Jeugdsentiment

Zoals jullie wellicht weten is mijn moeder anderhalf jaar geleden overleden. Anderhalf jaar alweer. het is niet te geloven dat de tijd zo snel gaat. Ze is niet meer bij ons maar komt nog in vrijwel elk gesprek langs als we bij elkaar zijn als gezin. Soms maar heel even, vluchtig, als in een opmerking. Maar soms ook staan we wat langer bij haar stil. Mijn vader mist haar nog steeds zo. Het ergste verdriet is weg. De scherpte. Wat overblijft is een soort van heimwee, melancholiek gevoel. 

Ik vertelde ook al eerder dat mijn vader allerlei spullen aan het opruimen is. Hij doet dat op zijn tijd en in zijn tempo. Zo heeft hij tijd om zijn gedachten (en soms ook tranen) te laten komen en gaan. Hij vindt het fijn om het op deze manier te doen en in ben zo trots op hem dat hij zichzelf dat gunt. Een keer in de week ga ik naar hem toe. Hij woont niet om de hoek en ik zit (zonder file) toch best een klein uur in de auto. Gelukkig kan ik het grootste stuk naar zijn huis op de snelweg rijden en zo lang dat gaat, blijf ik het volhouden.

De middag verloopt eigenlijk altijd volgens een vast patroon. We drinken koffie. Vertellen elkaar wat er zoal gebeurt is de afgelopen week en daarna komt er een doos met spullen op tafel. Een doos gevuld met herinneringen noem ik ze maar. Mijn zus en broertje hebben hier niet echt belangstelling voor en delen andere dingen met pa :-) Dit is dus echt 'ons' momentje. We pakken de doos uit. Soms groot, soms klein (het verschilt per week) en laten ons meevoeren door memory lane. Als oudste heb ik ook de meeste herinneringen en dat is fijn voor pa.

Zo liet hij me een doosje met ansichtkaarten zien. Allemaal kaarten die aan ons kinderen gestuurd zijn. Soms omdat er iemand in het ziekenhuis lag. Daar vertelde ik al eerder over volgens mij. Soms zijn het vakantiegroeten van ons (als we ergens logeerden) aan onze ouders. Of van vriendinnetjes die op vakantie waren en ons een kaart stuurden. Er zitten ook veel verjaardagskaarten tussen. En ook een enkele Kerstkaart. Echte leuke kinderkaarten dus, die een mooi beeld van een tijd geven. De jaren waarin wij opgroeiden en gevormd werden.

De jaren dat er nog heel weinig televisie was. De jaren waarin we buiten speelden. Op straat. In het dorp, veilig achter de hoge dijk. We wisten niet van het kwaad of van de narigheid, van honger en ellende. Drie keer per week kwam de krant met nieuws uit de regio. Om zes uur luisterden we op de radio naar het nieuws en daarna ging deze meteen weer uit. Het was de tijd van Pipo en Swiebertje. Ondeugende Swieber die steeds in de keuken van juffrouw Saartje in het huis van de burgemeester koekjeNs mocht snoepen. Of bijna gepakt werd door de veldwachter. Die tijd.

De tijd ook dat pipo zei: dag vogels, dag bloemen, dag kinderen........ daag! En dan wist je: het is tijd om te gaan slapen. Tanden poetsen, pyjama aan, stukje voorlezen en dan welterusten. We keken de hele stapel kaarten door (pa en ik) en vonden het zo leuk om vooral de achterkanten te lezen. Mensen die ons alle goeds toewensten en feliciteerden. Mensen die al jaren niet meer leven. We haalden herinneringen aan ze op. Vertelden aan elkaar hoe ze waren en wat ze achtergelaten hebben. Het was een fijne middag. Warm en veilig. Ik nam de kaarten mee naar huis en ze liggen nu hier op tafel.
-
En vertel er over aan de volgende generaties... Ik vertel wie de man met het grappige hoedje is. Hoe ondeugend hij was. Ik leg uit wat een veldwachter is. Hoe een clown getrouwd was en een dochtertje had. En dat ze met een huisje op wielen door de wijde wereld trokken. Die dingen vertel ik aan de kleine meisjes en we zitten dan in de grote stoel in de serre. En we genieten, en voelen ons veilig en warm en verbonden....