Maandag 11 juni 2018. Nu ik weer aan het opkrabbelen ben en voorzichtig kan zeggen dat de revalidatie voor het grootste gedeelte is gedaan wil ik een paar mensen in het zonnetje zetten. Dat is altijd gevaarlijk, want stel je voor dat ik iemand over zou slaan die het heel erg zou verdienen, maar ik ga het toch proberen. De mensen die ik beschrijf zijn ieder op hun eigen manier heel erg belangrijk geweest op momenten dat het er toe deed.
Mijn zus, mijn vader bijvoorbeeld. Ik kon werkelijk op elk moment van de dag zeuren, klagen, huilen, wanhopen en nog eens vertellen hoe ellendig ik me voelde. Ze gaven geen krimp. Gelukkig was deze periode redelijk kort en konden sommige dingen ingeruild worden voor wat luchtiger onderwerpen. Toen ik ze er voor bedankte (nog maar weer eens) vonden ze dat eigenlijk een beetje overbodig :-) Zo lief! Wat een kostbaar bezit, deze twee.
De rest van mijn (schoon)familie komt hier naadloos achteraan. Die lijn is dun. Het loopt in elkaar over. Wat een rijkdom om zulke mensen om je heen te hebben in times of trouble.....Ik zou ze een medaille willen opspelden maar ze zouden weigeren. Met mijn broertje heb ik afgesproken dat we volgend jaar de avondvierdaagse gaan lopen. In zijn dorp. Vlakbij het dorp van mijn vader (die komt aanmoedigen) in de polder van mijn jeugd en ik verheug me er nu al op :-)
Ik heb ontdekt dat ik veel meer lieve vriendinnen heb dan ik in eerste instantie dacht. Oude en vanzelfsprekende vriendinnen die er altijd voor je zijn. Nieuwe vriendinnen die je komen troosten, een bloemetje of kaartje sturen of je ook best stevig toespreken; ik ben dankbaar voor ze. Ik wil, zonder de anderen tekort te doen, er twee uitlichten.
F uit de polder van mijn jeugd. Wat heb ik genoten van je mooie enveloppen. Zoveel zorg, zoveel liefde en aandacht werd aan alles besteed. Dank dank dank. En dan T die ooit geboren werd in het dorp waar ik nu woon. T die zich de kop niet gek laat maken maar met liefde voor anderen en met volle aandacht voor de dingen om haar heen leeft. Ze komt af en toe even aanwaaien. We zitten dan wat en drinken een kop koffie terwijl we filosoferen over het leven. Ze laat altijd een klein cadeautje achter: ook de laatste keer weer. Zo lief! En terwijl ik over deze twee mooie sterke vrouwen schrijf bedenk ik me ineens dat ze allebei dol op fietsen zijn :-) Wat zou het leuk zijn als deze twee elkaar ooit zouden ontmoeten. Wie weet ...
En dan zijn er behalve de mensen die ik 'ken' ook altijd de mensen die ik niet ken. Zoals de moeder van een zakenrelatie van de man. Ze hoorde van mijn verhaal en bakte een cake. Niet de cake van de foto maar een veel lekkerdere. Zo'n echte cake rijk aan boter en eieren. Ik vond dat lief. Ook heb ik hier op het blog, via de mail of andere social media lieve woorden mogen ontvangen. Ze kwamen vaak op het juiste moment en precies als ik ze nodig had. Vaak vind ik social media overweldigend en dan trek ik me even terug. Op andere momenten zie je hoeveel lieve mensen er achter die profielfoto's schuilgaan en dan vind ik het een eer om ze te mogen 'kennen'
Ik zou veel mensen voor willen dragen voor een lintje. Of een mooie medaille willen geven maar dat gaat niet. Ik kan jullie (ook al noemde ik je niet bij name) alleen maar beloven dat het niet zal vergeten. Het grappige is dat de situatie hier wat begint te veranderen. Ik stuurde deze week twee kaartjes naar mensen die ziek waren. En probeerde ze een hart onder de riem te steken en hoop dat ik de goede woorden kon vinden. Zodat zij daar dezelfde kracht aan kunnen ontlenen zoals ik dat nog maar zo kort geleden deed.
Ik zie jullie nu denken...vergeet ze niet iemand? Of een paar iemanden zelfs? Jullie hebben gelijk. Ik heb het beste voor het laatst bewaard. Waar zou ik zijn zonder mijn kinderen en kleinkinderen? Ik kan het me niet voorstellen. Werkelijk niet.
Maar waar zou ik zijn zonder de liefste aller mannen? Dé man? Ik kan, maar ik WIL me dat niet eens voorstellen. Echt. Niet. De man is er een van de buitencategorie. En dat ga ik hem meteen maar eens even zeggen nu. Ik weet nu al hoe hij gaat reageren......hij zal me aankijken met dat halve lachje van hem, me naar zich toetrekken, een dikke knuffel geven en vervolgens mijn haar in de war maken (grr). En dan zeggen: het is goed lieverd. Echt! Zo'n man dus....<3
Geen opmerkingen:
Een reactie posten