Wandelen...

Tijdens mijn wandelingen door en om het dorp loop ik meestal wat te mijmeren. Na verloop van ongeveer honderd meter vind ik meestal mijn ritme en cadans en laat ik mijn hoofd los. Alle hersenspinsels, gedachten, zorgen en wat allemaal niet meer komen dan langs. Het werkt helend en louterend. Even een zijgedachte... wat heeft onze taal toch veel mooie woorden die nauwelijk meer gebruikt worden. Louterend is er daar een van. Horen jullie het woord nog wel eens langskomen? Toch zegt het zoveel meer als het nieuw gebruikte er op lijkende woord helend.

Afijn, ik mijmer dan zo wat en dat werkt voor mij prima. En dan gebeurt het dat je opeens op een dag op een weg loopt waar je regelmatig loopt en iets niews ontdekt. Kijk maar naar de eerste foto. Van veraf lijkt het nog een reparatie in de weg. Een scheurtje dat gerepareerd is door de mannen van de gemeente.

Kijk maar het zwarte spul. Is het teer?. Geen idee eigenlijk. Maar goed, daar gaat het nu niet echt over. Want wat aanvankelijk een soort van vlek en willekeurige reparatie lijkt is van dichtbij ineens een...

Vogel!! Zien jullie het ook? De staart met de kop er boven met de snavel naar links. Hoeveel keren heb ik hier niet gelopen en niet gezien? En dan ineens valt je oog erop. Grappig is dat toch!

Waar mijn oog ook op viel was de stapel hout die gezaagd was. Ik maakte er een foto van en stuurde die naar de buurvrouw. Zij hebben een houtgestookte kachel en kunnen altijd hout gebruiken. Zien jullie het bordje (even op de foto tikken en je kunt het beter zien) wat er boven hangt? Gratis meenemen! En dan eronder: Tip: een bosje bloemen. Is dat niet leuk! Buurvrouw was te laat anders had de oude mevrouw van wie het hout was zeker een mooi boeket van haar gehad. Later sprak ik die zelfde oude mevrouw. Ze vertelde dat het hout er geen vijf minuten gelegen had. Hoe bijzonder is het dat ik er dan nog een foto van heb kunnen nemen? De mensen zijn erg aardig hier in het dorp en geven veel weg voor weinig of niks.

Elke wandeling probeer ik een foto te maken. Soms zijn het er meer en wordt het een serie. Die foto's gebruik ik later weer voor een of ander kunstproject of workshop. Deze foto maakte ik ook in een serie. Kleine man in Kaapstad zag de foto en vroeg... is dat olifantshuid? Hij woont tussen de olifanten en vind ze helemaal niet bijzonder. Ik keek nog eens goed naar de foto en dacht... ja hij heeft gelijk. Het zou zomaar de huid van een olifant kunnen zijn. In werkelijkheid was het een klodder klei die van een tractor was gevallen en opgedroogd. Zo zie je maar. Inspriratie komt van de meest kleine dingen.