Me absoluut niet schuldig voelend schrijf ik hier vandaag het bericht van afgelopen dinsdag (29/08). Het feit dat ik dit steeds schrijf zegt eigenlijk wel dat ik het hier zelf toch niet helemaal mee eens ben ;-) Oh wat was dat een warme dag. Hollen of stilstaan is het hier in Nederland en ik hou er van. Na jaren in Egypte gewoond te hebben waar het elke dag mooi weer was, vond ik het een verademing om hier weer te maken te hebben met de afwisseling. Never a dull moment wat dat aangaat. Jongste zoon in Zuid- Afrika verlangt ook vaak naar een goede regenbui. Het is van de dingen die hij het meest mist daar.
Nu is dáár wat neerslag aangaat een zorgelijke situatie aan het ontstaan. Zoon woont in Kaapstad en daar heeft het al heel erg lang niet meer geregend. Water is op rantsoen en raakt langzaamaan op. En dan moet de zomer daar nog gaan beginnen. In een buurt met zoveel water (twee oceanen) zou je toch denken dat er iemand op het idee komt om een ontziltingsinstalatie te bouwen maar nee. Tot voor kort was dat niet het geval. Nu wordt er een gebouwd maar die is naar verwachting volgend jaar pas klaar.
Hier voelt het vandaag dus als in Egypte en Zuid- Afrika. En hoewel het vochtige warmte is, vind ik het heerlijk. Ik kan er goed tegen. Sterker nog: als het warm is voel ik me energieker dan in de herfst. Bovendien wordt het in het grote oude huis nooit echt warm. Ik schrijf hierboven dat ik me met warmte prettiger en energieker voel, maar vandaag was toch wel weer de bekende uitzondering op de regel. Ik kwam er in mijn vorig blogje niet meer aan toe om te vertellen over Nico. Maar die was dus hier. Nico de man die mij gaat voorbereiden op de operatie en wat daarna komt.
Ik had al van diverse mensen goede berichten over hem gehoord en had bij voorbaat alle vertrouwen in zijn kunnen. Hij kwam aan huis en we hadden een intakegesprek. In het heerlijk koele huis. Wat een weldaad. Diverse dingen kwamen aan de orde. Ik vertelde mijn ziekte geschiedenis, hij vertelde over zijn manier van werken en samen kwamen we tot een behandelplan. Nader overleg met de chirurg is nog wel nodig maar er werd alvast een begin gemaakt met de behandeling.
Even tussendoor: ik hoor op dit moment Barbra Streisand zingen. People who need people. Nou ik heb ze nodig nu hoor. En ze zijn er. De beste dokter en nu de beste fysiotherapeut. Wat ben ik dankbaar. Een sympathieke man die van wanten weet. Het is fijn dat ik alle oefeningen ter voorbereiding alvast hier in huis kan doen. Terwijl ik aan het aanrecht sta. Of wacht tot de koffie is doorgelopen. Hier achter mijn laptop aan tafel. Op bed voor ik ga slapen en als ik wakker word. Tijdens het tandenpoetsen. Allemaal heel praktisch en daardoor goed vol te houden.
En een s p i e r p i j n dat ik me heb vandaag. Jullie willen het niet weten. Ik strompel werkelijk van A naar B. Allemaal van spieren die ik al lang niet meer op de goede manier gebruikte. Ik moet van -20 weer naar 0 en dan weer opbouwen. Het zal een intensieve periode worden. Nico laat zich niet afleiden en houdt er een strak schema op na. Ik vind dat fijn. Het is fijn om hard te werken aan iets waar ik straks plezier van zal hebben. Want o o o wat zal de wereld er straks na de operatie en revalidatie weer fantastisch uitzien. En ik heb er zo'n zin in om alle gewone dingen weer te gaan herontdekken.
Ik wil toch nog even terugkomen op mijn vorig bericht en vertellen over Armand. Ik schreef dat kaartenkopers op MP zo vriendelijk en welbespraakt waren. Punten, komma's, hoofdletters, geduld, aardig enzovoort. Maar zoals altijd heb je daar ook rotte appels in de mand. En A was er één van. Ik kreeg een zeer eigenaardige correspondentie met hem. Maar daarover meer. Ik moet eerst even afkoelen. Pfft. Ik kom er in mijn volgend bericht op terug.
Na het bezoek van Armand (virtueel) en Nico (in real life) vond ik het dinsdag wel weer welletjes. De man zou laat thuiskomen en ik maakte het mezelf gemakkelijk in de serre. Met de deuren wagenwijd open las ik verder in alweer een mooie Siebelink. Ik kan mezelf heerlijk verliezen in een boek en alles om me heen vergeten. Voor ik het wist was de avond om, kwam de liefste van alle mannen thuis, dronken we nog wat, spraken we de dag door en gingen we daarna lekker slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten