De lente komt eraan...

Ik kom net terug van mijn wandeling naar de brievenbus. Het was en is heerlijk buiten nu. Ik wandelde wat over de rivierdijk en keek naar de bomen. Het inspireerde me tot het schrijven van dit blogje. Toen ik daar zo liep over de dijk kwam ik veel fietsers tegen. Heel veel fietsers. De meesten zien er hetzelfde uit. Zelden zie je nog gewone fietsen. Bijna allemaal zijn ze electrisch. Vaak echtparen. Grijze haren, hoge sturen (al dan niet met zo'n uitstekende achteruitkijkspiegel) en bijna altijd kijken ze boos en hebben ze de mond open. Vliegenvangers noemt mijn buurvrouw ze, haha. Het dijkje is hier maar smal en als we het goed verdelen gaat het prima. Maar de toeristenfietsers hebben daar wel wat meer moeite mee. Dan komen er wat snelle jongens op mountainbikes en moeten ze uitwijken. En als daar dan ook nog zo'n type als ik zomaar op de dijk loopt te wandelen, oeh dan kijken ze nog bozer. Raar toch eigenlijk? Want alles gaat goed samen op de smalle dijk. Alleen niet met de toeristenfietsers. Zo heb ik net alweer een tik tegen mijn bovenarm gekregen van zo'n uitstekende spiegel. Het doet niet zeer maar ik voel het wel. Een boze reactie mijn kant uit. Sorry meneer, ik loop alleen maar op een heel klein stukje van de dijk in het dorp waar ik woon. En dan ook nog heel netjes aan de kant. Maar helaas.... hij hoorde het al niet meer. Nou ja, moet ik daar ook maar niet gaan lopen, hahaha.

Ik zocht wat in de oude foto's en kwam de grote witte boom tegen. Ik maakte er twee maanden geleden een foto van. Het was een van de eerste bomen die kleurde. Zo mooi en zo beloftevol. De lente komt eraan hoor! Ja echt! Als je goed luisterde kon je hem dat horen fluisteren. Ik weet niet wat voor boom het is. Maar mooi vond ik hem en daarom mocht hij op de foto.

De perenboom ging een dag later op de kiek. Hij staat aan de rivier precies op de plek waar ik zo graag wat zit te mijmeren. 29 maart zag je al heel duidelijk de knoppen groeien en nog maar even later gingen ze allemaal open.

De tractoren reden nog af en aan. De loonwerkers vervoerden heel wat grond van en naar het dorp. Af en toe verloren ze wat en reed er iemand anders weer doorheen. Ik ben dol op die sporen en patronen. Ze inspireren me altijd om er iets mee te doen in mijn werk. Laatst zei iemand... wat vind je daar nou aan joh! Het is toch gewoon wat aarde. Maar dat is het voor mij dus niet. Voor mij is het inspiratie.

Hier nog zo'n foto. Het is echt alleen maar een hoopje aarde en toch... als je er goed naar kijkt zie je er zoveel meer in. Ik probeerde het laatst na te tekenen. Dat is nog best lastig. 30 maart maakte ik deze foto. Het lijkt alweer zo lang geleden. Zojuist liep ik nog langs de plek waar ik deze foto nam. Er was niets meer van te zien. Wind, zon, regen en verkeer hadden hun werk gedaan. De een vindt het een foto van niks. Een ander... ach ik zei het hierboven al. Misschien ben ik toch een beetje raar. En weet je: dat is toch eigenlijk helemaal niet erg?

Ik ga lekker een kopje thee maken. Kokend water en wat verse munt uit de tuin erin. En dan genieten van de laatste zonnestralen en het geluid van de vogels. Wat een leven. Dank voor je bezoek aan mijn blog. Ik waardeer het zeer dat je hier kwam lezen. Binnenkort ga ik hier een dankjewel weggeven/verloten onder mensen die hier regelmatig reageren. Ik laat je weten wanneer.