Bijzondere ervaring...

Donderdag 31 mei. Ik wil nog even terugkomen op mijn vorig blog. Ik vertelde daar dat ik Karrie de rollator weer teruggebracht had naar mijn vader. Het was een lesje in nederigheid om met zo'n rollator te lopen. Als ik met mijn krukken buiten een wandeling maakte vroeg vrijwel iedereen (ook onbekenden) hoe het met me was. En waarom ik met krukken liep en zo. Blijkbaar roept het lopen met krukken iets op bij de mensen. Ook bij jonge mensen. Maar waar het bij het lopen met krukken vooral ging om positieve aandacht, was het lopen achter een rollator een ander verhaal. 

Als je met een rollator loopt word je een soort van onzichtbaar. Want zoveel dames en heren lopen achter zo'n ding. En die mensen zijn vaak langzaam. En het duurt lang voor ze overgestoken zijn. En dan moet je daar op wachten bij het zebrapad. Diverse keren waren mensen ongeduldig en begonnen ze al voorzichtig te rijden terwijl ik daar nog liep. Dat gaf een heel onbehaaglijk gevoel. Ik was altijd een beetje bang.

Ook in de rij bij de kassa in de supermarkt was het gedoe. En met krukken was het dat juist helemaal niet. Een enkele keer kocht ik zo weinig of iets wat zo klein was dat ik er geen tas voor nodig had maar het artikel na betalen zo in mijn jaszak kon steken dat ik met de krukken kon volstaan en altijd was er daar begrip voor. Want als je met krukken loopt, moet er iets serieus aan de hand zijn. En als je met de rollator loopt, ben je gewoon een oud wijf zoals er zovelen zijn. Echt! Een lesje in nederigheid dus en ik ben blij dat het van tijdelijke aard was. Ik hoop dat ik nooit maar dan ook echt nooit ongeduldig zal worden als er iemand met een rollator oversteekt, of voor me staat bij de kassa. Want ik weet hoe ongemakkelijk je je dan voelt. Ik heb het op een briefje geschreven en op mijn inspiratiebord gehangen. Zodat ik er elke dag aan herinnerd word.