Weg ermee...

Woensdag 30 mei. Wat een feest is het om weer te kunnen fietsen. Vandaag ging het alweer een beetje beter dan gisteren. Ik 'durf' nu weer een beetje om me heen te kijken. Snelheid heb ik nog niet en ik ben nog steeds onzeker en daarom blijf ik nog wat door oefenen in de stille straat hierachter tot ik weer wat vaart en vaardigheid heb. 

Vandaag nam ik afscheid van de rollator van mijn moeder. Ik zie haar nog voor me.... een beetje gebogen lopend achter de vier wielen. Tot de laatste dag dat ze leefde heeft ze hem gebruikt. Daarna stond hij een jaar lang ongebruikt in de berging in het appartement van mijn vader. In de laatste weken voor ik geopereerd werd mocht ik hem meenemen. Het lopen zonder ging echt niet meer. Ik was dankbaar en de schaamte voorbij. Het karretje hield me letterlijk op de been.

Na de operatie bleek al heel snel dat ik meer profijt had van de rollator dan van de krukken. Omdat ik aan beide benen gelijk geopereerd was en ze onafhankelijk van elkaar genazen had ik de neiging om om te vallen. Bovendien kon ik, als ik met de krukken liep, niks meenemen. En dus werd Karrie de rollator weer gepakt. Ik liep mijn dagelijkse rondje en deed alles wat ik kocht in het mandje. Eigenlijk kon ik al wel weer zonder haar lopen, maar niet als ik wat in de handen had. Dan viel ik steeds om. Ik belandde al eens hier en daar in een heg. Tot grote hilariteit van sommigen. Ach ja... ik moest er zelf gelukkig ook om lachen.

Nu ik weer kan fietsen, doe ik de boodschappen in de fietstassen. Ik heb vandaag tot de supermarkt gefietst. Dat is ongeveer 300 meter van hier. Het laatste drukke stukje heb ik gelopen, met de fiets aan de hand. Dat was toch wel wat veiliger. Karrie is schoongepoetst en teruggebracht naar pa. Ik heb haar gelukkig niet meer nodig. Hoe fijn is het om dat te kunnen zeggen! Ze staat nu weer in de berging bij mijn vader. Te wachten tot ze weer iemand kan helpen en kan dienen als steun en toeverlaat.