Tel je zegeningen......

Many moons ago... ik was een jonge vrouw en pas getrouwd met de liefste van allemaal, deed ik veel vrijwilligerswerk. Ik werkte nog een paar dagen in de week in de verpleging in de stad verderop maar  dat was niet genoeg om mijn dagen te vullen. Nieuw huis, nieuw huwelijk, nieuwe spullen, een piepkleine tuin,  het was allemaal niet veel om schoon te houden. 

Zo kwam het op een goede dag dat ik gevraagd werd om wat vrijwilligerswerk te doen. In de plaatselijke Hervormde kerk. De bazaar- commissie zat dringend om nieuw bloed verlegen. De andere dames waren wat op leeftijd en wilden nieuwe ideeën en meer activiteiten. Buurvrouwtje en ik (net droog achter de oren) namen de uitnodiging aan. Ik zie ons nog zitten die eerste avond. Met onze lange lijst van ideeën en plannen. We hadden ons goed voorbereid :-)

Wij kwamen binnen in een woonkamer vol zwaar eiken meubelen met een zevental dames met strenge gezichten en over elkaar geslagen armen. Kop koffie voor zich, koekje erbij en gezichten van kom maar op... :-) Och toch, we wilden eigenlijk meteen weer naar huis. Toch hebben we doorgezet en hoewel 9 van de 10 plannen afgeserveerd werden ging er toch 1 steeds door.

Langzaamaan voerden we veranderingen door. Elk jaar één of twee zodat iedereen er aan kon wennen en de dames van toen niet het idee hadden dat ze overbodig waren. Het bleek een leuke hechte groep te worden. Met een goede mix van jong en oud. We haalden veel geld op voor de kerk en het nieuw te bouwen gebouw voor bijeenkomsten. Ik heb het nog net meegemaakt dat het klaar was en daarna verhuisde ik.

Behalve de bazaar-commissie werd ik ook gevraagd voor de kerktelefoon. Er was behoefte aan,om behalve op zondag, ook in de week een activiteit te presenteren. En dat werd een gevarieerde uitzending via de kerkradio. Met gesproken woord, muziek en dat alles aan elkaar gepraat door een presentatrice. De mevrouw die zich daarvoor aangemeld had bleek niet de goede stem te hebben en was thuis (door de ouderen) niet goed te verstaan. Daarna werd het met een man geprobeerd maar ook dat was geen succes. De mevrouw daarna trouwde en veranderde van kerk en zo kwamen ze dan bij mij terecht. Ik deed een test en werd 'aangenomen'.

Het waren leuke jaren. Met een vaste man die de techniek verzorgde. In de praktijk kwam dat neer op het aanzetten van de kerkradio en het draaien van de liederen. Het was nog in de tijd voor de CD's. Ik kreeg de vrije hand bij het verder invullen van het programma. Een kolfje naar mijn hand want ik vond het echt leuk. Ik had geleerd van het avontuur bij de bazaar-commissie dat ik niet te snel veranderingen door moest voeren en dat deed ik ook niet.

Nogmaals gezegd: het waren leuke jaren en ik heb heel af en toen nog contact met de technische man van toen. In het programma was er gelegenheid voor het aanvragen van een lied of psalm voor iemand die jarig was geweest of even een steuntje in de rug nodig had. Dat was altijd een hoogtepuntje in het programma. Want zo voelde je de verbondenheid tussen de mensen in het kleine dorp. Een van de aanvragers vroeg altijd steevast: tel je zegeningen, tel ze een voor een. Gezongen door het Urker Visserskoor aan. Ik weet dat ze daar veel mensen een plezier mee deed.

De aanvraagster van toen leeft al jaren niet meer en ik dacht lang niet meer aan haar. Totdat ik deze week, zappend langs de zenders op de radio, ineens dit lied hoorde. Het ontroerde me. Omdat het me doet denken aan de tijd van toen. Aan hoe onschuldig alles nog was. Hoe zuiver ook. Het ontroert me als ik aan de jonge vrouw van toen (die ik was) terug denk. Het lied ontroerde me ook omdat dat precies is wat ik me elke dag voorneem in deze barre (lichamelijke) tijden. Ik tel mijn zegeningen en het zijn er nog best veel als ik dat aan het eind van de dag overdenk.
-
Door de verhuizing en de vele verhuizingen daarna ben ik wat afgeraakt van het kerkenwerk en überhaupt het doen van vrijwilligerswerk. Ik hoop dat ik na de operatie die draad weer op kan pakken. Nu nog bedenken wat. Er zijn zoveel mogelijkheden in de omgeving waar ik nu woon :-)
Tot die tijd tel ik mijn zegeningen.... één voor één :-)