7 en 8 februari...

Wat is het toch leuk om terug te lezen wat ik (bijna een maand geleden) deed. Als je me gevraagd had wanneer het begon te sneeuwen en wanneer we konden schaatsen en zo had ik dat misschien ongeveer geweten, maar doordat ik er over schreef in mijn dagboek zag ik dat precies. 7 februari was een zondag. De dag dat we wakker werden nadat het de avond daarvoor had gesneeuwd.

We werden wakker in sprookjesland. Het was zó mooi en ongerept. Wij wonen aan het eind van de straat en behalve wijzelf loopt hier niemand. Zover we konden kijken was het wit en mooi en we keken dan ook zo ongeveer de hele dag naar buiten. In onze vorige woonplaats werd flink gestrooid want de vrachtwagens moesten kunnen blijven rijden. Bovendien was er veel ander verkeer en dat eindigde er meestal in dat sneeuw nooit lang wit bleef. Hier dus wel en het was ontroerend. Daar schreef ik dus over die dag.

De maandag daarna sneeuwde het weer/nog steeds en dat was ook het gesprek van de dag in het hele land. Hoe fijn het was dat we na alle corona ellende eindelijk weer iets leuks hadden om van te genieten. Op de dorpsapp waren de berichtjes niet van de lucht. Mensen zochten warme wanten. Of skipakjes voor de kinderen. Dan weer zocht iemand een slee of bood iemand anders er juist een aan. Echt zo hartverwarmend en ik werd er zó gelukkig van.

De pagina's van deze dag werden in alle rust gemaakt. Links een afbeelding van een warme lamp zoals we vroeger in de badkamer hadden. Een hart omdat het zo'n hartverwarmende dag was. De dame ziet er gelukkig uit, net als ik me die dag voelde. De rechterpagina heeft veel letters. Die symboliseren de app berichtjes. De roofvogel zag ik in de tuin van de buren. Hij ving een lekker vet muisje. De band in het midden is gemaakt van muziekpapier. Op het moment van maken hoorde ik een van de buren trompet spelen. De versiering daar bovenop is gemaakt van een stukje verhuispapier met een cadeaulint van een boeket bloemen. Het verslag van de dag schoof ik er onder.