Vrijdag 30 november 2018. Op het verjaardagsfeestje van onze kleindochter drie jaar geleden was ook onze dochter aanwezig. Met een hele dikke buik. In verwachting van een, wat later bleek, lief jongetje. Maar heel weinig mensen wisten dat ze de dag erna zou bevallen. De afspraak was gemaakt voor half tien in de ochtend. Keizersnede. Rond twaalf uur belde ze. Mama, komen jullie kijken? Ik wil jullie zo graag zien. We reden naar het ziekenhuis in Bussum waar we de nieuwe mama aantroffen. Oh wat had ze een pijn. Maar wat lag ze te stralen. En ja, het was precies wat andere oma's al eerder tegen me zeiden. Het is echt anders als je dochter een baby krijgt dan waneer je schoondochter dat doet.
Een stevig jongetje lag in de wieg. Een miniversie van zijn papa. Werkelijk he-le-maal niks was van onze dochter. Nu is hij al weer drie jaar geworden vandaag en zondag gaan we dat vieren. Hij ontpopt zich als een vrolijk jongetje. Dol op Sam de brandweerman die hij brandjesam noemt. Voor kerst komt hij een paar dagen logeren en ik verheug me daar nu al op.
Ik at een broodje met een vriendin die ik al heel lang niet gezien had. Op tafel stond een plantje. In het blik een bordje met daarop de tekst: Don't forget me. I need water. Ik keek eens naar het plantje. En nog eens een beetje beter. Het was een neppend. Stond dat bordje er nou per ongeluk in? Of was het Haagse humor? We zullen het nooit weten. Ik vond het wel grappig ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten