Rommeldag...

 Zaterdag is hier altijd een dag van losse eindjes. Dat is begonnen toen we allebei full time werkten en de kinderen nog thuis woonden en het is eigenlijk altijd zo gebleven. We deden op zaterdag alle dingen die nog gedaan moesten worden. Gelukkig scheen de zon toen we opstonden en dat is een fijn begin van de dag. We beginnen de zaterdag altijd met een uitgebreid ontbijtje. Daar nemen we echt de tijd voor. Ondertussen geven we onze keek op de week (vrij naar Koot & Bie). Dingen waar we in de week niet aan toe komen om ze tegen elkaar te zeggen, bespreken we op zaterdagochtend.

De man en ik komen van hetzelfde dorp uit de polder. Een dorp met destijds 2000 inwoners en toch kenden we elkaar lange tijd niet. Hij woonde buiten het dorp en was op de Christelijke school. Ik woonde in het dorp en zat op de Openbare school. Dat waren echt gescheiden werelden. Pas toen we in Utrecht op de middelbare school zaten kwamen we elkaar tegen in de bus. Tijdens de lange reizen slingerend langs de hoge dijk leerden we elkaar kennen en vanaf dag een zijn we begonnen met praten en nooit meer opgehouden. Nou, dat is nou ook weer niet helemaal waar want we kunnen heel goed uren niks zeggen. Maar dat terzijde.

Als je uit hetzelfde dorp komt, deel je herinneringen. En zo kwam het dat we aan de hand van de ansichtkaarten van mijn vader (voor MP) ineens terug in de tijd gingen. We herkenden de gebouwen, de mensen die erop stonden en zelfs de achterkanten van de kaarten waren leuk want veelal kenden we de mensen aan wie de kaart gericht was maar ook de afzenders. De tijd vloog voorbij en voor we het wisten was het feest in het dorp al weer losgebarsten. De laatste dag van de feestweek was aangebroken. Hoera! 

Veel mensen stallen tijdens deze week hun fiets of brommer bij ons op pad. Geen probleem. Achter het hek staan ze veilig en worden ze niet beschadigd door wild geworden dronkelappen. Zo stond er ineens de nieuwe brommer van de beste schilder hier voor de deur. Net zo smetteloos als hij zijn werk aflevert. Ik heb er even een foto van gemaak. Hij nodigde me uit voor een ritje achterop maar dat heb ik maar even afgeslagen. Ik zie mezelf er niet opklimmen met die slechte knieën. Stiekem vind ik zo'n brommer best handig. Zeker in de stad is het een uitkomst. Voorlopig hou ik het maar bij mijn auto. En straks als ik gerepareerd ben stap ik weer op mijn gewone oude fietsje met de fietstassen.

Losse eindjes, ik zei het al. Zo wil ik jullie ook nog even de kat laten zien die ik woensdag op de kindermarkt kocht. Is het geen schatje? Drie euro kostte hij me. Dat is toch eigenlijk veel te weinig voor handwerk? Het is best een klus om zo'n diertje te breien. Ik wilde nog terug voor zijn of haar zusje maar toen was de markt al voorbij helaas. Misschien kan ik er tijdens de revalidatie zelf een breien. Het patroon lijkt me niet al te moeilijk.

Een ander los eindje vandaag was het om de tuin blikjes-vrij te maken. De meeste feestgangers drinken zich thuis in. Ze zitten dan met een hele groep in een schuur of oude caravan en drinken het bier wat moeders voor ze kocht bij de supermarkt. Veel goedkoper en ook zeker zo gezellig. De laatste blikjes worden onderweg leeggedronken en hier en daar in de tuin gegooid. We vonden er 25 (!) van bier en dan nog 12 (!) van Redbull. Ook visten we nog een kar van de net geopende Dirk supermarkt uit ons slootje. Ik heb gebeld dat hij opgehaald kan worden maar tot op heden nog niks gezien. Hij staat voor het huis en ze kunnen hem zo pakken.

Op zaterdag nemen we ook altijd even de tijd voor een lunch buiten de deur. Dit keer gingen we naar  de Haagse Beek in Kijkduin. Op de terugweg deed ik een boodschap in Den Haag zuid. We kwamen er toch langs en met de man achter het stuur en Karrie als hulpje kwam dat goed uit. Thuisgekomen was het weer zoeken naar een parkeerplek. Het feest was in volle gang en het geluid oorverdovend :-) Toch hoorde ik later dat er flink gecontroleerd was dat het geluid niet boven een bepaalde norm uit zou komen. Ha! Het had dus nog erger kunnen zijn.

Ik plaats ook nog even een foto die ik vond van het meisje uit het dorp (Mandy vd Berg)  van het vrouwen voetbal elftal dat Europees kampioen werd. Ik heb de foto niet zelf gemaakt en kan ook niet vinden wie het wel deed. Maar dit is ze dus. Een vrolijke lachebek met een zeer serieuze inslag en veel talent. Wat lijkt het ineens lang geleden dat ik zelf elke zaterdag op een sportveld te vinden was. Met een dochter op hockey en twee voetballende zonen was er altijd wel een kantinedienst te draaien, een elftal-was te wassen of een uitwedstrijd te rijden. Oe, ik voel me nu ineens echt heel oud.

De dag van de losse eindjes dus. We knoopten er veel aan elkaar en toch was het best relaxed. De dag in de polder werkt bij mij altijd wat na. Met vuurwerk en nog een allerlaatste muziek, een allerlaatste biertje werd afscheid genomen van de feestweek. Morgen is het vast heel rustig en maandag gaan de scholen weer beginnen en gaan we over tot de orde van de dag. En dat zal ook weer fijn zijn. Er is een tijd voor alles zei mijn moeder altijd.