Wereld met en zonder wielen...

Voor ik begin te schrijven wil ik eerst even een verandering doorgeven. Er lezen hier veel mensen mijn best wel persoonlijke berichten. Ik heb geen idee wie dat zijn en dat maakt me soms ongemakkelijk in deze tijd waarin ik me kwetsbaar voel. Vroeger zou ik gestopt zijn met bloggen maar dat wil ik niet meer. Het is fijn om te schrijven. Het is een document wat ik wil delen, maar toch ook weer niet met iedereen. Daarom voortaan alleen voor mensen die ik 'ken' of wil toelaten. Waarschijnlijk tijdelijk maar voor nu vind ik dat fijner. Ik hoop op jullie begrip. 

Oké, dat gezegd zijnde wil ik nu vertellen over de wereld met en zonder wielen. Vroeger, vielen ze me niet op. D.w.z. Ik zag de moeders met kinderwagens en buggy's. Ik zag de mensen in rolstoelen en scootmobielen en zij die liepen achter de rollator. Soms liep/ reed ik achter ze. Soms ging ik om ze heen. Soms stond ik achter ze bij de kassa. Ik haalde ze in of wachtte even tot ze voorbij gingen. Ze waren onderdeel van het dagelijks leven. Ze waren er gewoon.

Nu ik zelf een mens met wielen geworden ben is dat anders. Het valt me op dat twee verkeersstromen zich naast elkaar bewegen in de straat. Mensen zonder wielen zijn wendbaar, flexibel, doen soms meerdere dingen tegelijk, en zijn vooral snel. Zij bepalen het straatbeeld en het tempo waarin de dingen gedaan worden. Snel en efficiënt. In winkels, bij kassa's enz.

Mensen met wielen zijn beduidend langzamer, minder wendbaar, verstoppen de gangen in winkels, er moet op ze gewacht worden bij de kassa. Ze moeten worden geholpen, er wordt rekening met ze gehouden door de mensen zonder wielen. De wielen nemen en de zonder wielen mensen geven. De wereld van de wielen is ook weer in tweeën te verdelen. Mensen  die rekening met hen houden en mensen die zich aan hen ergeren. Het valt me op dat jonge mensen vaak liever zijn dan ouderen. Niet in het verkeer maar in de straat of in de winkels.

Het is goed om dit mee te maken. Om er van te leren. Niet dat ik vroeger horkerig naar mensen met wielen was, zeker niet. Maar toch is het goed om eens aan de andere kant van de medaille te kijken. Om mee te maken hoe het voelt. Hoe er, vaak onbewust, op mensen met wielen gereageerd wordt. En dan bedoel ik alle wielen. Van de oude mevrouw achter de rollator die gefrustreerd en opgejaagd zo snel mogelijk haar boodschappen probeert in te pakken in de supermarkt en daarbij bijna omvalt tot de jonge moeder met een huilende baby in de wagen en een klein jongetje daarop zittend die met een rood hoofd alle verwijtende blikken probeert te negeren.

Het is me wat met al die wielen. Maar wat fijn dat ze er zijn. Al die hulpmiddelen. Stel je toch voor dat die moeder haar kleintjes de hele dag moest dragen. Of dat die oude dame haar huis niet meer uit zou kunnen omdat ze bang is haar evenwicht te verliezen. Of die meneer die nu hij een scootmobiel heeft, zijn wereld letterlijk weer groter ziet worden. Zelf ben ik ook blij met mijn wielen. De wielen van Karrie de rollator. Ze zijn maar tijdelijk zo het er nu naar uitziet. Maar wat is het fijn om ze te hebben. Aan de andere kant zal ik de dag prijzen dat Karrie weer terug gaat naar pa :-) Met ingang van volgend bericht verandert dit blog. Zoals ik hierboven al zei, hoop ik dat het net als het gebruik van Karrie, van tijdelijke aard zal zijn. Voor nu is het (net als de extra wielen) even nodig. Ter bescherming.