De wereld wordt steeds kleiner....

Oei, als ik het zo opschrijf en teruglees klinkt het wel een beetje dramatisch allemaal hierboven in de titelbalk. Maar toch is het wat er nu aan de hand is. Mijn wereld wordt steeds kleiner nu ik niet goed meer uit de voeten kan. 

Lopen kon ik al heel lang niet goed meer. Daarna lukte het niet goed meer om te fietsen en nu begint ook het autorijden me op te breken. Over de snelweg gaat het nog prima. Dan kan ik nog even rusten tussendoor (cruise control) maar het rijden in de stad wordt lastig. 

Daarom heb ik vandaag 'voorlopig' afscheid genomen van mijn breigroepje op maandag. Het is teveel gedoe geworden. Gelukkig is het vakantietijd en valt het niet zo op. Veel mensen zijn langere periode afwezig en onze vaste 'hangplek' is ook dicht. Geen probleem dus zou je zeggen. Maar toch voelt het niet lekker. Het was echt leuk om even met de meiden wat van gedachten te wisselen. Wat te kletsen over de dingen van het leven en zo. Na de bijeenkomst deed ik meteen boodschappen en was ik precies op tijd thuis voor de lunch.

Het duurt nog een poosje voor ik geopereerd word. Het duurt daarna nog langer voor ik hersteld ben. Dingen die ik nu niet in kan vullen maar over moet laten aan de omstandigheden. Het is me allemaal wat. Ik probeer de zonnige kant in te blijven zien van alles maar oh, dat kost best veel energie en daar heb ik niet zoveel van op het moment. Ik ben graag thuis en ik vermaak me wel. Bovendien is het maar tijdelijk. En eigenlijk is het een voorschot op echt ouder worden. Zo voelen ouderen zich dus. Steeds een stapje achteruit. Steeds iets inleveren en weten dat het nooit meer terugkomt.

Ik vraag me ook steeds af wat er gaat gebeuren met mijn hoofd als het straks niet meer gevuld is met pijn. Hoeveel ruimte er dan beschikbaar komt. En hoe ik mijn leven weer in ga vullen. Vragen die steeds terugkomen maar waar ik me geen voorstelling van kan maken. Wel is het leuk om er over te fantaseren. What if..... . Afscheid van mijn breiclubje maar niet voorgoed. Er viel stiekem een traantje. Maar niet van verdriet. Nee, alleen vreugdetranen om een tweede kans die ik ga krijgen. Zo voelt het namelijk echt :-) Dagdag!