Versje van Toon (24) ...

Zondag 17 juni 2018.

Op zondag altijd een versje, liedje, verhaaltje of gedichtje van Toon Hermans. Ze zijn zo mooi...
Vandaag uit: alles is heimwee...

Zee

Dat ik met twee blauwe kralen
en met twee van die pupillen
de zee kan zien van oost naar west
daar kan ik van verstillen.

Mooie zondag gewenst!

Haastige spoed...

Zaterdag 16 juni. Ik dacht dat ik alle hugs 'n kisses foto's had laten zien in mijn vorig blog, zie ik er nog een paar in het fotoalbum. Die laat ik dan nu ook maar meteen zien. En dan is het echt op hoor ;-) Eigenlijk ben ik ook wel een beetje klaar met die spreuken nu. Misschien heb ik er te lang naar gekeken. Dat zou zomaar kunnen.

Ook hier komt eens een eind aan...

Vrijdag 15 juni 2018. Vandaag is mijn vriendin Liesbeth jarig. Morgen viert ze haar feestje en gaan we gezellig naar haar toe. Ik heb een tasje vol kleine, zelfgemaakte cadeautjes voor haar klaarstaan. Ze is dol op cadeautjes en op het uitpakken daarvan en ik verheug me er nu al op haar gezicht te zien. Ik zocht wat foto's uit en zag nog een serie van de leuke kaartjes van de mensen van Hugs 'n Kisses. Ik liet ze hier al vaker zien. Ik kocht ze als borduurkaartjes. De bedoeling was geloof ik om er een quilt van te maken. Dus een geborduurd blokje naast een gewoon blokje. Zoiets. Het is er nooit van gekomen. Wel gebruikte ik ze voor het versieren van tassen. Ik heb ook nog eens een tassen- periode gehad. Net als ik nu in de enveloppen-periode zit. Ach ja... Hier het laatste restje met mooie tekeningen. 

Auto's...

Donderdag 14 juni 2018. De man en ik zijn wat de Amerikanen high school sweet hearts zouden noemen. We kennen elkaar al een eeuwigheid. Ik zag hem voor het eerst toen hij aan het rondscheuren was in zijn vaders auto. Ik denk dat hij een jaar of 15/16 was toen. Wat vond ik hem stoer! Hij rijdt nu al jaren rond in uiterst degelijke auto's van het bekend Zweeds merk. Goede stoelen, sterke motor, altijd starten, gas,  en niet teveel fruttefrut aan zijn auto's zijn basisvoorwaarden. Hij rijdt heel veel kilometers en dan kun je je geen gekkigheid veroorloven. 

Hij reed niet altijd in het Zweeds merk. Zijn eerste auto was een open Kadett. Zoals hierboven op de foto. Ik zag deze auto in Rotterdam en kreeg meteen een déjà vu. De auto was met de hand geverfd. Dus met de kwast, want voor spuiten had hij geen geld. Hij was van een rijschool geweest en de dubbele bediening zat er nog in. Het werkte jammer genoeg niet meer. Hij kostte destijds 500 gulden. Heel veel kilometers later heeft hij hem verkocht voor 750 gulden.

Daarna kocht hij de oude auto van zijn vader (een ascona?) en nog weer later nog een keer een Opel Kadett. Hij werkte toen al bij het hoofdkantoor van Volvo. Als enige reed hij in een Opel en kon hem makkelijk terugvinden op het immense parkeerterrein. Op de dag dat hij er wegging en aan zijn nieuwe baan begon kocht hij zijn eerste auto van het Zweeds merk en rijdt dat tot op de dag van vandaag.

Laatst zat ik wat te spelen met mijn sleutelbos en opeens ging er ergens iets los. Het bleek uit elkaar te kunnen. Als de batterij om de portieren te openen het niet meer doet, kun je op deze manier toch instappen. Grappig hè. Ik wist dat echt niet. Hoe is dat met jullie auto? Wat was jullie eerste auto? Die van mij was een Peugeot Lacoste. Wat een racemonster was dat. Daarna een Saab 96. Dat was een soort tank. Het was zo hard werken om daar mee te rijden. En hij zoop benzine. In de winter was hij fenomenaal maar in de zomer.... wat een ellende. De ramen konden niet meer open.

Ik was klaar met alle avonturen en kocht een degelijke Kadet (D) maar die was zo saai. Net als het werk dat ik destijds deed. Ik werkte toen bij de douane. Bovendien reed ik hem total loss. De auto van de buurman werd mijn nieuwe auto. Rover 214i. Die heb ik best lang gereden. Volgens mij heb ik er hier ook nog in gereden.

De auto daarna was een afdankertje van de man. Een Volvo V70 eerste model. Een beest van een auto. Twee persoons bankstellen konden erin. Je kon er in slapen. Drie fietsen gingen er zonder moeite in. Het was in de tijd dat de kinderen van studentenhuis naar studentenhuis verhuisden. Geen probleem met deze auto. Ik reed er in tot het echt niet meer ging en ik overschakelde op een automaat.

Daar rijd ik nog steeds in. De man begint er regelmatig over dat hij toch wel oud begint te worden, veel km op de teller en zo maar ik wil van geen wijken weten. Terwijl ik zit te schrijven staat ondertussen het WK voetbal aan (ik loop wat achter met schrijven) en zie ik dat Argentinië uitgeschakeld wordt door Frankrijk. Nu nog een biertje erbij en het is een echt jommens blog geworden. Kleinste meisje zegt nooit jongens maar Jommens. Lief hè?

Bee en Kerk...

Woensdag 13 juni 2018. Het werd, wegens wateroverlast twee weken uitgesteld, maar nu was er weer de gezellige Westlandse Bee om naartoe te gaan. De datum dat we er eigenlijk naartoe hadden moeten gaan had het een dag of twee heel hard geregend en was het hele gebouw onder water gelopen. Nu was de boel opgedroogd en waren we er welkom. Het was weer een gezellige boel. Oorspronkelijk begonnen als quiltclub is het langzaamaan geworden tot een club handwerksters van diverse pluimage. We delen lief en leed, werken aan een gezamenlijk project of werken aan een eigen project. Ik haak meestal rondjes en waarvan ik de draaduiteinden wegstop tijdens het luisteren en kletsen. Zo combineer ik het nuttige met het aangename. 

Heb je zin om ook eens langs te komen? Je bent van harte welkom. Er is nu even een zomerstop maar in September beginnen we weer. 

Ik ben sinds een paar maanden weer gaan deelnemen aan de club. De eerste keer ging ik er heen met de krukken volgens mij. Toen met de rollator. Ik ging een keer lopen zonder hulpmiddelen en dit keer OP DE FIETS !! Stoerrrrr :-) Er werd veel moois geshowd en het was al snel half twaalf. Tijd om te gaan. Ik haalde (op de fiets) wat vers brood bij de bakker en brokkelkaas op de markt. Zo lekker.

Na de lunch FIETSTE ik naar de kerk. Ze hebben daar een boekenkast met interessante boeken. Ik zocht en vond weer wat naar mijn zin en gooide een bedrag in het busje. Je mag zelf weten wat je voor de boeken betaalt. Het was goed toeven in de kerk. De organist was met zijn echtgenoot wat aan het studeren voor een komend concert, er was koffie en thee en en passant werd ik nog gestrikt voor het meehelpen met de de bejaarden meezing middag. Geen idee of ik dat leuk vind: we zullen zien ;-)

Na het bezoek aan de kerk deed ik nog wat laatste inkopen voor het avondeten en toen was de energie op. Ik moet echt mijn grenzen goed bewaken en heb echt de neiging om er overheen te gaan. Het is ook zó fijn om weer te kunnen fietsen. Heb ik jullie al verteld dat ik weer kan fietsen? Volgens mij al een keer of honderd. Waar het hart vol van is..... loopt de mond van over.

Ik maakte weer een leuke serie enveloppen voor mijn 'winkeltje'. Jullie zien ze hierboven. Heb je interesse, dan kun je me mailen. Ze kosten 3 euro + verzendkosten (voor tien stuks) en zijn 9 x 18 cm groot. Staand model. Vorige keer kwam er iemand langs om enveloppen uit te zoeken. Hij stuurde me een mailtje n.a.v. van een blog. Vond ik leuk. Je hebt er namelijk geen idee van wie er hier allemaal meelezen. Ik sta er soms versteld van als ik hoor waar die iemand dan helemaal woont. Oh dear, dit noemen mijn kinderen altijd een echte Tineke opmerking. Laat ik daarom maar snel stoppen met kletsen hier.

De tuin (6)...

Dinsdag 12 juni 2018. Dezer dagen, nu het weer zich er voor leent, ben ik elke (werk) dag in de tuin te vinden. Het is zo fijn dat ik dat weer kan doen. Langzaamaan haal ik de achterstand die is ontstaan in en daar heb ik veel plezier in.

Het lijkt er nu op dat het waarschijnlijk niet meer gaat lukken om mijn linkerbeen helemaal door te strekken (op slot te zetten) het zal altijd ietwat gebogen blijven. Om het zo recht mogelijk te krijgen moet ik allerlei (saaie) oefeningen doen. Drie keer per dag een serie van tien stuks. Een daarvan is het oprekken van de hamstrings. En laat dat nou een perfecte oefening zijn om in de tuin te doen.

Als ik het mos tussen de tegels vandaan haal bijvoorbeeld. Het mos haal ik er met een aardappelschilmesje uit en veeg het bij elkaar. De vogels waarderen dat zeer. Daarna veeg ik alles netjes aan en spuit ik wat azijn tussen de voegen in de hoop dat het onkruid en het mos niet weer sneller terug zijn dan ik ;-)

Centimeter voor centimeter ga ik zo door de tuin. Er is nog een lange weg te gaan. Het goede nieuws is dat ik precies zie waar ik gebleven ben ;-) Kijk maar even naar de eerste foto. Bij de volgende tuin update hoop ik jullie te kunnen laten genieten van de stokrozen. Ik kijk zo naar ze uit!

Mooie mensen...

Maandag 11 juni 2018. Nu ik weer aan het opkrabbelen ben en voorzichtig kan zeggen dat de revalidatie voor het grootste gedeelte is gedaan wil ik een paar mensen in het zonnetje zetten. Dat is altijd gevaarlijk, want stel je voor dat ik iemand over zou slaan die het heel erg zou verdienen, maar ik ga het toch proberen. De mensen die ik beschrijf zijn ieder op hun eigen manier heel erg belangrijk geweest op momenten dat het er toe deed. 

Mijn zus, mijn vader bijvoorbeeld. Ik kon werkelijk op elk moment van de dag zeuren, klagen, huilen, wanhopen en nog eens vertellen hoe ellendig ik me voelde. Ze gaven geen krimp. Gelukkig was deze periode redelijk kort en konden sommige dingen ingeruild worden voor wat luchtiger onderwerpen. Toen ik ze er voor bedankte (nog maar weer eens) vonden ze dat eigenlijk een beetje overbodig :-) Zo lief! Wat een kostbaar bezit, deze twee. 

De rest van mijn (schoon)familie komt hier naadloos achteraan. Die lijn is dun. Het loopt in elkaar over. Wat een rijkdom om zulke mensen om je heen te hebben in times of trouble.....Ik zou ze een medaille willen opspelden maar ze zouden weigeren. Met mijn broertje heb ik afgesproken dat we volgend jaar de avondvierdaagse gaan lopen. In zijn dorp. Vlakbij het dorp van mijn vader (die komt aanmoedigen) in de polder van mijn jeugd en ik verheug me er nu al op :-) 

Ik heb ontdekt dat ik veel meer lieve vriendinnen heb dan ik in eerste instantie dacht. Oude en vanzelfsprekende vriendinnen die er altijd voor je zijn. Nieuwe vriendinnen die je komen troosten, een bloemetje of kaartje sturen of je ook best stevig toespreken; ik ben dankbaar voor ze. Ik wil, zonder de anderen tekort te doen, er twee uitlichten.

F uit de polder van mijn jeugd. Wat heb ik genoten van je mooie enveloppen. Zoveel zorg, zoveel liefde en aandacht werd aan alles besteed. Dank dank dank. En dan T die ooit geboren werd in het dorp waar ik nu woon. T die zich de kop niet gek laat maken maar met liefde voor anderen en met volle aandacht voor de dingen om haar heen leeft. Ze komt af en toe even aanwaaien. We zitten dan wat en drinken een kop koffie terwijl we filosoferen over het leven. Ze laat altijd een klein cadeautje achter: ook de laatste keer weer. Zo lief! En terwijl ik over deze twee mooie sterke vrouwen schrijf bedenk ik me ineens dat ze allebei dol op fietsen zijn :-) Wat zou het leuk zijn als deze twee elkaar ooit zouden ontmoeten. Wie weet ...

En dan zijn er behalve de mensen die ik 'ken' ook altijd de mensen die ik niet ken. Zoals de moeder van een zakenrelatie van de man. Ze hoorde van mijn verhaal en bakte een cake. Niet de cake van de foto maar een veel lekkerdere. Zo'n echte cake rijk aan boter en eieren. Ik vond dat lief. Ook heb ik hier op het blog, via de mail of andere social media lieve woorden mogen ontvangen. Ze kwamen vaak op het juiste moment en precies als ik ze nodig had. Vaak vind ik social media overweldigend en dan trek ik me even terug. Op andere momenten zie je hoeveel lieve mensen er achter die profielfoto's schuilgaan en dan vind ik het een eer om ze te mogen 'kennen'

Ik zou veel mensen voor willen dragen voor een lintje. Of een mooie medaille willen geven maar dat gaat niet. Ik kan jullie (ook al noemde ik je niet bij name) alleen maar beloven dat het niet zal vergeten. Het grappige is dat de situatie hier wat begint te veranderen. Ik stuurde deze week twee kaartjes naar mensen die ziek waren. En probeerde ze een hart onder de riem te steken en hoop dat ik de goede woorden kon vinden. Zodat zij daar dezelfde kracht aan kunnen ontlenen zoals ik dat nog maar zo kort geleden deed.

Ik zie jullie nu denken...vergeet ze niet iemand? Of een paar iemanden zelfs? Jullie hebben gelijk. Ik heb het beste voor het laatst bewaard. Waar zou ik zijn zonder mijn kinderen en kleinkinderen? Ik kan het me niet voorstellen. Werkelijk niet.

Maar waar zou ik zijn zonder de liefste aller mannen? Dé man? Ik kan, maar ik WIL me dat niet eens voorstellen. Echt. Niet. De man is er een van de buitencategorie. En dat ga ik hem meteen maar eens even zeggen nu. Ik weet nu al hoe hij gaat reageren......hij zal me aankijken met dat halve lachje van hem, me naar zich toetrekken, een dikke knuffel geven en vervolgens mijn haar in de war maken (grr). En dan zeggen: het is goed lieverd. Echt! Zo'n man dus....<3

Versje van Toon (23)...

Zondag 20 juni 2018. Op zondag altijd een versje, gedichtje, verhaaltje of liedje van Toon Hermans. Omdat ze te mooi zijn om ze niet te delen. Vandaag uit: wie is jong, wie is oud.

Rust,

In mooi weer op een stille plek in het open veld
zitten in het gras of op een muurtje
luisteren naar de wind die zacht door de bomen gaat
en niets doen...
Zo maar 'zijn' in mooi weer op een stille plek in
het open veld.
Beter dan een kalmeringsmiddel
Ja toch?

Mooie zondag!

De fiets...

Zaterdag 9 juni 2018. Onder het motto wat goed is moet je behouden, lunchten de man en ik weer eens in het Zuiderpark bij Parkoers. De omgeving is inspirerend, de bediening lief en het broodje prima. We komen er graag. We keken wat naar de fietsers en al doende kwamen we na wat omzwervingen te spreken over het hebben van een elektrische fiets. Ik voor mezelf hoef er geen want ik ben veel te blij dat ik weer op mijn gewone fiets kan rijden. Veel leeftijdsgenoten hebben er wel een. Mijn vriendin zweert erbij. Mijn zusje ook. 

Mijn vader heeft er vorig jaar ook een gekocht. Bij de rijwielhandel in het dorp. Die verkoopt bijna geen gewone fietsen meer en zijn werkdag bestaat vooral uit het plakken van banden. Elektrische fietsen, daar doet hij niet aan. Gelukkig had hij wel wat folders. Pa kocht dus een fiets van de folder. Lang verhaal kort: De fiets is goed. De accu ook. De batterij van de accu ook. Alleen het geheel bij elkaar doet niet wat het moet doen. Hij zou er zo'n 80 kilometer mee kunnen fietsen maar na 10 km begint de wijzer al te zakken.

Pa ging terug naar de fietsenmaker in het dorp. Het hielp niet. Daarna naar een gerenommeerde fietsenmaker in een dorp verderop. Die verkoopt dat merk elektrische fiets niet maar wilde er best eens naar kijken. Het hielp niet. Tot drie keer toe ging vader naar die fietsenmaker, er kwam een monteur bij de fietsenmaker, de monteur kwam bij pa thuis maar tot op heden zonder resultaat. Wat een ellende.

Ik zou hem er graag mee helpen maar hij wil het zelf afhandelen. Prima! Maar al heel veel vrijdagen hoor ik het relaas aan en tot nu toe is er nog steeds geen verandering. Ik ben bang dat dat nog wel even gaat duren ook. Slechte service. En dat bij zo'n oude man (laat hij het maar niet horen). Hij zou zoveel plezier kunnen hebben. Nu zit hij steeds in angst of hij wel thuis kan komen. Ik mag hem niet helpen, ik zei het al. De tekst ligt al klaar... als het aan mij lag..... dan wist ik het wel. Wordt vervolgd!

De notabelen...

Vrijdag 8 juni 2018. Ik probeer elke week een bezoek te brengen aan mijn vader. Ik vind het heerlijk om naar hem toe te gaan. We drinken koffie, babbelen wat over die en gene. Meestal in de categorie: weet je wie er ziek is of wie er overleden is of wie er gaat verhuizen? De nieuwtjes van het dorp waar ik al weer zo lang geleden wegging. Het is wel eens puzzelen wie mijn vader bedoelt maar we komen er altijd weer uit. Pa heeft ook altijd iets lekkers bij de koffie. Soms zelfs gaat hij speciaal naar de bakker. Meestal lunch ik niet voor ik naar hem toe ga ;-) 

Ik combineer de bezoekjes aan pa altijd met een ander bezoek. Terwijl hij nog ligt te slapen bezoek ik een kringloopwinkel, een vriendin van vroeger of een leuke winkel. Dit keer ging ik naar bij de Notabelen in Bleskensgraaf. Gevestigd in het oude gemeentehuis. Ik kon er voor de deur en gratis parkeren. Boven in het gebouw is een restaurant gevestigd en aan de achterkant een winkel van stichting Philadelphia (mensen met een verstandelijke beperking) Achter is een mooie werkplaats en voor een klein winkeltje waar kleine cadeaus verkocht worden.

Ik kocht er een paar pannenlappen. Natuurlijk kan ik die ook zelf maken maar ik vond deze zo aandoenlijk dat ik ze niet kon laten liggen. Ook kocht ik een pakje zakdoekjes met een gedichtje er op: Hatsjie, hatsjie, ik nies, en mijn neus is heel vies. Even wachten, snuiten, alle snottebellen buiten.

En ook kocht ik er een zakje hartjes met de zaadjes van vergeet-mij- nietjes daarin. Rank groen sprietje, bloemetjes lichtblauw, ik hou van jou..... vergeet- mij- nietje. Die ga ik aan een vriendin geven. Ze heeft het er moeilijk mee dat ik zo ver weg woon. Ze rijdt zelf geen auto en met het openbaar vervoer kun je hier bijna niet komen. Vergeet je me niet zegt ze elke keer als we elkaar weer zien? Och toch!

Wil je ook eens een bezoek brengen aan Bij de Notabelen? De winkel is geopend van maandag tm vrijdag van 8.30 uur- 16.30 uur. Kerkstraat 8 in Bleskensgraaf. Ze hebben ook en FB pagina zag ik. Dan kun je alvast eens wat rondkijken als je daar zin in hebt. Van harte aanbevolen :-)

Haken (6)...

 Donderdag 7 juni. Ik wilde vandaag weer eens over een handwerkje vertellen hier maar toen ik ging zoeken, kwam ik niet ver. In de zomer handwerk ik nooit zoveel. Op een of andere manier ligt de focus dan meer op het leven buiten en in de tuin. Het is zo fijn dat ik nu weer wat meer buiten kan zijn. Wat kan werken in de tuin, boodschappen doen op de fiets en zo. Ik geniet er steeds weer van. het is echt heel fijn dat dat allemaal weer kan.

In mijn werkkamer staan twee paspoppen. Een zwarte man en een witte vrouw. Je ziet ze hierboven op de foto. Voor de spiegel. Links zie je nog net een stukje van het kamerscherm. Dat scherm zet ik in de gang op dagen dat het 'winkeltje' open is. Om de nek van de man zie je een gele strandtas. Ik ben nog steeds van plan om hem eens te gaan versieren maar het kwam er nog niet van. Wie weet... Wat in het vat zit verzuurt niet, zei mijn oma altijd.

Als ik de tas even open doe zien jullie behalve de gele voering een heleboel rondjes. Die haak ik tussen de bedrijven door van de mooie katoen die ik meebracht uit Egypte. Ik maak er duurzame confetti van. Als ik rondjes gehaakt heb in alle kleuren ga ik er pakketjes van maken. Ik weet niet of ik ze wel eens heb laten zien. Anders doe ik dat alsnog. Het is een gedachteloos en simpel werkje en fijn om mee te nemen als ik ergens naartoe ga. Ik haak dan thuis de rondjes en werk de draadjes daar waar ik ben, af. Wordt vervolgd...

Winkeltje (6)...

Woensdag 6 juni 2018. Ik probeer altijd een globale opzet te maken voor mijn blog. Het is fijn als er een zekere ritme in zit. Voor mijzelf is het fijn een houvast te hebben in tijden waarin geen dag hetzelfde is. Het hoort bij revalideren. Het hoort bij het leven. Never a dull moment. Maar soms denk ik wel eens .... mag het wat stiller, wat rustiger en met wat meer regelmaat? Ik gedij dan toch wel het best. 

Ik hou me niet heel strak aan de blog-onderwerpen die ik eerder bedacht hoor. Het is meer een soort van grote boog met een grote knipoog. Voor vandaag stond op mijn lijstje om iets over mijn winkeltje te vertellen. Of beter gezegd: om iets te laten zien uit mijn winkeltje. En laat ik nu net weer een setje enveloppen gemaakt hebben. Tien stuks om precies te zijn.

Ik denk dat we deze serie wel een bloementhema kunnen geven toch. Volgens mij zie je op elke envelop wel een bloemetje. Ze zijn 18 x 9 cm Groot en hebben een zgn staand model. Natuurlijk met de hand gemaakt. Als je er een wit adreslabel op plakt kun je hem versturen. En anders is het leuk om er geld voor bijvoorbeeld een verjaardag in te doen. Het setje van tien stuks kost maar 3 euro + evt verzendkosten natuurlijk. Als je belangstelling hebt dan hoor ik het wel.

Voorlopig ben ik nog niet uitgeplakt. Ik vind het echt leuk ze te maken. Mijn vader gaf me een nieuwe voorraad papier waar ik op een andere keer meer over zal vertellen. Voor nu heb ik wel weer genoeg reclame gemaakt ;-)))))