Zaterdag 27 januari. Ook al woon ik er al heel lang niet meer, de Alblasserwaard en dan in het bijzonder het dorp Groot- Ammers voelen nog altijd als 'thuis'. Ik ben er geboren en opgegroeid en vind het nog altijd fijn om er naar terug te gaan. Ik vraag me de laatste tijd nog wel eens af of ik er ook nog zou kunnen en willen wonen maar dat denk ik toch niet. Ik ben de kalmte en de rust ontwend. Maar zo af en toe terug gaan is heel fijn. Zoals ook deze zaterdag (de 27e) Ja, ik weet het, ik ben een beetje achter met schrijven. Geen probleem ;-). Deze dag waren de 'ouderen' uit het dorp en zij die er ooit woonden, door de oranjevereniging, uitgenodigd voor de seniorenmiddag. Kom je gezellig, vroeg mijn vader? En ik zei ja. Nu is het begrip senioren zeer rekbaar en het waren zeker niet alleen oudjes die daar aanwezig waren. Pa had al een plekje voor mij en mijn chauffeur vrijgehouden (superlief) en we konden zo aanschuiven. Nog geen minuut daarna kregen we koffie met een lekker koekje van de plaatselijke bakker van een vroeger muziek-vriendinnetje van me. Hoe leuk is dat?
Eerst zagen we een serie foto's van de optocht van 1983. Niet heel erg van vroeger maar toch alweer aardig oud. Erg leuk om mee te beginnen want we woonden daar toen zelf nog in de buurt.
Na de foto's van de optochten werd begonnen met het hoogtepunt: het bekijken van de echt oude foto's. Wat was dat genieten. Zo laat ik jullie de foto hierboven zien. Voor de meesten is dat een 'gewoon' Hollands plaatje. Je ziet een weg met molens. Ik zal er wat meer over vertellen. De weg op de voorgrond werd meestal gebruikt door de auto's maar bij de molens was ook een weg. De molenkade. Daar fietsten wij op om naar opa en oma te gaan. We reden tot aan de vierde molen (niet te zien op deze foto) en gingen dan met een kleine pont naar de overkant. Je moest daarvoor aan een touw trekken en zo trok je jezelf naar de overkant. Daar waar opa en oma woonden. Later, toen we groter werden verdween de pont en reden we altijd via de weg van de foto. Nog weer later kwam er een fietsbrug en ook die is al weer afgebroken en vervangen door een nieuwe fietsbrug vorig jaar. De weg op de foto had ook een brug. Die was best hoog maar de beloning was altijd, dat als je bovenop stond, je het huis van opa en oma al kon zien. De weg is intussen verhard en verbreed, de brug vernieuwd en ik fiets er nooit meer. Met de auto is het effect toch anders maar niet minder mooi. Ik kom er nog met regelmaat want waar toen mijn opa en oma woonden, woont nu mijn broertje met zijn gezin :-)
Zo volgenden nog veel foto's. De een nog mooier dan de ander. Er was een kleine pauze tussendoor met een glaasje. Ik nam een advocaatje met slagroom. Jammie! Ook was er nog een kleine snack. Daarna was het weer tijd om verder te gaan. Omdat mijn familie geboren en getogen is in het dorp en nogal wat invloed had ( generaties lang van o.a. dierenartsen in een boerenomgeving) waren er veel foto's van familieleden. Ik moet eerlijk bekennen dat ik ze niet allemaal ken maar gelukkig zat mijn vader naast me. Dat is neef Hendrik zei hij dan. Die zette koeien op de radarboot naar Rotterdam. Daarna werden ze verscheept naar Spanje. En dat in een dorp in begin jaren 1900 (!) Dat is toch heel wat hè? De presentatrice van de diaserie is een goede bekende van pa. Kwam ze er niet uit dan vroeg ze mijn vader om aanvulling. Zo grappig! Na twee uur waren de foto's voor dit jaar op. Iedereen vond het jammer om weer een heel jaar te moeten wachten. Er werd nog gezellig nagepraat door iedereen. Wat een ontzettend warme lieve sfeer hing er. Ja echt fijn. We gingen nog even met vader mee naar huis en daarna was het toch echt tijd om naar het westen te rijden. Daar zagen we nog net de zon in de zee verdwijnen.
De grootste verrassing kwam een paar dagen later. Toen liet een dorpsgenoot bovenstaande foto zien van de kerk en het kerkplein. Niks bijzonders zou je zeggen. Gewoon een beeld uit de tijd van toen. Ik keek in eerste instantie wat er allemaal veranderd was aan de kerk. Ik zag op de voorgrond spullen waarvan ik zag dat ze van de brandweer waren. En ik bedacht me hoe oud de foto zou kunnen zijn. Dat kun je vaak zien aan de kleding van de dames. Die staan links op de foto. Ook de man met de fiets kon ik min of meer dateren. De foto is genomen zo rond de eerste wereldoorlog. Ik keek nog wat beter naar de jongen en het meisje op de voorgrond. En nog een keer en nog een keer. Dat meisje kwam me wel heel bekend voor. Ik maakte een uitvergroting. En keek ook nog met de loep.
-
Ja hoor, het klopte. Dit meisje is de oma die ik nooit gekend heb. Ze is het echt. Geboren in 1895 zou ze hier een jaar of 8 of 9 moeten zijn. Voor de zekerheid vroeg ik het ook aan pa en nog wat ouderen in het dorp. Ja hoor, ze is het echt werd me van alle kanten bevestigd. Dit is toch heel bijzonder vinden jullie niet? En het ontroert me ook best heel erg. Want ik heb haar nooit gekend. Mensen die haar wél gekend hebben zeggen altijd dat ik op haar lijk. Niet in mijn gezicht, maar qua doen en laten. Ik heb wel mooie statieportretten van haar. Ik zal ze eens opzoeken om aan jullie te laten zien. Maar dit meisje, zomaar gevangen in het moment, in haar gewone kleren, met de haren los. Handen onder de schort, dat vind ik toch heel speciaal.
-
De dorpsgenoot heeft een afdruk gemaakt voor pa en mij. En ik hoef jullie niet te vertellen hoe blij ik daar mee ben :-) Het was een dag met een gouden randje. Niet alleen de dag zelf maar ook daarna. In tijden van pijn en narigheid tijdens het revalideren houd ik me vast aan deze lichtpuntjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten