Dinsdag 29 mei 2018. Een datum die ik niet snel zal vergeten. Want ik kon 256 (twee honderd zes en vijftig) (!) (!) (!) dagen niet fietsen. En vandaag dus weer wel. Puur geluk. Mijn fiets stond letterlijk te verstoffen in de schuur. Steeds ging ik er even op te zitten (tegen de muur geleund) en probeerde ik of de knieën al genoeg konden buigen om de trappers rond te krijgen. Ik trapte achteruit en steeds lukte dat niet. Teleurstelling alom. Er waren dagen dat ik echt en oprecht geloofde dat het nooit meer zover zou komen. Toch probeerde ik de moed niet te laten zakken maar oh wat was dat lastig.
Als je trouw alle oefeningen doet en op de hometrainer blijft oefenen gaat het je lukken, zei de nieuwe fysiotherapeute. Maar ja, zo'n hometrainer blijft staan, hoe raar je er ook op gaat zitten. Bovendien was dit een model waarvan je de krenk (het rechte stukje staal boven je trapper) kon verstellen. Het ging steeds beter maar de eerste twintig slagen bleven pijnlijk en lastig. En juist die heb je nodig als je buiten gaat fietsen en een beetje vaart wilt maken. Ik hield vol en het geduld en harde werken werden vandaag beloond. Ik ging, meteen na de therapie (de spieren waren nog warm), naar buiten en pakte de fiets uit de schuur. Ik stapte op en reed weg. Wiebelend, moeizaam, langzaam, zoekend naar een manier om de trappers rond te krijgen. Ik kon oefenen in de rustige straat hier vlakbij. En het lukte! Ik kan dus weer fietsen. Hoera! Na 256 dagen! Ik voel me zo intens gelukkig :-)
Wat heerlijk voor je. Het is zo iets gewoons he, fietsen. Tot het niet lukt,door het een of ander, dan is het heel bijzonder
BeantwoordenVerwijderenPrecies wat je zegt Bertie, ik vond fietsen ook altijd gewoon. Ik stapte op en reed weg. Ik hoop dat ik het nooit meer gewoon ga vinden. Dat hoop ik echt. Dat ik die verwondering van nu kan vasthouden :-)
Verwijderen