Busjesmannen...

Als je in onze vorige woonplaats rond vijf uur richting huis reed, was het wildwest op de snelweg. Dan gingen de busjesmannen naar huis. We reden dan op de A20 richting Hoek van Holland. Nog in een normaal tempo. Met zijn allen door de Beneluxtunnel en dan de A20 op. Bij Vlaardingen ging er een gedeelte van de auto's af. Bij de afrit Maassluis ging weer een gedeelte weg en wat er daarna overbleef ging naar het Westland. Allemaal moe van het harde werken wilden ze zo snel mogelijk naar huis. Het was in de tijd dat je nog 130 mocht rijden en dat deed vrijwel iedereen. Kop over kop haalden ze elkaar links en rechts in. Bumperkleven. Radio lekker hard. Het was er allemaal. De busjesmannen noemden wij ze. Stucadoors, schilders, aannemers, en wat al niet meer.

Tegenwoordig hebben we te maken met heel andere busjesmannen. Deze nemen de tijd. Hebben geen haast. Doen hun ding terwijl ze een praatje met je maken of een sterk verhaal vertellen. Ik dacht dat het misschien leuk is om ze aan jullie voor te stellen. De eerste is de scharensliep. Zo noemden wij deze mensen vroeger al. Mijn kinderen kenden het woord niet meer. Deze meneer is nu voor de tweede keer met de bus ons pad op gereden. Hij sleep de messen van de grasmaaier, de heggeschaar en mijn schaar. Maar voordat hij aan de gang ging dronken we eerst koffie.

Deze man kan ontzettend goed vertellen. En hij heeft ook veel te vertellen. Hij reisde als kind in de woonwagen met zijn vader, moeder en broertje door het hele land. In de wagen en met een paard ervoor. Hij was verantwoordelijk voor de verzorging van het paard. Bittere armoe mevrouw, bittere armoe. Maar we waren gelukkig met niks. Hij vertelde over zijn jeugd. Hij werd verliefd op een meisje hier uit de buurt en ging in een huisje wonen. Wel buitenaf in het veld want hij kon niet tegen mensen en was vrijheid gewend. Hij kreeg 2 kinderen en nu studeert een van zijn kleinzonen technische informatica. Het is me wat mevrouw!!! Hij kon er niet over uit.

Door alles heen klonk de liefde voor zijn familie en later voor zijn gezin. Hij was zo trots op ze. Fijn om dat op te merken. Hij komt met een bus en is helemaal zelfvoorzienend. Heeft alles bij zich. Van koffie tot brood, water en sop om de handen te wassen. En natuurlijk alles om je gereedschap te slijpen. Ik mocht foto's maken van de bus om aan jullie te laten zien. De messen en mijn schaar zijn prima geslepen en voor een klein prijsje nog wel. Wanneer komt u weer, vroeg ik hem? Als u de auto ziet komen mevrouw. Ja, maar ongeveer, probeerde ik nog. Hij keek me aan en zei... ik woon dan wel in een huisje maar ik blijf een reiziger. U ziet me wel komen. Bedankt voor de koffie. En weg ging hij. En wij? Een gouden ervaring rijker!

De volgende busjesman die ik aan jullie wil voorstellen is de kaasboer. Elke twee weken rijdt hij voor met zijn bus en kunnen we een stuk kaas uitzoeken. Een vrolijke man die altijd klaarstaat met een grap en een grol. Hij vertelt het laaste nieuws en ondertussen snuffel ik wat tussen de kaas. Hier snijdt hij een lekker stukje fenegriek kaas voor ons af (kaas met walnoten) Hij verkoopt ook eieren, nootjes, wat fruit en een wijntje. Een ontzettend aardige man en hoewel hij het best spannend vond, wilde hij voor jullie best op de foto! Waarvan akte!

En dan is er als laatste vorige week een nieuwe busjesman aan de rij toegevoegd. Hij was al weg voordat ik er erg in had. En ik maakte dus geen foto van hem. Maar wat hij meebracht kunnen jullie hier zien. Heerlijke aardbeien. Jummie. Zó lekker! En omdat ik er jam van maak, kan ik er nog wel wat gebruiken. Hij bracht alvast een kistje van acht bakjes. Om te proberen of ik het wat vond. Nou, ze waren super. Lekker geurig en sappig. Echte zomerkoninkjes. Kwamen vroeger de busjesmannen ons huis schilderen of verbouwen? Nu brengen ze allemaal lekkere dingen voor ons mee. We voelen ons zo rijk en bevoorrecht in dit mooie kleine dorp aan de rivier.