De mannen....

Dinsdag 4 december 2018. Vandaag was een ditjes en datjes dag. Eerst een telefoontje van Leen. Leen is een oude baas van 75 die me al jaren en jaren helpt met het werk in de tuin. Hij komt twee keer per jaar. Om de heg te snoeien en alle struiken en bomen mooi netjes te houden. In het najaar belt hij en zegt dan: Met Leen..... is het blad al van de bomen? Als ik bevestigend antwoord, maken we een afspraak. Hij is echt een lieverd. In het voorjaar komt hij nog een keer om de tuin door te werken. Dan zit de aarde te vast na de lange winter en doet hij het grove werk zal ik maar zeggen. We overleggen dan ook over de zomer bloeiers en zo. Leen doet me aan thuis denken. Aan de polder waar wij allebei vandaan komen. Net als de koeien op de foto. Wat staan ze mooi op een rijtje he en zie je dat ze allemaal even groot zijn? 

Als Leen in de buurt is moet word ik regelmatig geroepen. En moet ik mijn mening geven. Of doet hij een voorstel. We verschillen vaak van mening. Ik hou er van om alles goed kort te snoeien en hij dus niet. Daarom is het antwoord altijd: snoei zover als je geweten je toelaat ;-) Vandaag dus allemaal wat makkelijke werkjes in huis. Kastje opruimen hier, sopdoekje daar. Allemaal klusjes die vaak blijven liggen en waar je gemakkelijk bij weg kunt lopen. Bovendien kan ik nog niet echt uit de weg want mijn linkerschouder doet eigenlijk nog best veel pijn. Het wordt gelukkig elke dag minder maar bepaalde bewegingen geven toch nog steeds beperking.

Schoenenkastje werd ook weer opgeruimd en de schoenen hierboven weggegooid. Ik kocht ze lang geleden samen met mijn moeder. Ach ja... moedertje. Ik denk nog zo vaak aan haar. Terwijl ik langzaam de dag door werkte kwam ook de glazenwasser nog weer eens opduiken. Ik had hem al tijden niet meer gezien en had de hoop al opgegeven dat hij zich nog zou melden maar ineens was hij daar. Hij dacht dat ik een werkster had tegenwoordig want hij had een vroûtje op een trappetje gezien.

Nou, dat was ik zelf hoor, zei ik hem. Hij wou het niet geloven. Hij heeft mij alleen maar slecht lopend en vol pijn gekend. We dronken koffie met zijn drieën. De tuinman uit de polder, de glazenwasser uit de Schilderswijk en ik. Ik schonk nog maar eens in en het bleef nog lang gezellig aan de keukentafel van het grote oude huis. De glazenwasser lapte alle 44 ramen en vertrok daarna. We brachten aan het eind van de dag twee volle volle karren naar de gemeentewerf. En daarna vertrok ook de tuinman terug naar de polder. En kwam de man terug naar hier. Heb je een leuke dag gehad, vroeg hij tijdens het eten? Oh ja, zei ik. Maar ik heb zoveel gehoord, dat ik niet weet waar te beginnen :-))))))