Het duurt zo lang allemaal...

Woensdag 23 mei. Het duurt allemaal zo lang dacht ik vanmorgen bij het opstaan. Het herstel gaat langzaam. Ik beweeg me langzaam. Mijn hoofd is langzaam. Kortom, alles kost zoveel tijd. De dag is al weer om als ik nog maar een klein gedeelte van mijn bedachte lijstje heb afgewerkt. 

Eigenlijk is het natuurlijk een goed teken dat ik me weer druk begin te maken over een en ander. Het betekent dat er weer ruimte voor is in mijn hoofd. En dat kan alleen omdat de pijn minder is. Of in ieder geval niet erger. Toch? Misschien moet ik mijn denkwijze eens gaan veranderen. En niet denken: oh oh wat gaat het allemaal langzaam maar..... kijk eens wat ik allemaal weer wèl kan. Zoiets. Er zijn zoveel mensen die nooit meer iets kunnen. Waarbij het alleen maar minder wordt met energie en kwaliteit van leven. Ik moet mezelf maar eens stevig toespreken.

Ja, ik ga langzaam vooruit. Maar ik ga tenminste vooruit. En ja, ik word snel moe. Nou èn :-) Want wie maakt het uit hoeveel ik op een dag doe? Niemand behalve mezelf toch? Wie maakt dat to do lijstje? Ik toch? En zo kan ik nog wel even doorgaan. Laat ik dat maar niet doen. Laat ik er van leren.

Het gaat echt al zoveel beter met me. En ja, ik heb nog een lange weg te gaan. Is dat geen fijn idee? Dat ik überhaupt kan bedenken dat er een weg is? Dat weet ik natuurlijk niet, maar ik hoop wel dat hij er is. Iedere dag ga ik vooruit en word ik sterker. Zo weinig dat ik het bijna niet voel. Toch is het zo. En ja, er zitten bijzonder slechte dagen tussen. Maar die worden wel steeds minder. En als ik een terugval heb, is hij niet zo erg meer als in het begin.

Zie je wel.... ik kan best andersom denken. Nu moet ik nog zien dat ik het in praktijk ga brengen. En dat is ook weer een avontuur op zich ben ik bang. Maar toch..... :-)