plakken en knippen

Weet je waarom ik jou zo lief vind zei grootste klein meisje tegen me? Nou, vertel eens, zei ik.... Ik vind je zo lief omdat wij hier altijd mogen knutselen zoveel we willen. En jij hoeft ook nooit naar de winkel om iets te kopen want het is er altijd al. Och toch, dat is toch té schattig voor woorden? En het is precies wat ze zegt. Alles is hier al. En dat maakt dat we plannen altijd meteen kunnen uitvoeren. 

En zeg nou zelf: wakker worden met een idee en dat gewoon ook meteen gaan maken is toch echt heel erg leuk? Ik leer veel van die kleintjes. Zij zijn spontaan en doen de dingen gewoon. Zonder alle mitsen en maren springen ze gewoon in het diepe. Hun fantasie is eindeloos en het pakt altijd goed uit. En als zij er zijn, spring ik gezellig mee :-)

Figuurlijk dan hè, want de pijn aan mijn knieën  is niet te harden zo af en toe. Maar ook daarvan maken die kleintjes dat het makkelijker te verdragen is.  Als het heel erg pijn doet, moet je gewoon even stoppen, zei kleinste meisje. Dat ik Daar nou niet eerder aan dacht! :-) Normaliter ben ik nogal van het plichtsbesef. Als ik in goeden doen ben bedoel ik. Dan doe ik eerst alle dingen die gedaan moeten worden. Werk, huis, boodschappen, was, tuin en zo en ga dan pas aan de knutsel.

In de praktijk komt het er op neer dat dat vaak uitmondt in een half uurtje hier, een kwartiertje daar, soms zelfs nog korter. Gelukkig kan ik het werk laten liggen en de deur achter me dichtdoen dus pak ik het ook makkelijk weer op. Maar urenlang aan iets werken doe ik niet vaak genoeg. Maar dus wel als de kleine meisjes er zijn. Dan kan ik blijkbaar wél een knop omzetten.

Prioriteiten stellen zei mijn moeder altijd. Het voelt altijd toch nog een beetje schuldig als ik midden op de dag lees of iets niet nuttigs doe. Gek dat zo'n 'ijzeren' opvoeding nog zo lang doorwerkt hè? Maar goed, ik dwaal af. Ik heb al eens eerder verteld dat ik veel gelezen tijdschriften van mensen krijg. Daar knip ik plaatjes uit of mooie papiertjes en maak daar enveloppen van voor mijn winkeltje. Ze vinden gretig aftrek. Eigenlijk is dat wat ik als sluitpost zie en doe nadat alles gedaan is, gewoon werk.

De stapel verknipte tijdschriften lag hier nog en de dames gingen er mee aan de slag. Ze knipten en plakten dat het een lieve lust was. Een heel boekwerk maakten ze. Zo leuk! Ze maakten collages van stukjes gekleurd papier. En zochten mensen waarvan zij vonden dat ze er mooi uitzagen. Die plakten ze dan weer over elkaar heen. Ook knipten we een hele geplakte bladzijde doormidden en de stukjes daarna op dik papier zodat we een soort legpuzzel kregen. Dat was een top idee!

We maakten een boekje waar we plaatjes in plakten waar we een verhaal bij schreven. Met elkaar verzonnen we dat verhaal. Hilarisch! Het grootste meisje schreef het op. Een goede oefening in schrijven. Kleinste meisje mocht steeds de eerste letter van de bladzijde schrijven :-) Toen het eerste boekje een succes was, kwamen er meer. En we maakten daarna een doosje om ze te bewaren van een lege doos havermout.

Daarna bedachten we een 'toneelstuk' wat later veranderde in een 'musical' want ze houden van dansen en zingen. We zochten verkleedkleren, zij studeerden dansjes in en zochten muziek op. Wij waren publiek, zij gaven een voorstelling (waar wij weer een filmpje van maakten voor later) Van het een rolden we in het ander :-)

Voor de volgende keer (er is altijd een volgende vakantie) wil ik eens kijken of we een poppenkast met poppen zelf kunnen maken. Misschien kunnen de knuffels (die reizen ook altijd met de dames mee) daar wel een rol in spelen in het toneelstuk. Ik verheug me er nu al op :-) Soms denk ik dat ik ook net een groot kind ben gebleven. Het is zo leuk om te spelen en te fantaseren en het vervolgens uit te voeren.
-
Misschien moet ik (als de dames weer weg zijn) proberen deze flow vast te houden en gewoon de dag spelend te beginnen. En dan misschien wel twee uur lang. Gewoon om eens te zien hoe dat uitpakt. En waarom niet? Het zou nog wel eens tot verrassende dingen kunnen leiden. Hebben jullie het al eens geprobeerd?