Misschien moet ik ze maar eens tellen :-)

in mijn vorig bericht sprak ik van de oude dame, lang geleden, die steeds hetzelfde lied gedraaid wilde hebben via de kerkradio. Tel je zegeningen heette het. En ik vertelde dat ik er aan moest denken toen ik er over hoorde via de 'gewone' radio. Er is veel om te tellen bedacht ik me. En meteen daar achteraan.... misschien moet ik het, net als vorige week, maar weer een keer hier hardop uitspreken.

Ik laat daar wat van de oude kaarten uit mijn verzameling bij zien. Ik wilde daar ooit een apart projectje van maken, maar ik ben bang dat het daar niet van komt. Hoewel het idee me nog steeds aanspreekt, is het best heel erg veel werk. Misschien later. Mijn hoofd staat er nu niet naar. Sommige foto's heb ik gebruikt op Instagram. Ik vond het leuk ze te bewerken en er een mooie quote bij te plaatsen. Misschien vinden jullie het ook leuk ze te zien :-)

Vandaag dus niet alleen woorden van mezelf maar ook van een ander. Over de kaarten later meer (denk ik) maar nu dus mijn zegeningen die geteld werden afgelopen week. Misschien is zegeningen tellen een te zwaar begrip. Laten we zeggen dat ik er blij van werd. Ja, laat ik dat maar doen :-)

Ik werd o.a. blij van de vuilniswagen. Niet alleen omdat hij mijn meer dan volle groencontainer leegde maar om de chauffeur. Het legen gebeurt automatisch en hij kan dus blijven zitten. Het is een heel klein mannetje, hij komt maar net boven het stuur uit en draait altijd reggae muziek. Deze week was het good old Bob Marley. Mijn ramen stonden open, zijn ramen ook en flarden waaiden naar binnen. No woman no cry hoorde ik. De chauffeur zong mee en ik ook. Hij keek om zich heen en zag mij. Ik zwaaide. Hij zwaaide terug. Een blij-maak-moment :-)

Zo werd ik ook blij van de mannen die het huis naast het huis van de buren aan het bouwen zijn. Ik heb met plezier naar ze gekeken (alles in het nette hoor) Het waren rietdekkers en zij maakten een mooi rieten dak op het boothuis in wording. Wat fijn om het ambacht weer eens uitgeoefend te zien worden. In het dorp achter de hoge rivierdijk waar ik opgroeide stonden veel boerderijen met rieten daken. Eens in de zoveel tijd kwamen de mannen repareren of vervangen. Een oud ambacht. Het fascineerde me altijd en nu zag ik het even terug. Echt knap als je zoiets kunt. Hoewel we weer een stukje vrij uitzicht moeten inleveren, kregen we er in dit geval iets moois voor terug :-)

Ik probeerde een nieuw recept en dat lukte wonderwel. Koken is ook een dingetje aan het worden. Ik kan bijna niet staan en als ik wil zitten (bijvoorbeeld als ik dingen moet snijden) is de aanrecht daarvoor te hoog. Half hangend op de rollator werkt het nog het best. Het is me wat allemaal. Maar goed, het is dan heel fijn als het allemaal lukt en lekker smaakt. De man schepte twee keer op en dat zegt genoeg. Er bleef wat over, dat heb ik ingevroren voor later.

Ook werd ik weer blij van mijn oude vader. Een grote glimlach toen ik hem het geld overhandigde van de op MP verkochte oude ansichtkaarten. Hij was weer aangenaam verrast. Het geld gaat in een potje om er iets leuks van te doen met zijn kleinkinderen. Steeds ruimt hij wat op en neemt hij een beetje afscheid van het leven samen met mijn moeder. Hij doet het op zijn manier en op zijn tijd en ik ben zó trots op hem. Knap hoor! Volgende week komt hij naar hier zodat ik een keertje niet hoef te rijden.

Ik ben blij met het uitzicht vanuit mijn raam hoewel het minder is dan andere jaren. De stokrozen waren eerst te lang zonder water, daarna kwam er teveel water ineens. De storm knakte de meesten en ze vielen als bosjes om. Ik was te laat met het opbinden. Zelf kan ik het niet en ik moest het vragen. Vragen is mijn sterkste kant niet, dat moet ik echt leren. Heel weinig is er meer van over maar dat maakt dat ik extra blij ben met de stokrozen die er nog wél staan :-)

Zo is er veel op steeds weer blij van te worden. Zoals van mijn handwerk bijvoorbeeld. Ik realiseer me dat ik daar al heel lang niks meer van gedeeld heb en dat terwijl ik daar toch heel blij van word. Misschien toch maar weer eens doen :-)