Hoe ging het verder met Kees...

Goedemorgen. Het is vandaag maandag 4 september en ik ga jullie vertellen over afgelopen zaterdag. Twee september dus. Ik had dat al eerder willen doen maar het kwam er niet van. De gewone dagelijkse dingen kosten me veel pijn en dat vreet energie. Ik heb lange pauzes nodig om tussendoor te herstellen. De uren vliegen me werkelijk door de vingers. Maar soms is even uitstellen niet erg. En ik dit geval zeker niet want er volgde nog een tweede ontmoeting. 

In plaats van een verhaal in meerdere afleveringen kan ik het nu samenvatten. Wel wat langer misschien maar we in één keer verteld. Tussen de tekst door laat ik oude ansichtkaarten uit mijn verzameling zien. In het echt zijn ze veel mooier maar ik vond ze wel passen bij het verhaal. Dat is namelijk net zo kleurrijk als de bloemen.

Ik vertelde al eerder hoe we Kees leerden kennen. Dat kun je teruglezen. Kees is een van de vele mensen die je tegenkomt in je leven. Je bent als schepen, vaart een poosje dezelfde koers en gaat dan weer je eigen weg. Soms is dat niet erg, maar het kan ook een gevoel van gemis geven. Soms ook zit het gevoel er tussenin en denk je af en toe nog eens aan deze mensen. In de trant van: hoe zou het met ze zijn. Kees is er zo een. Getrouwd met een Egyptische vrouw. Ze is civiel ingenieur, zonder hoofddoek en volgens mij ook geen moslima. Dat maakt het voor haar moeilijk in Egypte te werken. Om serieus genomen te woorden. Zij woont met de kinderen (die hier studeren) in het weekend in Den Haag en in de week in Groningen waar ze werkt in het aardbevingsgebied.

Kees woont in Caïro waar nog voor drie jaar werk heeft. In aanloop daarnaartoe heeft hij met zijn zwager een groot stuk lang gekocht in de oase van Siwa (niet ver van de Libische grens) Het is er hartstikke veilig maar vanwege de ligging is er een negatief reisadvies afgegeven. Kees probeert dat terug te draaien maar ambtelijke molens op de ambassade en in Den Haag draaien langzaam. Even tussendoor: Siwa is zo groot als ongeveer drie keer de Flevopolder. Dan heb je een idee van afmeting. De mensen zijn er heel vriendelijk en toegankelijk. Geboren verhalenvertellers. Mijn lievelingsdrank toen ik in Egypte woonde was het water daar vandaan. Het was zo fluweelzacht. En de thee die je daar van zette.... oh my. Die was zó lekker.

Op de grond die hij kocht met zijn zwager staan ongeveer 1000 olijfbomen. Van alles door elkaar. Allerlei soorten. jong, oud, wel en niet vruchtdragend. Het was een warboel. Langzaamaan komt alles een beetje op orde. De echte impuls zal komen als hij er permanent gaat wonen. De zwager woont in Canada volgens mij en heeft weinig interesse in het land. Het was in de tijd dat zij de grond kochten niet mogelijk dit als buitenlander te doen, vandaar. Volgens mij kan dat tegenwoordig wel. Op dit moment is er 20% van de olijven die hij kan gebruiken voor olie. Je hebt zeven kilo vruchten nodig om 1 liter olie te maken wisten jullie dat? In de oase staan 11 persen. Die worden om de beurt gebruikt. Na de ene oogst worden ze goed schoongemaakt en dan mag de volgende boer persen. Het is een mooi systeem.

Kees heeft nu zes verschillende soorten olijven laten persen. En daar vertelde hij dus over. En met zoveel enthousiasme dat ik er heel erg blij van werd. Het maakt mij niet uit waar iemand blij van wordt, of van droomt.... ik heb een zwak voor mensen die een passie, een droom leven. Nu zijn dat soort mensen vaak niet commercieel en daarom kwam hij bij de man. Hij verhaal begon er mee dat hij een investeerder zocht om zijn droom waar te maken. Maar hoe kun je een droom vangen in geld? Dan moet je echt concrete (ondernemers) plannen op tafel kunnen leggen. De man kon hem niet helpen en daar kwam ik in beeld. Waar kun je nu alvast wél geld mee verdienen vroeg ik hem? Als je nu al iets hebt waar je wat inkomsten mee genereert, kun je dat geld steeds investeren in straks en zo langzaamaan groeien. Misschien wel een idee wat veel beter bij hem past.

De olijfolie dus. Het was nog niet veel maar het zat al wel in flesjes en zes van die flesjes had hij ook al mee naar Nederland genomen. Maar hoe dan verder? Ik vroeg hem wat van de olie in kleine flesjes te doen en zaterdag mee te nemen naar het Zuiderpark. Daar, bij ons favoriete lunchadres, zou hij mij de flesjes geven. Met nummers erop. Welk nummer bij welke olie hoort, weet alleen hij. Hij maakte een vragenlijst. Dingen die hij weten wil. Hoe is de kleur? Hoe ruikt de olie? Kwalificatie (zacht, fruitig enz) Hoe is de smaak? Hoe zou je de olie gebruiken? Bakken? Salades? Zelf verzon ik er ook nog wat vragen bij.

Zoals een echte ver-Egyptischte Hollander kwam hij zaterdag te laat. De boterham was al op. Maar we konden nog wel even koffiedrinken samen. Hij ging weer naar huis en wij ook. Met de olie. Daar wil ik een proeverij-tje mee organiseren. Met een bakker en een kok. De bakker leeft zijn droom en ik heb het idee dat de kok dat ook doet. Ik nam contact met ze op en vertelde het verhaal van Kees met de vraag vroeg of ze zin hadden hem op weg te helpen. Jaahhhhhh riepen ze enthousiast. Dat willen we zeker. Ze waren allebei druk in het weekend maar deze week komen ze naar hier en gaat het gebeuren. Het zou fijn zijn als er een paar soorten olie uitspringen. Dan kan Kees daarmee verdergaan. Dus als de nieuwe bomen geplant gaan worden kan hij meteen de goede kiezen. Het duurt wel een jaar of 5 voor de bomen vrucht dragen.

Hoe leuk zou het zijn als er werkelijk iets leuks uit gaat komen? De oase is zo mooi en de mensen daar verdienen het zo, het zijn zulke harde werkers. Ook Kees verdient het. Wie weet kunnen we van hieruit aan de keukentafel een mooi avontuur starten? Er zijn hier aan deze zelfde tafel al eerder mooie initiatieven gestart :-) Wie weet kan daarna ook het zout, de thee en kruiden naar hier komen? Uit eigen ervaring weet ik dat je er zulke lekkere marinade mee kunt maken. En hoe leuk is het dat ik een heel klein beetje mag helpen om twee partijen bij elkaar te brengen?

Misschien wordt het niks. Is de olie niet lekker. Komt de productie niet echt van de grond. Wordt Kees ziek. Dat kan allemaal en het zijn ook zeker dingen om rekening mee te houden. Het kan zo gaan, maar dan nog. Dan hou ik er veel energie aan dit avontuur over. Omdat ik denk aan de leuke ontmoeting met de kok en de bakker die ik al even niet meer zag. Met drie mannen die elk op hun eigen manier hun droom leven. En het helpt mij nu in deze donkere (wacht)tijd een lichtpuntje te zien. En daar was ik wel aan toe. Veel mitsen en maren maar wie weet...... Ik hou jullie op de hoogte.

Op de weg terug zagen we de kok een demonstratie geven bij een bedrijf. Dat doet hij elk jaar en natuurlijk stopten we even om de olie alvast te laten zien. Mag ik al even voorproeven vroeg hij lachend..... Nee nee, niks ervan, zei ik en de man reed snel weg. Oh, wat is het toch fijn om mensen te verbinden. Ik ben zo benieuwd hoe het allemaal af gaat lopen. Jullie ook? ;-)