De tuin (1)

Maandag 29 januari. In januari is er nog niet veel om te laten zien in de tuin. Dat hoort bij het jaargetijde. De kleuren zijn weg. De bomen hebben hun blad laten vallen en zijn aan het rusten. De temperatuur is laag en het lokt niet aan om buiten te zijn. Toch is dat precies wat ik wél probeerde te doen na het nieuwe jaar. De oefeningen die ik moet doen om te herstellen van de operatie zijn namelijk ongelooflijk s a a i. En als iets saai is, heb je weinig zin om er aan te beginnen. Daarom leek het me leuk om ze te combineren met de dingen van alle dag. Dan gaat het ongemerkt. Ik ging dus naar buiten. Met een dik vest en een warme col om warm te blijven. Een rustig begin want alleen op werkdagen. En dan het weekend om uit te rusten.

Om te beginnen was dat maar voor tien minuten per keer. Ik begon aan de zijkant van het huis. Daar waar de wind niet al te koud waait. Wij hebben daar een grintpad liggen en tussen het grint groeit graag onkruid. En dat onkruid was al heel lang niet verwijderd. En dat deed ik dus nu. Met de hand. En elke keer moest ik daarvoor de knieën een beetje buigen. Dat was niet aangenaam (ontstoken pezen) maar na een paar dagen begon ik er aan te wennen. Ik kreeg er zowaar lol in. En zoals dat dan gaat probeer je steeds wat dieper te buigen. En nu kan ik aan het eind van de maand met een trots laten zien wat ik voor elkaar kreeg. Het hele pad is onkruid- en blad vrij. Want ook lag er nog veel blad van de bomen van de buren. Echt, jullie willen niet weten hoe dit voelt. Ik ben zo dankbaar dat het me lukte. Wie had dat een paar weken geleden gedacht? Ik zeker niet.

Ondertussen is het hier een drukte van belang voor het huis. Mevrouw eend heeft weer een hele rij aanbidders achter zich aan. Eerst waren er vier heren maar dat aantal is inmiddels terug gebracht tot twee. Ze speelt hard to get met de mannen. Ze sloven zich uit maar het ziet er nog niet naar uit dat ze haar keuze al gemaakt heeft :-) Ik volg het met belangstelling. Wel gezellig straks weer die kleine eendjes in de tuin. Dan wordt het echt weer voorjaar. 

En dan deze foto. Hoe leuk is het om die te delen met jullie? Niet alleen komen er straks kleine eendjes maar ook een nieuw kindje. Als alles goed verloopt word ik in de zomer weer oma. En net als met de tuin denk ik steeds: wie had dat gedacht? Het is een mooie motivatie om helemaal beter te worden. Want hoe leuk zou het zijn om in het vliegtuig te stappen en dat kleintje zelf te kunnen gaan knuffelen?