Sneeuw...

Terwijl ik hier nu schrijf over de sneeuw, kijk ik naar buiten en moet glimlachen. Wat leven we toch in een rare wereld. Toen sneeuw. Een paar dagen later was er een periode dat het wel lente leek en nu schijnt de zon maar is het door de harde wind, kouder dan je denkt. Ik was net even op de fiets naar het dorp aan de overkant van de rivier maar had de winterjas best nodig. Eigenlijk had ik ook nog wel wanten aan willen trekken maar dat vond ik toch te gek.

Mijn jongste woont in Zuid- Afrika en kon geen genoeg krijgen van alle sneeuwfoto's. Ik fotografeerde en filmde dat het een lieve lust was. Terwijl hij alweer aan het puffen was van de hitte had hij tegelijkertijd heimwee naar sneeuw en kou. Het deed me denken aan de jaren dat we in Egypte woonden. Daar was het 10 maanden per jaar bloesjes met korte mouwen weer. De overige twee maanden deed je een vestje aan. Het was warm of nog warmer. Eigenlijk droeg je altijd dezelfde kleren. Nee, geef mij de afwisseling van de seizoenen maar. Veel fijner vind ik dat.

We leven hier in een heel klein dorp. Ik vertelde er al vaker over. Maximum snelheid hier is 30 km en de meesten rijden nog langzamer. Heel fijn want daardoor kunnen de kinderen gewoon op straat spelen. Ook is het gladheidsbestrijdingsfanatisme niet zo groot als in mijn vorige woonplaats. Af en toe kwam er een kleine auto met zo'n schuif ervoor. Dat betekende dat er overal sneeuw lag en ook in de hoofdstraat. Op een gegeven moment kijk ik uit het raam en wat zie ik? Zo'n kleine tractor die ze gebruiken om tussen de fruitbomen door te rijden. Klein en smal zijn ze. Daarachter een sliert van wel 10 sledes met daarop lachende kinderen. Heel langzaam maakten ze een rondje door het dorp. Ik weet niet wie het meeste plezier had. De bestuurder van de tractor, de kinderen of hun ouders. Het was werkelijk een prachtig gezicht.

We woonden in een ansichtkaart. Op de eerste foto het uitzicht naar de tuin van de buren. De tweede foto onze tuin aan de achterkant en de derde foto het pad naar de weg die achter de kerk is. Dat ongerepte, die mooie dikke sneeuwlaag. Het heeft alles diepe indruk op me gemaakt.