Het liefst zou ik....

Het liefst zou ik jullie allemaal een bloemetje geven en bedanken voor jullie geduld. Het bloggen gaat met horten en stoten op dit moment en er zit weinig regelmaat in. Niet dat ik niks te vertellen heb hoor, maar het is vooral geneuzel in de marge en daar zitten jullie niet echt op te wachten. Mijn wereld is klein geworden en dingen spelen zich af in of vlakbij huis. Deze dagen probeer ik door te komen. Nog en paar weekjes geduld. Maar juist dat geduld hè? Daar zit het hem precies. Daar heb ik niet zoveel van. 

Man man en dat afhankelijk van anderen zijn. Dat is ook zo moeilijk. Ik ben een gever van nature, geen nemer. Mijn hoofd past niet bij mijn lijf. Daar waar het lichaam het af laat weten, maakt het hoofd overuren. Ik probeer het 'luchtig' te blijven zien. Mezelf als een soort van project te beschouwen. Dus zeg maar de dingen als een avontuur te benaderen. Ik ben in een situatie beland waar ik weinig controle over heb. Veel gaat vooral langs, om en over me heen. Nou ja we zullen zien waar het avontuur toe leidt...

Ik hou mezelf maar steeds voor dat ik niet zal overlijden aan mijn kwaal. En dat brengt me tot de collecte die deze week gehouden wordt. De KWF collecte. Mijn aller aller liefste vriend is aan kanker overleden, mijn vriendinnetje van het fluitenkruid, mijn schoonvader, mijn zwager, mijn oma, mijn beste handwerkvriendin en dat zijn alleen nog maar de mensen die heel diep in mijn hart zitten en nog elke dag mis. Het verdriet is na al die tijd wat veranderd maar ik denk nog zo vaak aan ze. Aan hoe ze lachten en dansten, hoe ze bewogen en deden. Hoeveel mooie momenten ik ook heb om aan terug te denken, zij komen nooit meer terug.

En dan zijn er nog die talloze andere mensen die aan deze ziekte bezweken. Mensen die ik niet ken. Mensen waar ook veel van gehouden werd. Ik ben zo dankbaar dat ik dit jaar een heel klein beetje mocht meehelpen om geld te verzamelen voor onderzoek dat leidt tot het misschien wel genezen van deze ziekte. Niet dat ik met de bus langs de deur liep (misschien dat ik dat volgend jaar wel kan bedenk ik me nu) maar wel mocht ik de tasjes klaarmaken voor de mensen die dat deden.

De coördinator van de collecte in mijn dorp is er mee gestopt en er was nog geen opvolger. Dus werden de dozen met spullen hier neergezet. Mijn man is penningmeester geworden van het KWF en tot er een nieuwe coördinator is gevonden doet hij ook dit erbij. Omdat hij al meer dan full-time werkt nam ik een gedeelte van zijn werk over en vulde tasjes met een collectebus (die ik eerst in elkaar moest zetten en verzegelen, telkaartjes, legitimatie, een pen, voorlichting, hier en daar een vlag om aan een vlaggenmast buiten te hangen, dat soort werk. Ik hing ze aan de grote kapstok in de gang. Jammer dat ik daar geen foto van maakte. Het was een mooi gezicht.

De collectanten konden hier de bus afhalen en straks weer inleveren. Het was een komen en gaan, ik vertelde er al over volgens mij. Gelukkig zit ik vrijwel naast de voordeur en zag ik de meesten aankomen. Ik kon dus alvast starten met opstaan, het tasje pakken en op de rollator zetten, naar de deur lopen, deze openen en ze veel succes wensen. Gelukkig hoeft het geld hier niet te blijven als de bussen weer ingeleverd worden. Ik moet er niet aan denken en zou geen oog dichtdoen. Met sommige collectanten maakte ik een praatje. Vaak zijn ze zelf iemand verloren aan kanker. Vaak is de drive enorm. Er zijn mensen die werkelijk een paar keer teruggaan naar een adres in hun wijk om toch maar zoveel mogelijk mensen te laten geven.

Een avontuur, ik zei het hierboven al. Wat ben ik dankbaar dat mijn ongemak te herstellen is en ik straks weer 'zo goed als nieuw zal zijn'. Wat ben ik dankbaar voor doktoren die dit gaan doen. Dankbaar ook voor die andere doktoren en onderzoekers die dag in dag uit bezig zijn met het beter maken van mensen. Die er hun levenswerk van maken. Ik ben dankbaar dat zoveel mensen willen collecteren, tijd vrijmaken voor dit mooie werk. Tijd waarvan er vaak maar zo weinig voorhanden is. Ik ben voor veel dankbaar maar dit wilde ik er even uitlichten. Dagdag!