Zondag 18 februari. Op zondag laat ik hier op het blog een versje, liedje, gedichtje of verhaaltje van Toon Hermans lezen. In hou veel van zijn werk. Het is klein, tijdloos en past bij mij. Vandaag een piepklein versje uit: De danstent in de wei. Ik draag het gedichtje op aan mijn allerliefste hartsvriend. Hij is niet meer hier, maar diep in mij. Hij woont in een heel mooi kamertje in mijn hart.
Herinnering...
Waar je ook bent, ik zou het niet weten
niet in tijd of afstand te meten
ik heb je bij me, diep in mij
daarom ben je zó dichtbij.
Toon.
Mooi toch, die Toon! In al zijn eenvoud!
BeantwoordenVerwijderen