Jan en Nico...

Vandaag stond mijn dag in het teken van twee mannen, te weten Jan en Nico. Allebei heb ik ze niet eerder in real life gezien maar toch voelden ze bij voorbaat goed. Ik begin met Jan. Weten jullie nog dat ik hier eerder vertelde over het verkopen op Marktplaats? 

Kopers via Marktplaats gedragen zich vaak onvriendelijk en ongeduldig en dan druk ik me nog netjes uit. Ze willen altijd altijd afdingen en oh my god wat een toestand om iets met ze af te spreken. Het lukt bijna niet een afspraak met sommige mensen te maken. En dan ook nog komt de helft niet opdagen. Dat was tot voor kort mijn ervaring met MP. Ik gaf op het laatst nog liever de dingen aan een kringloopwinkel of aan mensen die het wilden hebben, dan dat ik het verkocht.

Het veranderde toen ik voor mijn vader oude ansichtkaarten ging verkopen. Toen ontdekte ik dat er ook heel andere mensen ( lees: MP kopers ) bestaan. Kaartenkopers zijn namelijk hele aardige, fatsoenlijke, welbespraakte en vooral geduldige mensen. Meest heren op leeftijd, soms wat jonger. Tot nu toe is elke afspraak nagekomen, elke handeling transparant.

Het is echt een verademing als mensen hun zinnen beginnen met een hoofdletter en eindigen met een . Af en toe eens een komma neerzetten en 'normaal' Nederlands schrijven. Ik heb het nu niet over hier en daar eens een letter vergeten of een foute letter schrijven (zoals nogal eens gebeurt op de telefoon) Ik ben zeker niet van de taalpolitie. Ik heb het niet over dyslectie of anders soortgelijks. Maar oh oh soms kun je iets bijna niet lezen. Nou soms? Het gebeurt regelmatig. Laat ik snel over Jan vertellen.

Jan kocht twee kaarten bij mij. Kaarten van het dorp waar ik geboren ben. Toen ik mijn vader het geld gaf tijdens een van mijn bezoeken vroeg ik hem of hij deze Jan (even zonder achternaam) kende. Jazeker zei mijn vader. Ik ken hem inderdaad. Hij woont een paar dorpen verderop. Dat was natuurlijk leuk.

Maar nog leuker werd het toen ik thuis  in de avond vertelde dat mijn vader deze Jan kende. Hoe heet hij van zijn achternaam vroeg de man? Ik vertelde het hem en wat bleek? Ook mijn man kende deze Jan. Jan werkte bij de hoofdvestiging van het bekend Zweeds automerk. Hij bleek een autoriteit op het gebied van het inbouwen van gasinstallaties in deze Zweden. Met een schat aan ervaring, knalrood haar en bijbehorend temperament kende eigenlijk iedereen  in het bedrijf hem.

De man was destijds net van school en begonnen aan zijn eerste baantje. Net droog achter de oren had hij nog niet genoeg geld om ook in een (best wel dure) auto van het Zweeds merk te rijden. Hij had een door hem met de hand geverfde blauwe (zoals de lucht hierboven op de foto) 26e hands Opel gekocht van een rijschoolhouder. Dubbele bediening dus. De auto reed en dat was het belangrijkst.

Zie je het voor je? De zo'n beetje belangrijkste technische man en het onbeduidende ventje aan het begin van zijn carrière. Jan is allang met pensioen en al jaren aan het genieten van zijn vrije tijd. En een deel van de vrije tijd besteedt hij aan zijn hobby oude ansichtkaarten verzamelen van de streek waar hij maar ook Pa, de man en ik geboren en getogen zijn. Inmiddels is hij 86 en weduwnaar.

Ik probeer elke dag 5 nieuwe kaarten online te zetten en zo gebeurde het dat Jan na de eerste aankoop nog wat leuks zag langskomen. Er volgde wat correspondentie waarin ik hem de groeten deed van mijn vader. Dat gaf al een leuke reactie. Hij kende mijn pa ook en inmiddels hebben ze afgesproken een 'bakkie' te doen. Mijn pa moet wel naar hem want Jan is niet echt heel erg mobiel meer en mijn vader is dat nog wel. Ik ben benieuwd en zou best wel willen horen wat die twee elkaar te vertellen hebben :-)

Jan vertelde wat over zijn verzameling. Over welke kaarten hij wel en welke hij niet had. Sindsdien stuur ik hem steeds een mailtje als ik denk dat er wat voor hem bij is. Hij is niet heel erg vaardig op de computer en zo hoeft hij niet steeds te zoeken op de site. Voor mij is het een kleine moeite. Elke dag hebben we een kleine correspondentie. Jan vertelt over de dingen van de dag en ik doe dat ook. Ik kijk er steeds naar uit. Misschien zullen we elkaar nooit zien in real life maar dat geeft niet. Ik geniet er nu al zo van.

Op een van die dagen vroeg ik Jan of hij zich de man kon herinneren. Nee zei hij. Na enig nadenken: maar de achternaam zegt me wel iets. Was jouw schoonvader soms ook werkzaam bij de auto van het veilig Zweeds merk? Ja, dat was ik vergeten. Pa is al zo lang geleden overleden. Maar natuurlijk hadden die twee techneuten elkaar ontmoet. Ze waren zelfs min of meer leeftijdsgenoten. Weer volgden veel herinneringen en ik vond het jammer dat ik de mooie verhalen niet meer aan mijn schoonmoeder kon vertellen. Ook alweer een half jaar geleden overleden. Wat gaat de tijd toch snel.

Ik had Jan verteld over de afdeling waar de man werkte, de maanden, het jaar maar nee er ging geen lichtje branden bij hem. Ik noemde namen van collega's. Die kende hij wel maar de man zelf niet. Je moet hem vertellen over de auto waarin ik reed, zei de man op een dag. Dan weet hij het vast wel.

En ja, toen werd het in één klap duidelijk. Ben je met dat ventje getrouwd? Jazeker, zei ik. En nog heel gelukkig ook. Ik hoop wel dat hij inmiddels in een fatsoenlijke (lees Volvo) rijdt? Jazeker schreef ik weer :-) Al jaren, verzekerde ik hem. En ikzelf rij er ook een. Welke vroeg hij meteen? Ik vertelde hem over mijn auto. Alle speciale dingen die er op en aan zitten. Zoveel mogelijk technische dingen ook. Hij was onder de indruk (van mijn kennis) en zei dat ik een goede keus had gemaakt. Ach wat een schat. Ik hoop nog lang met hem te schrijven. Zulke mensen komen dan op een dag op je pad en oh, wat kun je daar dan blij mee zijn. Het is best een lang verhaal geworden. Volgende keer vertel ik over Nico. En misschien ook wel over Armand. Het is me wat allemaal :-)

Hugs and kisses...

In mijn vorig blog schreef ik over minder dingen zelf doen. Taart bakken voor een verjaardag. Lekkere hapjes maken. Genieten van de voorpret. Tuinieren, hand-letteren het heeft allemaal even geen prioriteit. Ik ben blij dat ik op de been kan blijven, letterlijk. Ik heb momenteel weinig controle over mijn handen en hand letteren lukt even niet. En als je ergens heel heel veel moeite voor moet doen en het heeft dan niet het gewenste resultaat, dan laat je het voor wat het was. Misschien dat ik het later toch weer oppak. Maar nu even niet.

Ik heb lang nagedacht over een alternatief voor de zondag en heb er voor gekozen om deze kaartjes te laten zien. Het zijn eigenlijk borduurpatronen die ik ooit gebruikte om in quilts te verwerken. Ik borduurde deze tekst en naaide daar dan lapjes omheen. Dat was toch zo leuk om te doen :-) Het zijn mooie teksten en tekeningen en passen wel hier op het blog denk ik. De dames van Hugs and Kisses maakten ze. Ik dus niet!!! Op zondag zal ik voortaan hier zo'n kaartje laten zien en er incidenteel wat bij vertellen.
-
Ik weet nog goed dat oudste zoon me vertelde dat ik oma zou worden. Het kwam totaal onverwacht. Van student ging hij gelijk naar een gezin. Voor de goede orde: hij studeerde lang :-) Ik kreeg een kleindochter en daarna nog een heel rijtje kleinkinderen. Ik moest het oma zijn echt leren en ik heb vaak het idee dat het nog steeds niet helemaal lukt, maar we hebben wel veel plezier. En ja, ze zitten me echt in mijn hart. Net als mijn kinderen, schoonkinderen en de rest van de familie :-) Voortaan dus een mooi kaartje op zondag! Waarvan akte! :-)

Rommel, herrie en gezelligheid

Zo heftig als op de plaatjes bij dit bericht ging het er niet aan toe vandaag, maar op sommige momenten kwam het er gevaarlijk dichtbij. We vierden vandaag de verjaardag van de liefste. Weliswaar in afgeslankte vorm (met minder gasten dan gewoonlijk), maar gevierd werd er zeker. 

Er was taart (veel taart) er was koffie/thee/limonade/wijn/sap/watermetenzonderbubbels en veel veel lekkers. Ik had de taart niet zelfgemaakt en dat was een kleine schok voor iedereen. Volgende keer toch maar weer wel doen werd me geadviseerd. Veel lekkerder dan de vlaai die we kochten was unaniem de mening van de gasten. Wel heel lief toch? En natuurlijk had iedereen begrip voor de situatie. Ze verzekerden me dat ze de volgende keer weer extra zouden genieten van mijn baksels. Ha!

Ja, dat zijn van die dingen die nu niet meer lukken. Steeds een stapje achteruit. Creatief zijn en een andere mogelijkheid bedenken. Wat fijn om dan te bedenken dat ik straks weer vooruit kan denken. Kan gaan opbouwen en omhoog kan gaan kijken. Ik ben zo dankbaar voor mijn tweede kans. Wat zal ik de rest van mijn leven genieten.

Zelf maken is zoveel lekkerder, veiliger/gezonder ook want je weet wat voor ingrediënten je gebruikt en veel meer op de persoonlijke smaak toegepast. Wat ik het meest miste dit keer was de voorpret van het bakken. Tijdens het kneden of mixen van de taart, denk je alvast aan de dag die komen gaat. Dat geeft mij altijd al zoveel plezier. Koop je een taart, dan mis je dit stuk. Bovendien is het zoveel duurder. Ik schrok ervan. Niet alleen van de prijs van de taart maar ook van alle hapjes en sapjes.

Mijn vader kwam, de kinderen kwamen met de kleintjes en we hadden het gezellig. We waren wel binnen i.v.m. sloot, drukke straat voor en achter maar we hadden de tuindeuren opengedaan en door de shutters kwam een heerlijk windje naar binnen. Dat is het voordeel van het wonen in de buurt van de zee. Zoals gewoonlijk verspreide iedereen zich weer door het hele huis.

Dat komt echt van mijn kant van de familie. En de kinderen hebben dat overgenomen. Je vindt mensen in de keuken, in de serre, in mijn werkkamer, boven. Het loopt allemaal door elkaar en alles in goede harmonie. Zoon een zat met mijn vader in mijn kamer in een serieus gesprek gewikkeld. Dochter was in de keuken eten aan het maken voor haar zoontje. Schoonzoon was met de liefste in de serre. De kleintjes waren overal. Het viel niet mee qua energie moet ik eerlijk bekennen en ik was blij dat om half negen de laatste vertrok. Het was weer een feestje en we hebben weer een mooie dag bijgeschreven in de familiegeschiedenis. Heerlijk!

Verjaardagen, ansichtkaarten en verjaardagskaarten...

Vandaag vieren veel mensen hun verjaardag! Drie stuks maar liefst. Zoals ik hier al eerder zei, vieren veel mensen hun verjaardag in de maand augustus. Veel mensen in mijn familie/vrienden/kennissenkring bedoel ik. Het begint eind juli, dan veel in augustus en in het begin van september ook nog een paar.  In het voorjaar is er ook zo'n piek. Jongste zoon bijt dan het spits af in de eerste week van Maart en dat loopt dan door tot eind april. Hebben jullie dat ook? Zo'n concentratie van verjaardagen? 

Vandaag viert een voormalige collega. Af en toe heb ik nog contact met haar en spreken we af voor een lunch. Twee keer per jaar om precies te zijn. Dat is altijd weer leuk. De ene keer vier ik mijn verjaardag, tracteer ik en kies ik de locatie. De andere keer is het precies andersom en trakteert zij om haar verjaardag te vieren op een door haar gekozen locatie. Zij woont aan de andere kant van de waterweg en dus niet al te ver weg en het gebeurt best wel eens dat we nog eens teruggaan met anderen naar de plek waar Wij samen aten. Ze kreeg alvast een kaart voor haar verjaardag natuurlijk.

Ook is er vandaag een vriendin jarig. Een muziekvriendin. We hadden ooit samen dwarsfluit-les. En ook heel vaak de slappe lach. De slappe lach ook tijdens muziekles. Die hebben we trouwens nog steeds. Ik kan met haar om niks lachen. Een heerlijk mens. We spelen allebei te weinig en zeggen vaak tegen elkaar dat we toch weer eens samen moeten musiceren. Eén keer spraken we af allebei de dwarsfluit mee te nemen en buiten te gaan spelen. Het was een leuk plan maar helaas gingen we ten onder aan.... juist.... de slappe lach. Het was in een park in Utrecht en ik vergeet het nooit meer. Man man.... En we klinken best goed samen als we eens even serieus zijn. Mal toch. Ook zij kreeg alvast een verjaardagskaart :-)

En dan viert er vandaag nog iemand zijn verjaardag en dat is de liefste aller mannen. Mijn high school sweetheart. Ik ken hem al een mensenleven lang en het is nog geen dag saai geweest. De liefste van allemaal viert zijn verjaardag morgen in het bijzijn van de mensen waar hij van houdt. Hij heeft veel geduld nodig de laatste tijd (wat mij betreft) maar hij houdt zich kranig de lieverd. Hem stuurde ik geen kaart, ik feliciteerde hem live  en van harte en wenste hem nog veel mooie jaren.

Buiten deze drie zijn er nog een paar mensen die verjaren vandaag maar zij zijn in de loop der jaren uit beeld verdwenen. Verhuisd, overleden, uit elkaar gegroeid en om nog andere redenen. Ik stuur ze geen kaart meer maar ze zitten zo in mijn systeem dat ik nog altijd even aan ze denk op hun verjaardag.

De kaarten die ik hier vandaag laat zien komen ook weer uit mijn verzameling postcards from the past. Ik vind ze zo mooi. En ze passen zo wonderwel bij het bericht van vandaag. Dagdag! :-)

Vakantie, nazomer en het maken van afspraken...

Hier in het dorp kun je goed merken dat de vakantie nu grotendeels voorbij is. Het verkeer in de vroege ochtend is weer veel drukker en dat is het ook rond vijf uur in de namiddag. In de streek waar ik nu woon beginnen de meeste mensen vroeg aan hun werk. De tuinders en de mensen van de veiling zo rond zeven uur en misschien nog wel vroeger. Zij zijn dus ook redelijk vroeg klaar. 

Ook de scholen zijn weer begonnen. Ik woon hier vlakbij twee grote scholen voor voortgezet onderwijs en er komen honderden jongeren voor en achter langs ons huis. In combinatie met het vele autoverkeer is dat soms een hachelijke onderneming. Er gebeurt nogal eens een 'bijna' ongeluk. Elke dag hoor ik de politie en ambulance sirenes gaan. Gelukkig schijnt nog steeds de zon en dat scheelt veel. Zo kan iedereen weer even aan elkaar wennen in het verkeer.

Iedereen is zo'n beetje weer terug van vakantie en we genieten van de nazomer. Want oh, dat was me wat. De zon begon te schijnen toen iedereen naar school ging. Het is fijn om in de vooravond even naar zee te gaan en wat te genieten van het vallen van de avond en het ondergaan van de zon. Het grote voordeel van het wonen vlakbij het strand. Zo kun je het vakantiegevoel nog even vasthouden :) Eigenlijk ga ik veel te weinig. Dat haal ik straks weer in hoop ik. Ik verheug me er in ieder geval heel erg op.

Het maken van afspraken gaat ook weer wat makkelijker nu iedereen er weer is. Zo lukte het me (na veel keer proberen) een definitieve afspraak te maken met de goede fysiotherapeut. Hij komt aan huis en dat is fijn. Maandag is de intake en is er weer een stap gezet in de voorbereiding. Fijn hoor!

De plaatjes die ik hier laat zien zijn afkomstig van mijn vader. Hij gaf me een stapel ansichtkaarten van begin jaren zestig.

Ik kreeg veel lieve mailtjes als reactie op mijn vorig blog. Fijn dat er zoveel begrip is. Elke keer weer verbaast me het verschil tussen de virtuele wereld en de echte wereld van alledag. Je zou juist verwachten dat de mensen in de echte wereld liever zouden zijn, maar hier (als op het blog) is het juist hartverwarmend andersom. Jullie delen je best heel erg persoonlijke verhalen en steken me een hart onder de riem. Het doet me goed. Dank jullie wel daarvoor.

Ja en die paar mensen die er anders over denken wat moet je daar dan mee? Nou, niet veel. Ik filter ze weg en parkeer ze ergens in mijn hoofd op een plekje waar ik er later nog eens naar zal kijken (of niet) ;-) Dat is het leuke van het hebben van een blog. Je mag er zelf de spelregels bepalen. Hoe fijn is dat? Ik ben, zoals ik al eerder zei, niet echt een type om toneel te spelen. What you see is what you get. Geen beter voordoen dan ik ben. Dat heeft in het verleden geleid tot veel ellende en dat wil ik perse niet meer :-) Een van de mailers adviseerde me nog even te wachten met het slotje. Niet iedereen is elke dag online. Daar ben ik het mee eens. Op een dag is het zover en daarna zien we wel weer. Je kunt dan altijd zelf kiezen of je nog hier blijft lezen. Die mogelijkheid bestaat altijd. Weest niet bezorgd! :-)

Wereld met en zonder wielen...

Voor ik begin te schrijven wil ik eerst even een verandering doorgeven. Er lezen hier veel mensen mijn best wel persoonlijke berichten. Ik heb geen idee wie dat zijn en dat maakt me soms ongemakkelijk in deze tijd waarin ik me kwetsbaar voel. Vroeger zou ik gestopt zijn met bloggen maar dat wil ik niet meer. Het is fijn om te schrijven. Het is een document wat ik wil delen, maar toch ook weer niet met iedereen. Daarom voortaan alleen voor mensen die ik 'ken' of wil toelaten. Waarschijnlijk tijdelijk maar voor nu vind ik dat fijner. Ik hoop op jullie begrip. 

Oké, dat gezegd zijnde wil ik nu vertellen over de wereld met en zonder wielen. Vroeger, vielen ze me niet op. D.w.z. Ik zag de moeders met kinderwagens en buggy's. Ik zag de mensen in rolstoelen en scootmobielen en zij die liepen achter de rollator. Soms liep/ reed ik achter ze. Soms ging ik om ze heen. Soms stond ik achter ze bij de kassa. Ik haalde ze in of wachtte even tot ze voorbij gingen. Ze waren onderdeel van het dagelijks leven. Ze waren er gewoon.

Nu ik zelf een mens met wielen geworden ben is dat anders. Het valt me op dat twee verkeersstromen zich naast elkaar bewegen in de straat. Mensen zonder wielen zijn wendbaar, flexibel, doen soms meerdere dingen tegelijk, en zijn vooral snel. Zij bepalen het straatbeeld en het tempo waarin de dingen gedaan worden. Snel en efficiënt. In winkels, bij kassa's enz.

Mensen met wielen zijn beduidend langzamer, minder wendbaar, verstoppen de gangen in winkels, er moet op ze gewacht worden bij de kassa. Ze moeten worden geholpen, er wordt rekening met ze gehouden door de mensen zonder wielen. De wielen nemen en de zonder wielen mensen geven. De wereld van de wielen is ook weer in tweeën te verdelen. Mensen  die rekening met hen houden en mensen die zich aan hen ergeren. Het valt me op dat jonge mensen vaak liever zijn dan ouderen. Niet in het verkeer maar in de straat of in de winkels.

Het is goed om dit mee te maken. Om er van te leren. Niet dat ik vroeger horkerig naar mensen met wielen was, zeker niet. Maar toch is het goed om eens aan de andere kant van de medaille te kijken. Om mee te maken hoe het voelt. Hoe er, vaak onbewust, op mensen met wielen gereageerd wordt. En dan bedoel ik alle wielen. Van de oude mevrouw achter de rollator die gefrustreerd en opgejaagd zo snel mogelijk haar boodschappen probeert in te pakken in de supermarkt en daarbij bijna omvalt tot de jonge moeder met een huilende baby in de wagen en een klein jongetje daarop zittend die met een rood hoofd alle verwijtende blikken probeert te negeren.

Het is me wat met al die wielen. Maar wat fijn dat ze er zijn. Al die hulpmiddelen. Stel je toch voor dat die moeder haar kleintjes de hele dag moest dragen. Of dat die oude dame haar huis niet meer uit zou kunnen omdat ze bang is haar evenwicht te verliezen. Of die meneer die nu hij een scootmobiel heeft, zijn wereld letterlijk weer groter ziet worden. Zelf ben ik ook blij met mijn wielen. De wielen van Karrie de rollator. Ze zijn maar tijdelijk zo het er nu naar uitziet. Maar wat is het fijn om ze te hebben. Aan de andere kant zal ik de dag prijzen dat Karrie weer terug gaat naar pa :-) Met ingang van volgend bericht verandert dit blog. Zoals ik hierboven al zei, hoop ik dat het net als het gebruik van Karrie, van tijdelijke aard zal zijn. Voor nu is het (net als de extra wielen) even nodig. Ter bescherming. 

Het snoeien van de bomen...

Zoals ik in mijn vorig bericht al vertelde kwam de grote kraan om de bomen te snoeien. De boomverzorger wilde eerst vorige week dinsdag komen maar dat vonden we niet zo'n goed idee want toen was hier de start van de feestweek in het dorp met de bijbehorende wielerronde voor de deur ;-) Dus werd een en ander een weekje uitgesteld. 

De eerste twee jaren dat we hier woonden waren we vooral bezig met de binnenkant van het huis. Er was heel heel veel achterstallig onderhoud en in eerste instantie hielden we ons niet echt bezig met de bomen. Tot in een voorjaarsstorm sommige grote takken afbraken en een van die takken op mijn auto viel. Toen bleek dat ze voor uitbetaling van de verzekering elke vijf jaar gesnoeid moesten worden door een erkende boomverzorger.

De zeer oude dame die hier voor ons woonde had het in geen jaren laten doen en ons geluk was dat de tak op mijn auto gevallen was en niet op die van een ander. Nu was het een gevalletje eigen schuld. Het was precies in het jaar dat zo'n beetje alles er mee ophield maar dat terzijde :-) We zochten in het telefoonboek naar een erkende boomverzorger en vonden er een in een dorp hier verderop. We maakten een afspraak en de dag erna zou hij langskomen voor inspectie en nood ingrepen. Er hing namelijk nog een tak gevaarlijk te bungelen en ook nog eens recht boven de weg.

Die weg is buitengewoon druk en je kunt er een stukje van zien op de foto hierboven. Deze foto heb ik genomen vanaf het balkon. Ach, en ik zit hier met een grote glimlach terug te denken aan de eerste ontmoeting met de boomverzorger. Een vrolijke jongeman maakte zijn opwachting. Met een bergbeklimmers uitrusting klom hij naar boven. Zaag op de rug. Helm op. Hij repareerde en we dronken koffie na afloop. We maakten meteen een echte afspraak voor groot onderhoud.

Daarna kwam hij elke vijf jaren langs. Nu voor de derde keer. We hebben hem zien opgroeien in zijn bedrijf. Hij trouwde, kreeg kindjes. Kreeg personeel en weer nieuw personeel. Hij klom in de boom de eerste twee keer en zaagde van binnenuit tot de bomen er weer fris en mooi uitzagen. Dit keer deed hij het voor het eerst met een hoogwerker. En dan nog vind ik het een buitengewoon zware klus. Hij staat toch steeds met een motorzaag best dikke takken door te zagen en dan vaak een beetje boven zijn hoofd. En dan ook precies weten welke takken wel en welke niet. Echt vakmanschap.

Het groen wordt meteen door de versnipperaar gehaald. De eerste twee keer door een mannelijke assistent maar nu was het een vrouwelijke. Met een mooie paardenstaart en een grote glimlach. Ze stond haar mannetje wel en werkte efficiënter dan de jongens. Wat grappig is dat toch om te zien dat mannen en vrouwen daar zo in verschillen. Ik vroeg nog naar de knul van vorig jaar maar die was even op het platteland van Portugal. Hij had heel erg liefdesverdriet. Ach. Na een paar uur zagen (met tussendoor een koffie en lunchpauze) zagen de meer dan honderd jaar oude Lindebomen er weer piekfijn uit.

En passant nam hij ook de Japanse Kers onderhanden. De boom die zo schitterend bloeit in het voorjaar. Ook die boom is al heel oud (we denken meer dan zeventig jaar) Ook die ziet er nu weer mooi uit. Oh, en als extra service maakte hij ook de goten alvast blader-vrij. Is dat niet lief? De takken werden opgeruimd en als laatste nog even de laatste rommeltjes met de bladblazer afgevoerd.

Het hek werd netjes dichtgedaan en met een laatste armzwaai vanuit het open raam namen we weer afscheid. Tot over vijf jaar! Dag lieve en vooral kundige boomverzorger. Dank je wel dat je onze bomen weer mooi gemaakt hebt. We kunnen weer onbezorgd van ze genieten. De rekening werd de dag daarna gestuurd en per omgaande betaald. Het snoeien gaf nogal wat bekijks in het dorp. Veel mensen fietsen of rijden langs ons huis en menigeen stond even stil. In de dagen daarna volgden de complimenten want niet alleen wij genieten van het mooie uitzicht: ook iedereen die langsrijdt doet dat met ons mee :-)

De kerk, de stank en de kraan...

Zoals jullie gemerkt hebben blog ik zeer onregelmatig op het moment. Dat heeft allerlei oorzaken. De meesten heb ik hier al met jullie gedeeld en ga ik hier niet nog een keer noemen. In de mails die ik krijg wordt me vaak geadviseerd het elke dag bloggen los te laten en het even te laten voor wat het is. Dat is lief bedoeld maar ik vind het lastig er gehoor aan te geven.

Bloggen is voor mij ook een beetje verslag doen van een minderen periode. Ik gebruik dit blog ook een beetje om later terug te kunnen lezen hoe het was en hoe ik het beleefde. Dat doe ik in mijn 'echte' dagboek wat niemand leest en ik doe dat ook hier op het blog in een wat andere vorm. Er zijn mensen afgehaakt die zeiden klaar te zijn met mijn gezeur. Zij gingen liever een positief blog lezen. Waar ze vrolijk van werden en inspiratie van kregen.

Ik kan dat goed begrijpen. Ik zou ook best door kunnen gaan zoals ik altijd deed. Alleen is dat geen weergave van de realiteit zoals deze zich aandient. Met andere woorden: Ik zou me dus anders voordoen dan ik ben. En dat lijkt me niet op zijn plaats. Ik probeer de dingen altijd op te schrijven zoals ze zijn. In real life. Niet mooier en niet minder. Lees je liever niet meer hier dan vind ik dat prima maar zullen we dan afspreken dat je gewoon wegblijft en me dat niet zegt?

Ik loop dus weer min of meer achter de feiten aan en schrijf nu over vorige week maandag. Of eigenlijk begin ik zelfs bij vorige week zondag. Want toen ging ik naar de kerk.

Handlettering op zondag...

Vandaag voor de laatste keer een handgeletterde kaart op zondag. Om maar met de tekst te spreken: ik glimlach er niet meer van. Het was leuk om te doen maar mijn handen zijn nu niet in goede conditie om dit fijne werk te doen. Misschien dat ik het op een later moment weer eens oppak. Dat sluit ik zeker niet uit. Maar voor nu vind ik het even genoeg. Er is een tijd voor alles zei ik in mijn vorig bericht.... dat wil ik voor nu herhalen :-)

Rommeldag...

 Zaterdag is hier altijd een dag van losse eindjes. Dat is begonnen toen we allebei full time werkten en de kinderen nog thuis woonden en het is eigenlijk altijd zo gebleven. We deden op zaterdag alle dingen die nog gedaan moesten worden. Gelukkig scheen de zon toen we opstonden en dat is een fijn begin van de dag. We beginnen de zaterdag altijd met een uitgebreid ontbijtje. Daar nemen we echt de tijd voor. Ondertussen geven we onze keek op de week (vrij naar Koot & Bie). Dingen waar we in de week niet aan toe komen om ze tegen elkaar te zeggen, bespreken we op zaterdagochtend.

De man en ik komen van hetzelfde dorp uit de polder. Een dorp met destijds 2000 inwoners en toch kenden we elkaar lange tijd niet. Hij woonde buiten het dorp en was op de Christelijke school. Ik woonde in het dorp en zat op de Openbare school. Dat waren echt gescheiden werelden. Pas toen we in Utrecht op de middelbare school zaten kwamen we elkaar tegen in de bus. Tijdens de lange reizen slingerend langs de hoge dijk leerden we elkaar kennen en vanaf dag een zijn we begonnen met praten en nooit meer opgehouden. Nou, dat is nou ook weer niet helemaal waar want we kunnen heel goed uren niks zeggen. Maar dat terzijde.

Als je uit hetzelfde dorp komt, deel je herinneringen. En zo kwam het dat we aan de hand van de ansichtkaarten van mijn vader (voor MP) ineens terug in de tijd gingen. We herkenden de gebouwen, de mensen die erop stonden en zelfs de achterkanten van de kaarten waren leuk want veelal kenden we de mensen aan wie de kaart gericht was maar ook de afzenders. De tijd vloog voorbij en voor we het wisten was het feest in het dorp al weer losgebarsten. De laatste dag van de feestweek was aangebroken. Hoera! 

Veel mensen stallen tijdens deze week hun fiets of brommer bij ons op pad. Geen probleem. Achter het hek staan ze veilig en worden ze niet beschadigd door wild geworden dronkelappen. Zo stond er ineens de nieuwe brommer van de beste schilder hier voor de deur. Net zo smetteloos als hij zijn werk aflevert. Ik heb er even een foto van gemaak. Hij nodigde me uit voor een ritje achterop maar dat heb ik maar even afgeslagen. Ik zie mezelf er niet opklimmen met die slechte knieën. Stiekem vind ik zo'n brommer best handig. Zeker in de stad is het een uitkomst. Voorlopig hou ik het maar bij mijn auto. En straks als ik gerepareerd ben stap ik weer op mijn gewone oude fietsje met de fietstassen.

Losse eindjes, ik zei het al. Zo wil ik jullie ook nog even de kat laten zien die ik woensdag op de kindermarkt kocht. Is het geen schatje? Drie euro kostte hij me. Dat is toch eigenlijk veel te weinig voor handwerk? Het is best een klus om zo'n diertje te breien. Ik wilde nog terug voor zijn of haar zusje maar toen was de markt al voorbij helaas. Misschien kan ik er tijdens de revalidatie zelf een breien. Het patroon lijkt me niet al te moeilijk.

Een ander los eindje vandaag was het om de tuin blikjes-vrij te maken. De meeste feestgangers drinken zich thuis in. Ze zitten dan met een hele groep in een schuur of oude caravan en drinken het bier wat moeders voor ze kocht bij de supermarkt. Veel goedkoper en ook zeker zo gezellig. De laatste blikjes worden onderweg leeggedronken en hier en daar in de tuin gegooid. We vonden er 25 (!) van bier en dan nog 12 (!) van Redbull. Ook visten we nog een kar van de net geopende Dirk supermarkt uit ons slootje. Ik heb gebeld dat hij opgehaald kan worden maar tot op heden nog niks gezien. Hij staat voor het huis en ze kunnen hem zo pakken.

Op zaterdag nemen we ook altijd even de tijd voor een lunch buiten de deur. Dit keer gingen we naar  de Haagse Beek in Kijkduin. Op de terugweg deed ik een boodschap in Den Haag zuid. We kwamen er toch langs en met de man achter het stuur en Karrie als hulpje kwam dat goed uit. Thuisgekomen was het weer zoeken naar een parkeerplek. Het feest was in volle gang en het geluid oorverdovend :-) Toch hoorde ik later dat er flink gecontroleerd was dat het geluid niet boven een bepaalde norm uit zou komen. Ha! Het had dus nog erger kunnen zijn.

Ik plaats ook nog even een foto die ik vond van het meisje uit het dorp (Mandy vd Berg)  van het vrouwen voetbal elftal dat Europees kampioen werd. Ik heb de foto niet zelf gemaakt en kan ook niet vinden wie het wel deed. Maar dit is ze dus. Een vrolijke lachebek met een zeer serieuze inslag en veel talent. Wat lijkt het ineens lang geleden dat ik zelf elke zaterdag op een sportveld te vinden was. Met een dochter op hockey en twee voetballende zonen was er altijd wel een kantinedienst te draaien, een elftal-was te wassen of een uitwedstrijd te rijden. Oe, ik voel me nu ineens echt heel oud.

De dag van de losse eindjes dus. We knoopten er veel aan elkaar en toch was het best relaxed. De dag in de polder werkt bij mij altijd wat na. Met vuurwerk en nog een allerlaatste muziek, een allerlaatste biertje werd afscheid genomen van de feestweek. Morgen is het vast heel rustig en maandag gaan de scholen weer beginnen en gaan we over tot de orde van de dag. En dat zal ook weer fijn zijn. Er is een tijd voor alles zei mijn moeder altijd.