Jan en Nico...

Vandaag stond mijn dag in het teken van twee mannen, te weten Jan en Nico. Allebei heb ik ze niet eerder in real life gezien maar toch voelden ze bij voorbaat goed. Ik begin met Jan. Weten jullie nog dat ik hier eerder vertelde over het verkopen op Marktplaats? 

Kopers via Marktplaats gedragen zich vaak onvriendelijk en ongeduldig en dan druk ik me nog netjes uit. Ze willen altijd altijd afdingen en oh my god wat een toestand om iets met ze af te spreken. Het lukt bijna niet een afspraak met sommige mensen te maken. En dan ook nog komt de helft niet opdagen. Dat was tot voor kort mijn ervaring met MP. Ik gaf op het laatst nog liever de dingen aan een kringloopwinkel of aan mensen die het wilden hebben, dan dat ik het verkocht.

Het veranderde toen ik voor mijn vader oude ansichtkaarten ging verkopen. Toen ontdekte ik dat er ook heel andere mensen ( lees: MP kopers ) bestaan. Kaartenkopers zijn namelijk hele aardige, fatsoenlijke, welbespraakte en vooral geduldige mensen. Meest heren op leeftijd, soms wat jonger. Tot nu toe is elke afspraak nagekomen, elke handeling transparant.

Het is echt een verademing als mensen hun zinnen beginnen met een hoofdletter en eindigen met een . Af en toe eens een komma neerzetten en 'normaal' Nederlands schrijven. Ik heb het nu niet over hier en daar eens een letter vergeten of een foute letter schrijven (zoals nogal eens gebeurt op de telefoon) Ik ben zeker niet van de taalpolitie. Ik heb het niet over dyslectie of anders soortgelijks. Maar oh oh soms kun je iets bijna niet lezen. Nou soms? Het gebeurt regelmatig. Laat ik snel over Jan vertellen.

Jan kocht twee kaarten bij mij. Kaarten van het dorp waar ik geboren ben. Toen ik mijn vader het geld gaf tijdens een van mijn bezoeken vroeg ik hem of hij deze Jan (even zonder achternaam) kende. Jazeker zei mijn vader. Ik ken hem inderdaad. Hij woont een paar dorpen verderop. Dat was natuurlijk leuk.

Maar nog leuker werd het toen ik thuis  in de avond vertelde dat mijn vader deze Jan kende. Hoe heet hij van zijn achternaam vroeg de man? Ik vertelde het hem en wat bleek? Ook mijn man kende deze Jan. Jan werkte bij de hoofdvestiging van het bekend Zweeds automerk. Hij bleek een autoriteit op het gebied van het inbouwen van gasinstallaties in deze Zweden. Met een schat aan ervaring, knalrood haar en bijbehorend temperament kende eigenlijk iedereen  in het bedrijf hem.

De man was destijds net van school en begonnen aan zijn eerste baantje. Net droog achter de oren had hij nog niet genoeg geld om ook in een (best wel dure) auto van het Zweeds merk te rijden. Hij had een door hem met de hand geverfde blauwe (zoals de lucht hierboven op de foto) 26e hands Opel gekocht van een rijschoolhouder. Dubbele bediening dus. De auto reed en dat was het belangrijkst.

Zie je het voor je? De zo'n beetje belangrijkste technische man en het onbeduidende ventje aan het begin van zijn carrière. Jan is allang met pensioen en al jaren aan het genieten van zijn vrije tijd. En een deel van de vrije tijd besteedt hij aan zijn hobby oude ansichtkaarten verzamelen van de streek waar hij maar ook Pa, de man en ik geboren en getogen zijn. Inmiddels is hij 86 en weduwnaar.

Ik probeer elke dag 5 nieuwe kaarten online te zetten en zo gebeurde het dat Jan na de eerste aankoop nog wat leuks zag langskomen. Er volgde wat correspondentie waarin ik hem de groeten deed van mijn vader. Dat gaf al een leuke reactie. Hij kende mijn pa ook en inmiddels hebben ze afgesproken een 'bakkie' te doen. Mijn pa moet wel naar hem want Jan is niet echt heel erg mobiel meer en mijn vader is dat nog wel. Ik ben benieuwd en zou best wel willen horen wat die twee elkaar te vertellen hebben :-)

Jan vertelde wat over zijn verzameling. Over welke kaarten hij wel en welke hij niet had. Sindsdien stuur ik hem steeds een mailtje als ik denk dat er wat voor hem bij is. Hij is niet heel erg vaardig op de computer en zo hoeft hij niet steeds te zoeken op de site. Voor mij is het een kleine moeite. Elke dag hebben we een kleine correspondentie. Jan vertelt over de dingen van de dag en ik doe dat ook. Ik kijk er steeds naar uit. Misschien zullen we elkaar nooit zien in real life maar dat geeft niet. Ik geniet er nu al zo van.

Op een van die dagen vroeg ik Jan of hij zich de man kon herinneren. Nee zei hij. Na enig nadenken: maar de achternaam zegt me wel iets. Was jouw schoonvader soms ook werkzaam bij de auto van het veilig Zweeds merk? Ja, dat was ik vergeten. Pa is al zo lang geleden overleden. Maar natuurlijk hadden die twee techneuten elkaar ontmoet. Ze waren zelfs min of meer leeftijdsgenoten. Weer volgden veel herinneringen en ik vond het jammer dat ik de mooie verhalen niet meer aan mijn schoonmoeder kon vertellen. Ook alweer een half jaar geleden overleden. Wat gaat de tijd toch snel.

Ik had Jan verteld over de afdeling waar de man werkte, de maanden, het jaar maar nee er ging geen lichtje branden bij hem. Ik noemde namen van collega's. Die kende hij wel maar de man zelf niet. Je moet hem vertellen over de auto waarin ik reed, zei de man op een dag. Dan weet hij het vast wel.

En ja, toen werd het in één klap duidelijk. Ben je met dat ventje getrouwd? Jazeker, zei ik. En nog heel gelukkig ook. Ik hoop wel dat hij inmiddels in een fatsoenlijke (lees Volvo) rijdt? Jazeker schreef ik weer :-) Al jaren, verzekerde ik hem. En ikzelf rij er ook een. Welke vroeg hij meteen? Ik vertelde hem over mijn auto. Alle speciale dingen die er op en aan zitten. Zoveel mogelijk technische dingen ook. Hij was onder de indruk (van mijn kennis) en zei dat ik een goede keus had gemaakt. Ach wat een schat. Ik hoop nog lang met hem te schrijven. Zulke mensen komen dan op een dag op je pad en oh, wat kun je daar dan blij mee zijn. Het is best een lang verhaal geworden. Volgende keer vertel ik over Nico. En misschien ook wel over Armand. Het is me wat allemaal :-)