autorijden. En al helemaal niet een trap aflopen en dat moet je daar toch echt doen. Een behoorlijk grote trap zelfs. Het was er dus niet van gekomen. En ook dit jaar kon ik niet meteen de eerste dag er naartoe gaan want we pasten op de meisjes. Daarna keken we eerst nog naar de aankomst van Sinterklaas en gingen ik pas laat op pad. De show zou om 4 uur afgelopen zijn en ik was er rond twee uur. Ik zeg deze tijden er even bij want dat was ook de tijd dat ik de foto's maakte.

Er was al ontzettend veel verkocht volgens de man van de vriendin maar dat was niet te zien. Natuurlijk waren er lege ruimtes maar er liepen constant twee dames die bezig waren de 'gaten' op te vullen en te re-stylen. Zo bleef het mooi en aantrekkelijk er rond te lopen. Echt, je had geen moment het gevoel dat je in een kringloopwinkel liep. Het zag er allemaal zo mooi en netjes uit.

Natuurlijk vond ik een en ander om mee naar huis te nemen maar dat was te overzien. Ik mocht mee om een kop koffie te drinken in de ruimte waar je anders niet mag komen. De plaats waar de spullen binnengebracht werden. Wat een feestje was dat! Ik heb er mijn ogen uitgekeken. De koffie was erg lekker en ik kreeg er zelfs een plak cake bij. Natuurlijk heb ik het eindbedrag bij de kassa naar boven afgerond.

Het was een bezoek met een gouden randje. Normaal gesproken heb ik niet zoveel met bezoeken aan kerstmarkten en al helemaal niet aan de kerstmarkt in de kringloop maar dit was dan toch een erg leuke uitzondering.

Zomaar niks en toch zo bijzonder...

Maandag 19 november 2018. Ik weet niet precies wanneer het begonnen is maar de laatste tijd zie ik overal iets in. Raar is dat he? Je ziet dingen waar je jaren aan voorbij ging ineens op een andere manier. Zo maakte maakte ik per ongeluk deze foto van het dekbed. Ik drukte denk ik op het knopje van de telefoon bij het opstaan. Omdat hij zo uit zijn context gehaald is is het ineens bijzonder. Tenminste dat vind ik dan. 

Zo haalde ik de muntblaadjes uit mijn theewater omdat de thee anders te sterk zou worden. Ik keek naar de structuur van de blaadjes en maakte er een foto van. De kleur van het blad aan de voorkant, De nerven aan de achterkant. Het viel me ineens op hoeveel verbindingen er wel niet zijn in zo'n klein blaadje. Zomaar niks en toch zo bijzonder.

Het plein in het dorp hier verderop is laatst opnieuw ingericht. Verschillende soorten stenen en patronen zijn gebruikt om looproutes, fietsroutes en weet ik wat nog meer aan te geven. Ineens viel me dit patroon op. Niet eerder zag ik het, terwijl ik er toch regelmatig overheen liep. Op dit plein staan ook de bomen met de mooie koperachtige platen met blaadjes er omheen. Ik liet ze al eens eerder zien.

Nog iets wat me opviel. Het tafeltje waar ik thee zat te drinken. Inplaats van naar de mensen om me heen te kijken, keek ik nu naar het tafeltje. Een tafeltje zoals er zo heel veel zijn in Nederland. Een tafeltje waar ik meerdere keren aan het gezeten afgelopen jaren. Ik maakte een foto en drukte af. Precies op het moment dat de zon doorbrak. Niet heel goed gelukt dus. Maar toch interessant omdat de tafel er ineens behalve diverse soorten bruin ook een soort van grijsgroene kleur bij kreeg.

Zomaar wat foto's van alledaagse dingen. Zomaar niks en toch zo bijzonder :-)

Versje van Toon (46)...

Zondag 18 november 2018. Op zondag op mijn blog altijd een versje, gedichtje of zomaar wat gedachten van Toon Hermans. Ze zijn zo mooi...... Vandaag uit 75 woorden en 80 gedachten.

Grijs.

Het is een hele kunst om in het grijs van deze dag het blauw van morgen te zien.
Om te voelen dat verdriet geen volslagen leegte is, maar dat grijs en blauw en leeg en vol samenspelen.
Je raakt er nooit op uitgestudeerd.
Hoeft ook niet.
Maar je moet er wel mee bezig blijven.
Anders blijft het grijs langer grijs dan nodig is.
Niet aan sleutelen, maar zorg wel dat je altijd een tubetje blauw bij je hebt.
Hemelsblauw graag!

Fijne zondag! Dagdag! :-)

Hij komt, hij komt...

Zaterdag 17 november 2018. Vandaag vieren we de verjaardag van neef R. We hebben hier twee neven met dezelfde voornaam. De zoon van mijn broer die nu in Kaapstad woont en de andere neef (met dezelfde naam dus) die de zoon van de jongste zus van de man is. Met hem hebben we vrijwel geen contact maar natuurlijk feliciteerden we hem wel van harte met zijn verjaardag. 

Om twaalf uur zaten we samen startklaar om naar de intocht van Sinterklaas en zijn Pieten te kijken. Jammer voor al het gedoe rondom zwarte Piet maar toch keken we met veel plezier. Samen met de kindjes in Z-A en de kleintjes hier in Nederland en wat leuk dat dat tegenwoordig kan met al die handige apparaten en zo. Het zag er vast heel bijzonder uit. De man en ik. Met het bord op schoot :-) en al die kinderen in hun eigen huizen ook met het bord op schoot. 

We keken gisteren al naar het Sinterklaasjournaal en hoewel het allemaal toch wel weer spannend was, kwam het allemaal weer goed. De chocoladeletters werden opnieuw gesmolten en in de goede dozen gedaan. Amerigo zag er goed uit en alle kindjes zijn blij dat de goedheiligman weer in het land is. In de supermarkt hier in het dorp was een mooie hoek gemaakt. Met een grote schoorsteen en leuke cadeautjes. De wortels en mandarijnen waren in de aanbieding. Ik heb maar vast wat gekocht want je weet maar nooit toch? :-) Na aankomst van de Sint kocht ik nieuwe schoenen en daarna vond ik het wel weer welletjes en was het tijd voor de zaterdagkranten en een grote mok thee. Lekker weekend vieren :-)

Oppassen...

Vrijdag 16 november 2018. Wij zijn met hart en ziel opa en oma. Omdat de kleintjes niet bij ons in de buurt wonen betekent dat in de praktijk vaak dat ze hier in het weekend komen. Of dat wij in het weekend naar hen gaan. Ze komen hier logeren in de vakanties maar nog niet eerder waren we er overdag op een schooldag. Zoon moest een deadline halen op zijn werk en de hoewel hij bedacht had de hele middag bij de dames thuis te zijn moest hij toch een beroep op me doen. Kun je komen mam? Omdat ik weet dat hij het niet zomaar vraagt, schoof ik alle dingen aan de kant en ging er naartoe. Bonus was dat de man meekon omdat twee van zijn afspraken verzet werden naar volgende week. Wat is dat toch tegenwoordig? Mensen maken een afspraak om die dan vervolgens weer te veranderen. Soms meerdere keren. Een lelijke gewoonte. Ik hoor er veel mensen om me heen over klagen. Maar afijn, daar wilde ik het niet over hebben. 

We hadden geen idee waar de meisjes op school zaten en kregen een adres. Het bleek niet ver van hun huis te zijn. Zoon had niks gezegd zodat de verrassing groot zou zijn. Nou en dat was het zeker. Ik raakte helemaal ontroerd van het koppie van kleinste meisje toen wij aan het hek stonden. Het leek of haar gezichtje helemaal openging. Of de zon ging schijnen. Ze rende echt op ons af en we kregen meteen een hele dikke knuffel. Dat was om half twaalf. We lunchten met zijn drieën en het was supergezellig haar verhalen te horen.

Om twee uur gingen we terug om grootste meisje op te halen. Ook daar was de verrassing groot. We kletsten, knuffelden, knutselden en aan het eind van de middag bakten we een grote stapel pannenkoeken. Toen hun papa thuis kwam, kon hij zo aanschuiven. Ook zijn gezicht ging stralen toen hij de stapel pannenkoeken zag. Lekker mam, zei hij. Mooi hè. Hoe oud ze ook zijn, het blijven je kinderen. Na het eten dronken we nog een kop koffie en reden we in de vooravond weer naar huis. Nagenietend van een heerlijke dag.

Thuisgekomen deden we niet veel meer. Ik zocht nog wat tekenspullen uit maar dat vergde niet veel energie. Dat was alleen maar leuk om te doen. Ik heb echt zin in mijn nieuwe project. Maar dat moet nog wel even wachten tot het nieuwe jaar. Maar genieten en voorpret hebben mag nu natuurlijk al wel. Toch? :-)

Kleurrijk...

Vrijdag 15 november 2018. Als hij nog geleefd had, was mijn schoonvader vandaag jarig geweest. Hij is al sinds 2002 niet meer onder ons maar toch denk ik nog regelmatig aan deze stille erudiete man. Hij was altijd op de achtergrond aanwezig. Nooit had hij het hoogste woord en toch was hij er. De laatste jaren gaat de man een beetje op hem lijken. Niet alleen zijn uiterlijk maar ook zijn manier van doen. Grappig dat je uiteindelijk toch op je ouders gaat lijken. Hij is er niet meer maar we denken zeker aan hem vandaag. 

Heel langzaamaan begint zich hier een nieuwe weg af te tekenen. Eerst was het een idee, daarna een plan en nu voelt het als een avontuur. In het nieuwe jaar (2019) ga ik mezelf toeleggen op het werken met papier. Ik ben daar altijd een beetje bang van en daarom is het goed de uitdaging aan te gaan. Het is tijd dat ik mezelf een creatieve schop onder de .... ga geven. Elke dag iets met papier? Dat klinkt wel weer heel ambitieus vinden jullie niet? En om het nog extremer te maken ga ik daar niets voor kopen. Dus ik doe het met wat hier in huis te vinden is. Dat wordt denk ik nog de grootste uitdaging van allemaal.

Ik ben alvast een beetje aan het bedenken hoe ik dit ga doen. Want elke dag iets laten zien vereist wel een zekere mate van planning toch? Hoe langer ik er over nadenk, hoe leuker ik het idee vind. Het voelt echt als een avontuur; als een nieuw begin. En geloof me..... daar heb ik zo'n behoefte aan. Na de pijn, de operatie, de revalidatie is er behoefte aan iets nieuws. Ik heb de laatste jaren veel gebreid, gehaakt en op andere manieren met garens gewerkt en ook daar ben ik op uitgekeken. Ik zou werkelijk niet weten wat ik nu nog zou kunnen maken. Voor dit blog zal het ook gevolgen hebben. Dat gaat ook veranderen. Want weten jullie.... ik heb het gevoel dat ik alle verhalen al een keer verteld heb.

Dit blog bestaat nog niet zo lang maar als ik alle blogs hiervoor meereken blog ik wel al jaren en jaren. En ook al bestaan die blogs, om verschillende redenen, niet meer... in mijn herinneringen hoor ik mezelf weer praten en vertellen. Steeds weer opnieuw deel ik en deel ik. Laat ik meekijken wat er speelt in mijn leven, hoofd en hart. Steeds weer heb ik het gevoel dat ik alles al eens heb verteld. Misschien ben ik wel een beetje uitgepraat. Ik heb geleerd meer dingen op gevoel te doen en hoe e.e.a. zich hier gaat ontwikkelen weet ik niet. Het gaat veranderen maar hoe en wanneer en in welke vorm zal zich vanzelf laten zien. Ik zocht vast wat dingen op om straks mee te gaan werken. De verfdoos. De tubes met verf. Ik probeerde de viltstiften en gooide meer dan de helft weg omdat ze uitgedroogd waren. Ze staan vast klaar om gebruikt te gaan worden in het nieuwe jaar. Ik heb er zin in :-)