Vieren en verjaren...

Als ze nog geleefd had, was mijn oma vandaag jarig geweest. Ze is er al jaren niet meer. Nog net heeft ze meegemaakt dat ik mijn tweede kind kreeg. Daarna overleed ze. En het rare is dat ik niet eens weet hoe oud ze nu zou zijn geweest. Van haar man, mijn opa weet ik dat ook niet. Ik zal het mijn vader vragen. Opa was een lieve man. Een echt natuurmens. Hij was altijd buiten, bezig met dieren en met de moestuin. Ik leerde van hem de namen van vogels. Hij leerde me respect hebben voor alles wat groeit en bloeit. Hij ging stilletjes zijn gang. Een man van weinig woorden. Echt een man van de polder :-) Hij stond op als het licht werd en ging slapen als het donker was. Hij droeg vrijwel altijd dezelfde soort kleren. Wat goed is voor de kou is ook goed voor de warmte was een van zijn standaard gezegden. Ik hield veel van hem.

Oma daarentegen was precies het tegenover gestelde. Zij had altijd het hoogste woord. Kon manipuleren als de beste en was een pestkop. Een hele nare oma waar ik weinig leuke herinneringen aan heb. Vooral mijn moeder (en ik als mijn moeders oudste dochter) moest(en) het ontgelden. Ze was zó onaardig tegen mijn moeder. Die niks anders dan goed voor haar deed. Als kind vind je dat naar om te zien. Mijn moeder is echt boven zichzelf uitgestegen toen oma ziek werd en niet naar een verpleeghuis wilde. Ze kwam bij ons in huis waar ma haar helemaal verzorgde. Tot aan haar laatste ademtocht. En oh, al de lelijke woorden die door oma tijdens dat proces gezegd zijn. Ik voel nu nog het nare zware gevoel in mijn maag als ik daar nog aan terugdenk.

Vandaag zou ze jarig geweest zijn. En ook mijn zwager ( de man van mijn zusje) is vandaag (6 sept) jarig. Dat hij zijn verjaardag viert is elk jaar weer een klein wonder want hij is heel heel erg ziek geweest. Er was een tijd dat we dachten dat hij het niet zou redden maar hij krabbelde heel langzaam op. Aan het werk gaan is nooit meer gelukt maar nog wel vindt hij veel plezier aan het zitten langs de waterkant met wat vrienden. Drie keer per week gooit hij een hengeltje uit. En daar, aan de waterkant, was hij toen ik hem belde om hem te feliciteren.

Er zijn veel dubbele verjaardagen in mijn familie. En dat gaf soms een heel gepuzzel wanneer waar heen te gaan. Zeker toen we verder van iedereen af gingen wonen. Tegenwoordig puzzelen we naar het weekend toe om e.e.a. te vieren. Maar dat heeft weer andere redenen. Behalve verjaardagen op dezelfde dag zijn er ook veel dubbele namen. Zo hebben we 2x een Corrie, 2x een Els, 2x een Richard, 2x een Kees en 2x een Henk. En dan heb ik het alleen nog maar over zeer naaste familie. Gelukkig is er maar 1 Tineke en dat vinden de meesten genoeg ;-)
-
Nog een andere jarige, maar buiten de familie is L. L leerde ik kennen via een project koor. Hij Bas en ik sopraan (met nogal wat anderen natuurlijk) We zongen de Lucas passion. Jaren geleden was dat. We raakten tijdens de pauze aan de praat en bleken allebei geïnteresseerd te zijn in kunst. Hij kon er boeiend over vertellen en was een enthousiast luisteraar naar wat ik te vertellen had. Die combinatie kom je niet vaak tegen.

Omdat zijn vrouw en mijn man niet echt geïnteresseerd waren, gingen we regelmatig samen op stap. Het waren leuke dagen. Mooie tentoonstellingen en exposities gezien. Onderweg hadden we altijd gespreksstof. Ach, wat heb ik hier mooie herinneringen aan. We hebben dit een paar jaar zo gedaan. Totdat zijn vrouw ernstig dement werd (ze waren de leeftijd van mijn ouders) en hij voor haar ging zorgen. Zorgen die waren er. Na haar overlijden vond hij het maar moeilijk de draad van het leven weer op te pakken.

Hij hield het contact af en was graag alleen. Omringd door herinneringen. Hij voelde zich daar fijn bij. Nooit meer heeft hij de behoefte gehad om nog eens wat schilderijen te gaan kijken. Of een mooie beeldententoonstelling te zien. Zelfs niet als het hier in de streek of in het dorp was. De zin was er niet meer. Het contact is langzaamaan verwaterd en hoewel ik daar moeite mee had, kon ik het wel accepteren. Hij was een van de schepen waar ik vaker over vertelde. Je vaart een tijdje met elkaar dezelfde koers en dan kies je toch weer een eigen, andere route.

Een paar jaar later zag ik hem nog een keer in een restaurant hier een paar dorpen vandaan. Hij was met een vrouw. Ze waren duidelijk verliefd en hij zag er heel gelukkig uit. Ik zag hem wel maar hij mij niet en twijfelde of ik even naar hem toe zou lopen. Iets in me hield me tegen. Zij waren iets eerder klaar met eten als wij en bij het weggaan liepen ze langs onze tafel. Hij zag ons en groette. Stelde de vrouw die bij hem was aan ons voor als een buurvrouw uit de flat. Zichtbaar opgelaten en best wel zenuwachtig. Later dacht ik..... misschien wel een eerste date. Wie zal het zeggen?

Het was zó fijn hem weer gelukkig te zien na alle ellende en zorg. Ik hoop echt dat hij met de buurvrouw zo nu en dan eens iets leuks gaat doen. In ieder geval komt hij weer de deur uit want ze waren in het restaurant. Misschien gaan ze over een poosje ook wel samen eens naar een mooie expositie. En zo niet? Dan is het vast ook gezellig samen. Zomaar wat mensen die vandaag verjaren. Er waren er vast nog veel meer. Wie weet wel een van jullie dierbaren. Dagdag!
-
De foto's bij dit blog zijn gemaakt van oude ansichtkaarten uit mijn verzameling. Ze deden me een beetje denken aan sommigen van de oude schilderijen op tentoonstellingen.