Verbinden...

Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik vind het vaak lastig om een titel voor een blog-bericht te vinden. Het heeft met mijn manier van schrijven te maken denk ik. van de hak op de tak is lastig in een paar woorden te vatten. Vandaag koos ik voor de titel verbinden. Die dekt het meest de lading. Zoals jullie wellicht weten is mijn moeder anderhalf jaar geleden overleden. Zij was een bepalende vrouw in mijn leven en ik denk nog veel aan haar. Soms zelfs hoor ik haar stem als ik iets doe waar zij het niet mee eens geweest zou zijn. Zoals mijn laatste blogs. Ze zou me aangekeken hebben zoals zij alleen kon kijken, haar hoofd geschud hebben en gezegd hebben.... Tineke moet je nou zo scherp zijn? Kan dat niet wat anders? Wat milder? Ik zou het met haar eens geweest zijn en misschien mijn excuses aangeboden hebben. Maar mams is er niet meer, ik ben niet meer wie ik toen was, de tijd is anders en ik ben anders. Dus deed ik het zoals ik deed en schreef ik zoals ik schreef :-)

 Het weer was weer aangenamer dan de dag ervoor. Van heel erg warm eergisteren naar de regen van gisteren. Deze donderdag begon nat maar al snel droogde het op. En dat was fijn voor alle mensen die ook deze dag weer naar het oude huis kwamen. Zoals de collecte-dames zoals ik ze maar even noem. Wat zijn het er veel zeg! Je krijgt altijd maar die ene mevrouw aan de deur en ziet niet al het werk dat door zoveel mensen gedaan wordt. Ik ben dankbaar dat ik mijn steentje aan het goede doel (KWF) mag bijdragen. Het inpakken van de tasjes kan aan de keukentafel gedaan worden. Het loopwerk wordt door anderen gedaan.

Niet alleen voor de collecte dames was het fijn dat het gestopt was met regenen. Ook voor een andere gast was het fijn. Hij kwam op de fiets vanuit de grote stad naar het oude huis. Dit keer een man. Deze week schrijf ik veel over de mannen. Soms is dat zo. Deze gast hadden we tien jaar eerder ontmoet toen we in Caïro woonden. Hij verloor ooit zijn rijbewijs op straat. Het werd gevonden door een van de bowebs. Bowebs zijn een soort mix van conciërges, bewakers, rondhangende mannen die op straat alles in de gaten houden. Hij keek naar de foto en de naam. Het leek hem Hollander en dus werd het afgegeven bij Madame Hollanda zoals de meesten mij destijds noemden :) Tineke vonden ze lastig. Christina (mijn doopnaam) ging nog het best :-)

Ik nam het rijbewijs met alle egards in ontvangst. Bood de vinder wat te drinken aan en informeerde zoals dat gaat naar zijn welzijn en dat van de familie. Hij vertrok nadat hij me verzekerd had het terug te geven want zonder rijbewijs rijden is niet handig voor een buitenlander. Ik beloofde het hem. Een belletje naar de ambassade maakte al snel duidelijk dat de eigenaar aan de andere kant van de brug woonde. Ik kreeg een telefoonnummer en belde de man. Die was blij en beloofde het diezelfde avond op te komen halen. Zo geschiedde. We dronken koffie en kletsen wat. Dat was de eerste kennismaking met Kees.

Kees (van huis uit socioloog) gaf part- time les. Hij was ook journalist en ik kwam regelmatig stukken van hem tegen die hij geschreven had. Daar in Egypte maar later ook hier in Nederland. Meestal schreef hij over de positie van de Kopten (een Christelijke minderheid in Egypte) Veel Kopten zijn gevlucht want ze zijn hun leven lang niet altijd veilig. Hun kerken worden nogal eens in brand gestoken en hun winkels vernield. Ik las dus van en over hem maar heb hem nooit meer ontmoet.

Wij vertrokken naar Nederland en hij bleef daar. Totdat zijn kinderen gingen studeren. Toen kwamen zijn Egyptische vrouw en kinderen naar hier en bleef hij ,Nederlandse man, daar. Ze huurden een huis in Den Haag. Twee huizen dus. Zoals zoveel mensen in die situatie. Inmiddels zijn er vier huizen. Zijn vrouw werkt als civiel ingenieur in Groningen, de kinderen in DH, Kees in Cairo en inmiddels ook op het stuk grond wat hij in de oase in de woestijn gekocht had. En over dat laatste project kwam hij om raad vragen aan de man.

Om zijn droom uit te laten komen had hij geld nodig. En daar kwam de man in beeld. Want die kent mensen met geld die willen investeren in mooie projecten. Hij kwam vertellen en bleef vertellen. Om tien uur begon hij te praten en om half een heb ik maar even mijn hoofd om het hoekje van de deur gestoken want het gesprek was nog lang niet afgelopen. De lunch werd genuttigd en het gesprek ging verder. Alleen met mij dit keer want F ging naar een andere afspraak. Bovendien kon die toch niks want een droom kun je moeilijk verkopen aan een investeerder. Daar moet toch iets van op papier gezet zijn. In ieder geval moet het een plan zijn. Behalve de EU gooit niemand zomaar geld in een bodemloze put ;-)

Kees vertelde en vertelde en ondertussen ging steeds de bel van de voordeur voor de dames van het KWF. Het behoeft geen nadere toelichting dat ik helemaal aan het eind van mijn latijn was toen Kees eindelijk weer op de fiets stapte om naar huis terug te gaan. En dan zeggen ze dat vrouwen veel praten. Pfft. Echt niet ;-) Misschien omdat ik zelf een dromer ben, een plannenmaker kon ik Kees helpen zijn woorden te 'vertalen'. Op een bepaalde manier is het denk ik gelukt. Hij heeft al een bron van inkomsten van waaruit hij kan gaan beginnen en heeft dus w.s. helemaal geen geld nodig. Als buitenstaander zie je dat scherper en hoeven de investeerders helemaal niet te schuiven met zakken geld. Het is ook een soort van automatisme geworden. De rest van de wereld vraagt en wij betalen. Terwijl dat helemaal niet nodig is en vaak ook niet eens helpt. Kijk naar Afrika.

Er zijn hier regelmatig mensen in huis die hun droom willen gaan leven. Het eindplaatje is klaar in hun hoofd. Maar praten met anderen over die droom geeft ze ook vaak een gevoel van uit handen geven. Als anderen er hun mening over geven of er vragen over stellen, gaat de glans wat van de droom af. Net alsof het praten over wat nodig is, voor een investering wat afdoet aan hun mooie beeld. Ik zie ook dat er maar heel weinig mensen zijn die èn een droom en een zakelijke inslag hebben. Het werkt nog het best als het twee partners betreft die tegenovergesteld zijn. Maar dat gaat hier niet op. Mevrouw Kees blijft hier. Hij blijft daar. En af en toe zien ze elkaar :-)

Zoals gezegd kwamen we tot een leuk plannetje/begin van het uitvoeren van zijn droom. Ik heb twee mensen op het oog die daarbij gaan helpen. Alleen weten ze dat zelf nog niet. Maar ik ken ze goed genoeg om te weten dat ze er ja op gaan zeggen. En ik zit hier achter mijn toetsenbord te glimmen van genoegen. Hoe leuk is het om je vorig leven te verbinden met het leven van nu? Hebben jullie dat ook wel eens? Dat je aan twee mensen denkt die JIJ allebei kent, maar Zij elkaar niet en dat je dan zeker weet dat die het heel goed met elkaar zouden kunnen vinden? En hoe leuk is dat dan als dat op den dag lukt? Ik hou jullie op de hoogte. Tot dan. Dagdag!