Woensdag 31 januari. De maand is omgevlogen en er is veel om dankbaar voor te zijn. Ik word sterker en de pijn word (heel langzaamaan) minder. Dingen die ik vorige maand nog niet deed, doe ik nu bijna weer zonder er bij na te denken. Bijna zeg ik, want niets gaat al vanzelf. Ik ben soms ongeduldig maar als ik achterom kijk en zie wat een lange weg ik al afgelegd heb, dan voel ik alleen maar dankbaarheid. Diepe dankbaarheid. Want hoe ver ben ik al gekomen. Als het herstel zou stoppen op dit punt, zou ik daar vrede mee kunnen hebben. Alles wat beter wordt is meegenomen. Zo probeer ik elke dag opnieuw te beginnen.
Plannen die al lang op de plank lagen werden uitgevoerd. Nieuwe plannen konden daardoor worden verzonnen. Het geeft hoop en helderheid en vertrouwen in de toekomst. Als het zover is, zal ik ze met jullie delen. Het maakt me gelukkig om te zien dat de familie weer groter gaat groeien. Niet alleen in baby's maar ook met partners en op andere manieren. En wat is er fijner dan dat. Ik ben (en dat heb ik al zo vaak gezegd) een bevoorrecht rijk mens. En daar ben ik me heel erg van bewust.
-
Ik wil eindigen met de woorden van iemand anders. Namelijk van Marinix Pauwels. Hij schreef (en dat vond ik zo mooi passen bij wat ik hierboven zei:)
...Kijk op van je scherm, wat zie je? Een verwarde wereld? Een knorrige partner? Eindeloze kansen? Boosheid en verwijten? Kalm grazende schapen? Een boom die wacht op het voorjaar? Ontdek en wees onder de indruk van de variatie. Het is er allemaal voor jou.
-
Is dat niet mooi? Marnix heeft een account op Twitter. Hij schrijft mooie dingen @marixamsterdam Ik zit me nu steeds te bedenken waar ik hem eerder tegenkwam. In de Happinez? Ik zal eens zoeken. Voor nu houd ik het hierbij. Dagdag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten